✨~Mileven~✨

~007~

Właśnie wychodziłem z domu, dzisiaj zdecydowałem się wyjść o 6:40. Chciałem być wcześniej w szkole, aby pouczyć się w spokoju do dzisiejszego sprawdzianu.
Ciągle myślałem o El, jak i codziennie strasznie mi jej brakowało. Chciałem już wychodzić gdy spojrzałem przez okno.
Była tam, wybiegłem z domu ustałem przed nią staliśmy przed sobą zaledwie 3metry.
W jej oczach było widać nie wyobrażalny strach i rozpacz.
-El... - wyciągłem rękę w stronę jej policzków,
-Przepraszam, nie mogę, ja nie mogę, jeżeli on się dowie to mnie zabije. - złapała mnie lekko za rękę
-Kto El? Kto???
Dziewczyna już nic nie odpowiedziała  jej oczy były zalane łzami smutku a razem szczęści.

Złapałem ją za rękę i pociągnąłem za sobą, razem weszliśmy do piwnicy. Posadziłem są na tapczanie podałem jej koc i usiadłem koło niej.
-El proszę powiedz, czemu mnie opuściłaś, czy komisarz coś ci zrobił?
Złapała mnie mocno za rękę widać było, że się bała.
-On, zrobił ci coś, wziął mnie to chaty i nie pozwalał wyjść puki nie uciekłam do teraz. - El zapłakała się cała, byłem cholernie zły na komisarza, że przetrzymywał moją El i w żywe oczy kłamał, że ona nie żyje.

~~~~~~~~~POV ELEVEN~~~~~~

Mike siedział na przeciwko mnie, lekko przysunęłam swoją twarz do jego, on zrobił to samo, gdy nagle nasze usta złączyły się w długi pocałunek.
Brakowało mi tego, brakowało mi jego dotyku, zapachu.
-Przepraszam, że nie dawałam znaku... bałam się, że coś mi zrobi, groził mi....
-Co ci groził El?! - widać było był bardzo przejęty, ale wspomnienia były górą, nie dawałam rady wykrzesic z siebie ani słowa.

Kiedy rozejrzałam się po piwnicy, zauważyłam ten sam namiot z kocy i poduszk, który zrobił dla mnie ponad pół roku temu Mike. Podniosłam się i usiadłam w nim, wszystkie wspomnienia do mnie wróciły.

Wspomnienie :

-Nazywam się Mike, zdrobnienie od Michel.
Będę na ciebie mówić El zdrobnienie od Eleven.

-Nadal on tutaj stoi, dalej go nie zniszczyłeś-spojrzałam się ciepło na Mik'a.