Chapter 8: Consequences
---
After what happened, ay saka lang ako muling bumalik sa katinuan. My mind was so chaotic to the point that I have made a big mess. No one expected for that. Even me, that's so unexpected to the point that I almost die. Ilang araw na akong nakatitig sa kawalan, hanggang ngayon nasa isipan ko pa rin yung mga mata niyang nangungusap. Mga matang puno ng pighati, mga matang dating puno ng kasiyahan, ngunit nababalutan na ngayon ng kalungkutan.
Matapos ang nangyari nung araw na yon ay pumunta kami sa police station. Marami daw kase akong nagawang violations. Pagdating sa bahay nasermonan pa ako nila daddy at mommy, pero wala sa kanila ang atensyon ko ng mga panahong yon.
I just breathed deep as I glanced to myself through the mirror. I am so devastated, Hindi ko na kilala ang sarili ko.
It's already past 10:00 in the evening, and still lalabas pa rin ako. Kailangan ko munang makalanghap ng sariwang hangin.
Nagpaalam muna ako kila mommy para lumabas at pinayagan naman nila ako, naiintindihan daw nila ang sitwasyon ko. Alam daw nila kung gano kahirap ang pinagdadaanan ko. Pero, sabi ko sa kanila na babalik din yung dating ako, Hindi ko nga lang alam kung kailan. Ang gulo ko, aish!
Nang makababa ay agad kong binuksan ang gate para makalabas na. Soon as I closed the gate, I just heaved a deep sigh. And in a snap, the cold wind touches my skin, I shiver as I put my hands inside of my jacket, seeking for a familiar warmth.
I closed my eyes for awhile, savoring the moment. When i open my eyes, tears stream down on my cheeks again. Out of the blue, i feel a sudden bang on my chest. Fuck! This is getting severe. I guess I'm having a hard time since he's gone.
Makalipas ang ilang minuto sinimulan ko nang ihakbang ang aking mga paa. Saan nga ba ako pupunta?
I just walk and walk, and walk. It seems like I'm lost right now. After losing him, now im lost too. Lost in the midst of void, where no one can fill the emptiness in me. Haist.
Patuloy lamang ako sa paglalakad, hindi inaalintana ang kapaligiran. Sadyang tahimik na ngayon ang aming lugar, wala ka ng mababakas na kahit na anong ingay mula sa kabihasnan. Puro, ingay na lang mula sa mga insekto ang tanging mahihimigan.
Tumingala ako sa kalangitan, at agad na tumambad ang nakakasilaw na buwan. Kay ganda, buti na lang at nakalabas pa ko. Makakapag sight seeing pa ako ngayon.
I can still remember him. His presence, his body, his eyes, his face, everything about him. Naalala ko pa rin yung presensiya niyang talagang nakaka-intimidate, yung katawan niyang kay sarap yakapin, yung mata niyang punong-puno ng emosyon. Malalim, nakakalunod. Sa tuwing magtatagpo ang aming mata, natutulala na lang ako. His ocean eyes, are so captivating yet drowning.
He's drowning me to the deep. Nakakabaliw ang mga mata niya, siya. Nakakabaliw na umabot pa sa punto na gusto ko na lang sumabay sa agos at magpalunod.
I just shrugged the memories off crashing on my head. This will be really hard for me, ngayon pa lang nami-miss ko na siya. I've been craving for his touches, kisses and hugs. I've been craving everything about him. I've been yearning him.
Huminto na lamang ako sa paglalakad. Inilibot ko ang paningin sa paligid, at napahinga na lang ng maluwag nang mapagtantong wala ng tao ngayon. Mas maganda yung ganto, tahimik, payapa. Mas makakapag-isip ako ng maayos.
Out of boredom i took my phone and my earphones from my pocket. I immediately plugged it, and started to find a good music to hear as of this moment.
Naghahanap lang ako ng song ng may nahagip ang mga mata ko. Consequences by Camilla Cabello. Mukhang maganda, mapakinggan nga.
[Ps. Consequences by Camilla Cabello. Try to listen this song. Masarap siya sa tenga. Pero hindi ko naman kayo pinipilit]
