KARANLIK

Yıllar sonra Araz'ı kaybetme korkusu.

Multimedya:Azra

Bölüm Azra ağzından.

Yeni okulumuza başlayalı 1 hafta kadar olmuştu.Burası benim için çok farklıydı. Farklıydı çünkü kimse bizim geçmişimizi bilmiyordu. Benim herzaman kaçmaya çalıştığım geçmişimizi..Bende yaşıtlarım gibi normal bir hayat istiyordum ve bu okul bunun için bir fırsattı. Araz ve ben okulun hemen gözdesi olmuştuk. Kızlar hemen Araz'a dadanmışlardı. Ama bu benim için sorun değildi çünkü Araz benim haricimdeki tüm kızları tek gecelik olarak görürdü. Bunu bilirdim. Bu yüzden onları dikkate almazdım Araz'ın dikkatini çekme  çabalarına gülüp geçiyodum.

Ama Araz bana bakan bütün gözlere ateş püskürtüyordu.Bu yetimhaneden gelen bi alışkanlık olmuştu onda.Ona hak veriyordum da çünkü orda yaşadıklarımız bize bunu öğretmişti.Herzaman herşeye karşı tetikteydik.Güven duygumuzu yıllar önce kaybetmiştik. Herşeye kuşkuyla yaklaşıyorduk.Ama bunlar tabii bizim içimizde yaşananlardı.Asla dışarı yansıtmazdık. Dışarıdan bizi görenler çok güçlü sanırdı oysa yüzümüzdeki o sert maske yılların acılarının kabuklaşmış haliydi. Araz okula pek uğramıyordu çok yoğundu, maçlara hazırlanıyordu. Geceleri yorgun argın geliyor hemen uyuyordu tabii ona ne kadar uyumak denirse..! Özlüyordum onu. Ondan başka kimsem yoktu.. tabii onunda. Muşta abi vardı birde bizi o cehennemden kurtaran, adı gibi korkunçtu siyahın en koyu tonuydu o. onun hakkını hiç bir zaman ödeyemezdik. Araz onun için çalışıyordu ama bu bir borç ödeme  şekli olarak değildi. Muşta abi onu oğlu beni kızı yerine koymuştu. O çok tehlikeli ve güçlüydü. Kimse ona bulaşamazdı bulaşanlarda buna en ağır şekilde pişman edilirlerdi.

Akşam yemeği için aşağıya indim. Hizmetçi yemekleri bahçeye taşırken

-Muşta bey bugün dışarıda yemek istedi Azra hanım. Dedi.Ben onu onaylarcasına tebessüm ettim ve bahçeye çıktım. Rakı masası kurulmuştu Muşta abi ve Araz kadehlerini tokuştururken yerime geçip bende kadehimi almıştım. Muşta abi,

- Okuldan memnun musun Azra ?

Dedi.İlk zamanlar o konuştumu yerimden sıçrardım.Sesi yüksek değildi aksine bir fısıltı gibiydi ve boğuktu ama bir o kadarda keskindi. Adeta sesinde keskin bıçak etkisi vardı.

- memnunun abi. Dedim. kısa ve net cevaplardan hoşlanırdı.

Yüzünde memnuniyet ifadesi oluşurken eliyle eski radyosunu kurcalıyordu.Sonunda aradığı şarkıyı bulduğunda yüzündeki tebessüm daha da belirginleşti. Radyonun cızırtılı sesinde "kimseye etmem şikayet ağlarım ben halime " sözleri eşliğinde kadehlerimizi tokuştururken Araz'la göz göze geldik.Gözlerinde bir buğu vardı o mavinin en sevdiğim tonu olan gözlere sanki bir sis çökmüştü. Biran da içimi bir ürperti sardı. Kafamdan atmam uzun yıllarımı almış bir soruydu sanırım beni üşüten,yıllar sonra tekrar Araz'ı kaybetme korkusu..Bunu düşünürken içimden birşeylerin akıp gittiğini hissettim.Kadehimde kalan son bir kaç yudumuda kafama dikerken tek istediğim sarhoş olup bu düşüncelerden kurtulmaktı.