Scelus Academy (DROPPED)

Chapter 2: Change

Charlotte's POV

"Ano tititigan mo lang bah mukha ko all day?" Sabi nong naka bangga ko. "1st hindi ko tinititigan mukha mo. Ang eyes mo lang, ang ganda kaya. Bihira lang yong may mga amber colored eyes. 2nd sorry kong nabangga kita and napagalitan." Pagkatapos kong mag-sorry napa yuko ako at ngayon ko lang namalayan nah namansyahan pala yong tshirt niya sa kape na meron nah ngayon sa lupa. Nakonsenya naman ako, at pumasok sa isip ko yong regalo ko sana sa MANLOLOKONG YON!! Kinuha ko ang caramel cookies na pinaghirapan ko pang binake kahapon sa sling bag ko. "Sayo nalang yan, sorry sa natapong kape." At pinakita ko sakaniya ang pinakamalawak na smile. Dapat lang akong mag smile kasi kasalanan ko, dahil lang nasasamtan ako dadamayin ko yong mga taong nasa paligid ko. "Wag nah. Di naman kailangan, at pwede naman ako bumili ng ibang kape." Sagot niya naman sa akin. "Kunin mo nah, gagastos kapa atleast ito libre. Nasayang nah nga yong isa kaya wag mong sayangin tong cookies natoh kasi kung ayaw mo, sa basura lang mapapatungo ito." Sabi ko sa kaniya. "Tss. Sige nah nga, ilang minuto nah tayo naguusap. Sayang yong oras." "Sayang talaga.. dalawang taon eh." Bulong ko sa sarili ko. Kinuha niya yong cookies at umalis nah.

Wla nah akong ibang maisip nah lugar nah magpapaligaya sa akin kundi ang park. Matagal na rin kasi since nag wish ako sa may wishing well at magpahinga lang don hanggan sa tuluyan nang magdilim, kaso hindi naman ako papayagan nang parents at ng tita ko. Nakakamiss nah talaga yong park, maganda kasi don, payapa. Ewan ko pero wala nang masiyadong pumupunta duon. Bakit hindi kaya ma appreciate nong iba yong mga halaman? Intriguing namn ehh, tapos ang ganda ganda pah. Pagdating ko sa park may nakita akong lalaki nah nag hahagis ng barya sa may wishing well.

"Hi po kuya!! Makikisali lang ako sa pag gawa ng wish hehehh." Ningitian ko siya,delikado nah paka pa-alisin pa ako, pero bigla nalang nawala yong ngiti ko at napalitan nang pagkatulala. Sino namang hindi pag makakakita kah ulit nang taong may amber colored eye. Ehh ang rare kaya non, at dahil din sa araw mas gumanda lalo ang mga mata niya. Yong mga mata nah kasing lalim ng dagat pero nahaluan ng mga bituin dahil sa ganda nito. "Anong meron? Multo bah ako para ikabigla mo?" Wahh-- para lang nong kanina yong attitude ehh. "Sorry po. It's just that your eyes... Ang ganda ganda, at dahil din sa araw lalong gumanda parang   mawawala problema ko. " magsasalita sanah siya nang inunahan ko nah "Sayang lang.. kahit mawawala problema ko ngayon babalik at babalik din yan. Parang gravity lang ehh" pagkatapos kong mag hugot nagsalita naman siya. "If you solve your problem, hindi babalik yan."

*silence

"Pwedeng magtanong?" "Itatanong mo pah ehh nagtatanong ka nah?" pilospo?? galing ahh pero hindi ako nagpatalo. "Bakit nagsasawa yong mga tao?" Bakit ganun siya?? Minahal ko siya ng sobra, minahal niya din naman ako ng sobra ahh. Pero bakit siya nagsawa? Mas mahal niya na yong malanding yon? Saan bah ako nag kulang? Di ko na tuloy napigilan ang pag iyak ko at pag bagsak ko sa lupa. Nabigla naman yong lalaki at tinanong ako. "What's wrong?  Bakit ka umiiyak? Pasalamat ka walang tao, baka isipin nila pinapaiyak kita." "Bakit kasi nagsasawa ang mga lalaki?! Bakit ang lalandi nang mga babae?! Bakit ang sakit sakit... sa sobrang sakit gusto kong pumatay ng tao!! Pero di ko kaya.. di ko kayang saktan siya. Leche!! Bakit pah ako nagmahal? Bakit ako pah? Ano bang ginawa ko para masaktan?" Sigaw ako ng sigaw. "Wow. You really talk fast, tapos hindi ka pah nabulol."

Imbes nah magalit ako sa kaniya, tumayo ako at ngumiti sinabi ko nalang "Thank you!!" At ngumiti nang malawak. Diyan naman ako magaling, ang mag panggap na okay nah. Delikado kasi pag malaman nila ganito ako, pagsabihan pah ako nang mahina. Lalaki lang naman, bakit iniiyakan? Pag tingin ko dun sa lalaki parang nabigla atah siya sa pag ngiti ko ng biglaan sakanya. "Alam mo.. ang ganda mong kausap. Kasi kahit ganyan ugali mo, atleast hindi mo ako hinuhusgahan."  Sabi ko sa kaniya. "Hindi kita pwedeng husgahan kung hindi ko alam kung ano ang pinagda-anan mo. Masungit ako pero may respeto din ako." Sagot niya sa pagpuri ko. Kumuha nalang ako ng coin at nagwish nah sana.. mawawala din tong sakit nah nararamdaman ko. Humarap ako sa kaniya at ngitian siya. "Una nah ako huh, baka nag alala nah yong mga kaibigan at pamilya ko. Bye po kuya!!" Pagpapa-alam ko sa kaniya. "Sige." Yon lang sinabi niya at tuluyan nanga akong umalis.

Pag dating ko nang bahay nakita ko sina Christine at Lian kasama mga magulang nila at magulang ko pati narin yong tita ko. Binigyan ko naman yong dalawa ng 'anong nangyare?' look pero nag kabit balikat lang sila. Tumabi ako at binulungan sila. "Sorry biglaan nalang akong umalis kanina at hindi nah nakapanuod ng game." "Kami rin naman kasi ilang minuto lang pinauwi kami sa kaniya kaniyang bahay dahil biglang nag siuwian parents natin." Inform sa akin ni Christine. Weird akala ko next week pah sila uuwi, pag tapos ng klase.

"Mga ija makinig kayo nang mabuti." Sabi ni mama. "Simula next week mag-aaral nah kayo agad2." Pag patuloy naman ng mama ni christinem. Parehong nagulat kaming tatlo. May 2 months pah kami bago mag grade 11 ahh. "At dapat niyo narin malaman ang ukol sa business namin." Sabi naman ng mama ni Lian. Almost half an hour yata ang pag explain nila ukol sa 'underground business' nah siyang isa pala sa mga 'businesses' ng pamilya namin.

At ako naman tong may bad day nanga naging worse day pah. Hindi ko napigilan ang sarili ko at tumakbo papunta sa kwarto at umiyak ng umiyak. Kung tuotuo yong sinasabi nila, i've been living in a lie. All my life i believed that people should always do their best. Walang drugs, wlang mag aaway-away that's what my parents and tita taught me. Pero ano nah?? Sino nah ako kung hindi yong Charlotte na masiglahin at yong Charlotte nah akala ko ay ako?