Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
iyi okumalar ♡
「❝bazen sessizlik en büyük kapaktır.❞」
❦
【Pazartesi gibi görünen ama aslında Cumartesi olan 1 Eylül 1973'ten devam】
'Biz Slytherin'iz çıkarlı olarak veya çıkar altında olmaksızın her zaman birlik olup sizi mahvedebiliriz.'
At arabaları Hogwarts'a giden yolu yarılamışken Bartemius Crouch hâlâ bir ümitle at arabalarını çeken şeyi görmek için gözünü kırpmadan oraya dikmiş bakıyordu.
Crouch ben senin aramızda en normal olan olduğunu biliyordum. Yani bize bakınca sen daha sıradan kalıyordun.
İnsanları korkutmaktan ve vahşetten -kan, kavga, şiddet, küfür- zevk alan ama ona baktığınızda ürpertici olduğu kadar bir o kadar sevimli olan ve sevdiklerini korurken asla geri adım atmayan bir adet sempatik Evan Rosier.
Sürekli etrafı gözleyen üçüncü göz gibi olan, eski evcil tarantula -Rodolphus Lestrange'a sevgiler- sahibi ve plan yapmada fazlasıyla iyi olmasına karşın üşengeçliğinden insanlarla konuşmayan devamlı arkadaşlarının arkasını kollayan değişik bir Rabastan Lestrange.
Planını harekete geçirene kadar bedenini asla yormazdı.
Her zaman sözünün dinlenilmesini isteyen, insanlarla uğraşmaktan -genelde uğraştığı kişi ben olurum- ve dalga geçmekten zevk alan. Bunlara tezat olarak sevimlice -bence sevimlilikle alakası bile yok- gülümseyen ve arkadaşlarının ilgilenerek üstüne düşen Regulus Salak Black.
Ben ise... bir şey diyeyim mi, bunu anlatmama gerek yok. Her şey -neredeyse her şey- ortada. Ben kendimi gayet iyi tanıyorum.
Böyle bir kadronun içinde Bartemius Crouch Junior derslerini aksatmayan, hiç ceza almayan, kibar ve sessiz sakin bir profil sergiliyordu. Gerçi bende dışarıdan insanlara sevimli ve sakin bir Slytherin öğrencisi gibi görünebilirim ama göründüğüm gibi çıkacağım diye bir kaide yok.
Yani biz bu kadar tuhafken Crouch aramızda bize kıyasla daha normal kalıyordu ama bana kalırsa onun normalliğini sorgulasak ortada 'alışılagelmiş' diye adlandırılacak bir şey kalmazdı.
Crouch kendini bu dünyadan koparıp at arabasını çeken şeyi görmek için tamamen oraya adapte etmiş olabilirdi ama biz çoktan o iskeletimsi şeyleri artık nefes almamız kadar normal görüp tüm ilgimizi oradan çekmiştik.
Black'e tren daha hareket etmeden önce Charon'un aşırı komik(!) şakası yüzünden rezil olmanın verdiği utançla konuşamıyordum. Neden bilmiyorum ama bir şey desem Black direk dalga geçicek gibi geldiğinden ağzıma fermuar çekmiş sadece diğerlerini dinliyordum.
