Tesadüf Değil? × Yarı Texting

~32

Nasıl Derler Bilirsin: Sevilmemişim

Ciddi anlamada üzgünüm bölüm atamıyorum
Şuan kurguyu duygusal ilerletmem gereken kısımdayım
Ki ben şu aralar aşırı mutluyum
Sürekli yeni kitap alıp okuyorum
Ve bu benim motive olmama sebep oluyor
Neyse bölüme geçelim

🌿🌿🌿

Bunu yapamam

Bana engel atmasına katlanırım belki
Ona duygularımı içimde tutmaya tekrar alışırım, eskidende içimdeydi ama öğrendiğinde, onun benimle yüz yüze konuşmamasına katlanamam. Yapamam

Şuan odamda boş duvara bakarak iç geçiriyordum. Deniz ve Kumsal içerde en son bıraktığımda Oreo'yu seviyorlardı. Ben Arkın ile mesajlaşınca hemen odama gitmiştim. Sorduklarında ise yine migrenimin tuttuğunu söylemiştim.

Oturduğum yataktan kalkıp odamın diğer ucunda duran kitaplığıma gittim ve yarım bıraktığım kitabımı alıp, yatağıma geri döndüm. Direk yatağıma oturup, sırtımı yatağın başlığına dayadım. Kitabı kucağıma koyup, yatağımın yanındaki çekmeceden kulaklığımı çıkarıp telefonuma taktım ve uzun süredir sürekli dinlediğim o şarkıyı tekrar açtım, Sevilmemişim. Kitapta kaldığım yeri açıp okumaya başladım. Yapmayı sevdiğim aktivitelerdendi bu, müzik dinlerken;  kitap okumak, yazmak veya bir şeyler karalamak. Evet belki iyi bir şair değildim ama iyi bir söz yazarıydım. Şarkı sözü yazmak benim için bir teselli belkide motive edici bir olaydı.

Ne kadar olduğunu bilmediğim bir süre sonra, odayı bir varlık doldurdu. Biri girmişti va tabiki tahminlerim vardı. Yavaşça yatağıma oturdu. Aldığım yoğun vanilya kokusuyla tahminimi doğrulamış oldum.

Arkın.

Hala ona bakmamıştım. Gözlerim kızarık olduğuna emin olduğum için buna cesaret edememiştim belkide. "Kapıyı çaldım ama duymadın, bende girmiş bulundum." sorun yok anlamımda başımı salladım.

"İyi misin?"

Cevabını ben bile bilmezken ona ne diyecektim. Tabikide her zaman dediğim şeyi "İyiyim, neden?"

"Değilsin?"

"İyiyim Arkın, olmadığımı nerden çıkardın? Ayrıca sen neden geldin ki? "

"Hissettim"

"Neyi? Hissettin?"

"İyi olmadığını?... Bak Gece konuşmamız gerek."dedi sakin bir tavırla.

"Konuşalım?" dedim hem tedirgin hemde sorgulayıcı bir tavırla. "Burda değil, hazırlanda çıkalım" cevap vermeme kalmadan odadan çıktı. Üstüme rastgele bir şeyler geçirip dışarı çıktım. Salona girmemle, Arkın ayağa kalktı ve Deniz ve Kumsal'a dönüp "Biz gidiyoruz" dedi. Kumsal 'nereye' anlamında bakarken, omuz silktim bu 'bilmiyorum' demekti bizim için.

Arabaya bindikten sonra yol boyu komuşmamıştık. 15-20 dk sonra Arkın durdu ve arabadan indi. Bende onun peşinden indiğimde gördüğüm yer beni dehşete düşürdü.

Arkın'ın bana attığı konum.

O gayet sakin bir şekilde çoçukların oynadığı parka ilerlerken benim arkada kaldığımı görünce "Gelsene" dedi gülerek.

Anlamışmıydı. Bilminmeyenin ben olduğumu. Ama nasıl.

Hızlı ama güvensiz adımlarla Arkın'ın peşinden ilerlemeye başladım. Sonunda ona yetiştiğimde bir banka oturdu, hemen karşımızda çoçuklar mutlulukla koşup eğleniyordu. Normalde onları gördüğümde gülümserdim. Ama şuanki ölüm sessizliği buna müsade etmiyordu. Sanki yutkunamıyordum. Bir şeyler düğümlenmişti. Son kez sert bir şekilde yutkunduğumda, fazla sert yutkunmuş olmalıyım ki Arkın gözleri bana döndü, ama ben tam karşıma bakıyordum. Ona bakmaya şuan için cesaretim yoktu.

"Neden buraya geldik?"dedim titremeyen sesimle gurur duyarak. Cevap vermedi. Sonra hızla ona döndüm ve "Arkın, neden burdayız?"

"İzin verirsen, sözlerimi toparlamaya çalışıyorum" dedi sakin bir tavırla.

Aradan henüz 3 dakika geçmişti  ki Arkın sözlerini seçmiş konuşmasına başlamıştı.

"Bara gittiğimiz gün, bir adam yanına geldi. Hatırlıyor musun bilmiyorum? Seni rahatsız etti ve benden de hak ettiğini buldu."dedi karşıya bakarken. Sanki onunda cesareti yoktu,bana bakmaya.

"O adamı döverken bir şeyler söyledi bana, yani şuan nasıl söylicem bilmiyorum ama..."

Uzun bir sessizlik. Bitmeyecekmiş gibi. Sonsuzluğa uzayan.

"Beni seviyor muşsun?" duyduğum şeyle gözlerimi kapattım. Ve önüme döndüm. İnkar etmek istiyordum ama ne olursa olsun içimde büyüttüğüm aşkı görmezden gelemezdim. "Doğru mu bu?"dedi tekrardan soruyu yöneltip. Ayaklanıp gitmek için harakete geçerken kolumdan tutuldum. Zaten henüz kalkamamıştım banktan." Cevap ver Gece? "dedi yine sakin bir ses tonuyla. Ufak belkide belli bile olmayacak bir şekilde kafamı salladım. Ardından" Seni seviyorum"dedim.

Bu itiraf artık herşeyin bittiği yerdi. 

'belkide yeni bir başlangıçtır.'  dedi 2 gündür beraber olduğum iç sesim.

"Bende seni seviyorum" dedi gülerek. Yaşadığım şaşkınlığın haddi hesabı yoktu. Bu kelime onun ağzından duyabileceğim en güzel şeydi.

Yüzümdeki şaşkınlık ona  komik  gelmiş olucak ki, sırıtışını daha da büyütmüştü. "Sen ciddi misin?" dedim umutla. Yüzümdeki şaşkınlığın yerini artık sonu gelmicek bir mutluluk kaplamıştı.

Tek kaşını kaldırıp "Sence?" demişti. Tam ağzımı açık bir şey diyecekken. Beni öpmüştü. Bu ilki gibi değildi. İleştirmek için değildi. Şoku atlatınca ona karşılık verdim. Ayrıldığımızda alnını alnıma yasladı ve,

"Gece, benimle çıkar mısın?"

Dünya durdu, hemde bir saniyeliğine değil. Sanki bir ömürlüğe durdu. Nefesim kesildi. Çünki artık başka bir nefes kaynağım vardı. Hemde sadece benim olan.

🌿🌿🌿

Anlarsınız ki bu bölüm benim için baya bir zor oldu. Çünkü garip bir his yani, kavuştular. Ve benim çoçuklarımdı sonuçta.
Bizraz duydulu bir bölüm oldu kendi açımdam. Aşırı duygusalım şuan.
Mutluluk gözyaşları akıyor gözümden.

Ve final var 3 bölüm sonra. Buda biraz koyuyor tabi. Ama çok uzatıp bokunuda çıkarmak istemiyorum. 💖

Seviliyorsunuz 💞💜