Chapter 12: Stitches.
---
MABIBIGAT ang bawat paghinga ko nang magising ako mula sa isang bangungot. It happened again. It always haunting me every night. Fuck!
Bago pa ako mawala sa katinuan ay inayos ko na lamang ang aking sarili at saka bumaba sa sala para makapag-almusal. 3 days na ang nakakaraan nang mapadpad ako sa bayang ito. At ngayon, nandito na ako sa mansyon, sa loob ng pagmamay-ari naming hacienda.
Agad na bumungad sa akin ang mga bagong lutong pagkain na nakahain sa ibabaw ng mesa. Pumunta na ako sa hapag at saka nag-umpisang kumain.
"Manang! Halina po kayo dito't saluhan niyo po ako. " aya ko kila manang, dahil hindi ako sanay na mag-isa lang kapag kumakain.
"Nako ma'am! Hindi na po, kakakain lang po namin kanina. Mamaya na lang po siguro. " pagtanggi niya. Napangiti na lamang, though I felt sad dahil mukhang kailangan ko ng sanayin ang sarili ko na mag-isa lalo na sa pagkain.
Makalipas ang ilang minuto ay natapos na ako sa pagkain. Agad kong tinungo ang garden sa labas. The astonishing flowers are all over the garden. There's a lot of varieties of flowers here, kaya maraming mapagpipilian.
Sinamyo ko ang bango ng mga bulaklak at talagang napakabango. I took my phone from my pocket and started taking up some nice pictures. Nang matapos sa kakakuha ng litrato ay napagpasyahan ko ng pumasok sa mansyon.
Nang makapasok ako sa main door ay nakasalubong ko pa si Mang Teban. Wait! Bakit nandito siya?!
"Mang Teban! Bakit ho kayo nandito sa mansyon? Edi ba dun kayo sa bahay namin sa Manila nagtatrabaho?" Habol ko sa kanya.
"Ikaw pala yan ma'am. Dito na po kase ako ni-assign ng mga magulang mo. " and then his eyes flickered in amusement again. Amusement? Is he amused seeing me right now or is he amused because he's staying in this fancy mansion for good? Is he nuts?!
Tumango na lamang ako saka siya nilagpasan. Isinawalang Bahala ko na lamang ang napansin ko. My head will ache again if I still continue figuring out what is that 'flickering thing' in his aged eyes.
Hmmmmmm.... Saan ba magandang magpunta? Aha! Sa rancho na lang pala! Umakyat na muna ako sa aking silid saka nag-ayos saglit. I want to ride horse right now. Cow girl pa naman ako. *wink*
"Melissa! " tawag ko sa isa sa mga katulong dito sa mansyon na halos ka-edaran ko lang.
"Ano po 'yon ma'am? " nagtataka nitong tanong.
"May ginagawa ka ba? Busy ka ba? Magpapasama lang sana ako sa rancho. " sabi ko at saka ako nagpa-cute.
"Meron pa naman po akong gagawin ma'am, pero hindi naman po iyon ganon ka-importante. Tsaka hindi naman po ako ganun ka-busy, magagaan lang po ang trabaho ko dito, kaya cgeh po sasamahan ko po kayo. " sabi niya. Hinihintay ko lang naman na pumayag siya eh, at yun na nga ang naging hudyat para lisanin namin sandali ang mansyon. Hila -hila ko siya habang tumatakbo palabas.
Narinig ko pa ang pagtawag sakin ng mga katulong at houseboy sa mansyon, kumaway na lamang ako at saka tinuro ang rancho. Tila nakahinga naman sila ng maluwag nang malaman kung saan ako pupunta. Isa pa sa ikinatutuwa ko, ay dahil sa napakagandang treatment na natatanggap ko sa mga kasama ko sa mansyon. Mababait sila, Totoo at hindi plastic and paniguradong laging maaasahan. And they care to each other and treat each other as a family at dahil nandito na ako kasali na ako sa malaki pero masaya at simple nilang pamilya, ang saya diba? That's why i can't help myself but to become attached with them.
Nang marating namin ang rancho ay agad kong namataan si Kuya Renan, ang tinalagang tagapangalaga ng mga kabayo, tupa, baka at iba pang hayop sa rancho.
"Kuya Rench! " tawag ko dito. Close naman na kami eh, hehe.
"Oh! ikaw pala yan Vheniiniiiii! " tugon nito. Napangiti na lamang ako.
"Kuya, turuan mo naman ako mangabayo. Bukod kase sa pag-aabogado, pangarap ko ring maging cow girl haha." sabi ko. Napatawa na lang sila sa sinabi ko. Mas gusto ko yung ganitong mood, light nakakatuwa, magaan sa pakiramdam.
Tinuruan nga nila ako mangabayo. At ngayon eto na, ginagampanan ko na ang pagiging cow girl haha.
"Ma'am kumapit ka po ng mabuti! Baka malaglag ka! " paalala ni Melissa.
"Oo nga, Vheniinii! Ingat ka!" pagsang-ayon naman ni kuya Renan.
Maayos naman nung una ang lahat, pero makalipas ang ilang sandali ay bigla na lamang akong may napansing kakaiba sa kabayong sinasakyan ko. Parang hindi mapakali, parang may mali. Mas nag-panic pa ako nang halos magwala na ito ng sobrang haras dahilan para aksidente ko itong mabitawan at mawalan ng balance.
Hinihintay ko na lamang ang pagbagsak ng katawan ko sa lupa, pero lumipas na ang ilang segundo hindi ko pa rin nararamdaman ang epekto ng katangahan ng kabayo, yung kabayo talaga kase yung may kasalanan eh. Ang likot kase, chos!
Dahan-dahan kong inimulat ang aking mga mata at agad na tumambad saking paningin ang nakakasilaw na liwanag. Nakakasilaw talaga, kaya pinikit ko muna uli ang aking mata saka kinusot -kusot sandali. Nang pakiramdam ko ay ok na, ay muli kong binuksan ang aking mga mata.
Napatulala naman ako nang masumpungan ng mga cute kong mata ang gwapong sumalo sakin. Myghad! Ito na ba yung 2nd love at first sight, chos!
Bakit parang andaming pogi sa mundo?! Kaasar!
"Are you ok, miss? " nakangiti nitong tanong nang magtagpo ang aming mga mata. Putcha!Wala pang tatlong buwan pero parang nakalimot na ako. Chos! I am left wounded, and it's still feel sore. Masakit pa rin sa dibdib ang lahat, at masaya ako dahil nakahanap na agad ako ng magiging instant distraction ko sa bayang ito.
---
NANDITO muli ako ngayon sa seashore. Plano ko talaga sanang mag-isang pumunta dito, pero dahil sa nangyari kanina kinulit na ako ng lalaking ito na samahan ako dito para makapag-sight seeing.
"Sun set seem to be relaxing, right? " finally he break the ice between us.
"Hmmmmmm... " tugon ko sa kanya.
"How's your stay here? Do you feel good? " tanong nito.
Nakalimutan ko pa lang sabihin na anak ng mayor ng bayan na ito ang kasama ko. "Yes, as of know my stay here is good. And this whole place is a paradise indeed. This is awesome. " mangha kong sabi habang nakatitig sa langit na kasalukuyan ng nag-aagaw dilim.
"Hmmmm.... Did you ever fell inlove? " i quickly averted my gaze on him because of what he have said.
That question suddenly caught me off guard. It hit me and now, i'm starting to feel this sudden bang in my chest again. The pain still remains there, it was not yet even eased.
Kahit na mahirap, nagawa ko pa ring sumagot. "Y-yes. " i stammered.
"When? Where? How? " magkakasunod nitong mga tanong.
"Can we just drop this topic and divert to other? I'm not yet fully healed. And my heart still feels sore. Please, i don't want to break down here. " nagmamakaawa kong tugon. I don't want to brag my problems here, especially to this stranger perhaps a new friend of mine.
"O-okay. Sorry, hindi ko intensiyon na sariwain ang pinagdaanan mo. " he apologized.
Ganun naman talaga eh. Hindi nila intensyon pero nagawa pa rin nila. Haysss... Ayaw ko talagang pag-usapan ang mga personal na bagay, lalo na pag tungkol sa pag-ibig.
In the name of love nagawa kong sumabak sa isang digmaang wala akong laban. Lumaban ako ng walang armas kaya ngayon umuwi akong luhaan.
They say love is war. Thanks i survived. But, I'm left wounded, now i need stitches.
