(Folicarpio Series 1) "Her Hidden Personality"

#5

LINGGO :

Wala silang pasok ngayon.

Nakita niyang palabas ng kwartong di makalakad ng maayos ang dalaga.

Kasalukoyan siyang umiinom ng coffee.

Napansin niya yun kaya tinawag niya ito.
Parang bata naman ang dalaga na sunud-sunoran rito.

*anong nangyari jan sa tuhod mo?* tanong niya ng makalapit siya.

"Wala nadapa lang naman kahapon!*

*ano ka bata na nadadapa?*

*hindi lang naman bata ang nadadapa ah!* inis niyang sagot, ayaw kasi niya ng sinisigawan siya,

*bat ba kasi hindi ka nag iingat?*

*at bat ka ba nagagalit hindi naman ikaw ang may sugat ah!* sa inis niya ay bumalik na ng kwarto.

Tinapos nalang ni Julo ang pag inom ng coffee pagkatapos nya ay kinuha ang gamot sa may cabenit.

Kumatok siya pero walang sumagot kaya wala siyang choice kundi ang gamitin ang susi niya.

Nadatnan niyang naka dapa ito sa kama.
halatang umiiyak. Inis na inis kasi siya kung hindi lang sana siya ipapakasal ng dad niya sa lalaking di niya kilala di sana hindi siya lumayas. Na miss niya ang mga magulang niya kaya bigla siyang nainis ng pagalitan siya ni Julo.

*hayaan mo mona ako! Gusto kung mapag isa.*

Paki usap niya na halata sa buses niya ang pag iyak. "Im sorry diko sinadyang sigawan ka!*

*Ok pero please hayaan mo mona ako.* ulit niya.

*Ok sige pero hayaan mo mona akong gamotin yang tuhod mo tapos lalabas na din ako.*

Hinila nya ang nakadapang dalaga at pilit na ginamot ang tuhod nitong may mga sugat.

Parang nag iba ang pakiramdam ng binata ng lumantad sa kaniya ang mapuputi nitong leegs, oo nakikita niya ito pero hindi sa malapitan. Tinuloy niya ang gamot rito.

*aray masakit!*
Sigaw ng dalaga ng lagyan niya ito ng alcohoL.

Nagulat siya ng biglang hihipan ng binata ang tuhod niya. Sandali silang nagkatitigan.

Parihong tumitibok ang puso nila ng malakas.
Ang Dalaga ang unang nag iwas ng tingin.

*im sorry masakit parin ba?*

*medyo lang sige thank you!*

Lumabas naman  si Julo pagkatpos nitong gamotin.

Napapailing siya paglabas niya.
Hindi niya maintindihan ang naramdaman niya kanina. Bigla kasing bumilis ang tibok ng puso niya.

Aminado siyang nagagandahan siya sa dalaga dahil maganda naman talaga siya, ang hindi lang niya maintindihan ay kung bat nagagalit siya pag nakikita niyang nasasaktan ang babae nayun.

Kanina hindi niya sinadyang sigawan ng makitang hindi ito makalakad ng maayos.
Tapos yung kaba sa dibdib niya ng magkatitgan sila.

Yung mata niya di mawala sa isip niya.

Para alamin kung ano tong naramdaman niya tinawagan niya ang kaniyang dad.

"Yes man! Napatawag ka? Miss ka ng mom mo!"

Tagal kasi niyang hindi nakauwi ng probensya.

"Where is mom? tell to her miss ko din siya, miss din kita dad.*

*Ok! Pero bat napatawag ka?*

Nagaalinlangan pa siya kung sasabihin ba ang dahilan kung bat siya tumawag.