Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
iyi okumalar ♡
「❝şansa ihtiyacım yok, planım var.❞」
❦
【9 Şubat 1973 | Cuma】
'Sabrederken yavaş yavaş insanlara karşı kuruluyorum..'
Bazen kendimi sanki ermiş gibi huzurlu hissediyorum. Ta ki bir mankafanın kafasını koparma gereği hissedene kadar.
Tabii iki gündür bir keşiş gibi sakin olmak için -özellikle Black'e karşı- üstün bir sabır örneği de göstermiyor değildim. İddiayı kaybetmeden atlattığım her gün Rosier'ın giderek gerildiğine eminim ama o bunun yerine ben sakince Black'le konuşurken gayet mutlu gözüküyor.
Hayret, bizim atışmalarımızı zevkle izleyen Evan bu durgunluğa sert bir duruş sergilemek yerine yumuşak yaklaşıyor.
Öte yandan yarın için çok güzel bir dram ve intikam sahnem var. Herkes Gryffindor ve Ravenclaw maçına adapte olmuşken benim güzel eğlencemden kimsenin haberi olmayacak.
Biçim Değiştirme sınıfında dışarıdan sakince Profesör McGongall'ı dinliyor gibi görünebilirim ama içimden planımın son detaylarını gözden geçiriyordum.
Önümde oturan Wallace'ın kahverengi saçlarına gözümü dikip kendi zihnimde dönen iç karmaşaya dalmıştım. Ancak görüşüm Wallace'ın saçlarına odaklanınca düşüncelerimde o tarafa doğru eğrildi.
Yalnız başına ağlayan arkadaşsız birine göre iyi toparlanmıştı. Geçen Wallace'ı öyle yakalayışımla bu kız daha çok gözüme çarpmaya başladı. O gece zaten uyku bana uğramadığından gözümü yılanlı tavana diktim ve Wallace'ı anılarımdan sıyırıp ortaya çıkarmaya çalıştım.
Rigél Wallace. Slytherin'de ki 1972 döneminin tek melezi.
Diğer Slytherinlerin aksine gülümseyen bir aurası var.
Wallace hakkındaki en mâkul görüşüm bu idi. -diğerleri pek iç açıcı değil.- Bazen bu yılı anımsadığımda arkadaşlarımla konuşmalarım arasından Wallace'ı tek tük seçebiliyorum.
O her zaman yalnız bir biçimde arkada hareketsiz duran figüran gibiydi.
Ara sıra Wallace'ı Greengrass veya Bulstrode ile konuşurken gördüğümü hatırlıyorum veya üst dönemler onunla uğraşırken ona acıyarak baktığımı.
Bazense ona içimden kızıyordum, çünkü onunla uğraşılmasına kendisi tepkisiz izin veriyordu. İstese kendini ezdirmezdi ama o bu konuda hiç bir şey yapmıyordu. Sadece gülümsüyordu.
