YOLUMUZ BİR YOL

13 BÖLÜM

iki yıl önce ....

Okuldan dönüp eve doğru yürüdüm bu gün evde tektim yani  zahra abla var ama annem ve babam bir işleri oldu için izmire gittiler benim de okulum oldu için beni yanlarına aldılar.

Eve geldim de dışarda evimizin önünde tanıdığım bir araba park etmiş be araba anıl abimin arabası .

Hemen evin kapısına doğru koşmaya başladım .
Evin kapısına gelince hem zili pasmayı hemde kapıyı yumruklamaya başladım .
Anıl abimi nerdeyse görmeyeli bir yıl oldu onu da o kadar özledim ki .

Kapı açılınca elim hala zilin üstündeydi karşımda abimi gördümde hemen üstüne atladım ve boyuna sarıldım.

Oda benim belimi sarıp evin kapısına kapatı ve salona gitti .

Ve ban hala onun kucağındaydım .
Onu gerçekten çok özledim .

"Nasılsın yavru tavaşanım."

"Sence yavru tavşanın nerdeyse bir yıl abisini görmüyor nasıl olabilir ."

"Hımm öyle diyorsun beki yavru tavşan sen önce git ve üstüne değiştir sonra gel sana para verip bakkala gidersin bize böyle bir sürü aburcubur alırsın sonra beraber sinema keyfi yaparız ne dersin "

Abimin bu dedikler ben çok mutlu etti anlıyacağınız bu gün abim benim .

Hemen kucağından inip odama gittim üstümü değiştirip tekrar salona indim abimden de para alıp abime tekrar sarıldım.
Ama içimde bir huzursuzluk kaptı ne biliyim sanki bu son sarılışım .
Saçmaladığımı fark edince abimden ayrılıp evden çıktım ve alt sokaktaki bakkala doğru yürümeye başladım.

Bakkala gidimde önüme ne gelirse alıp sepete koydum .
Bir anda dışardan patlama sesi geldi.
Kokudan yerimden sıçradım.
Ve anlamadım bir şekilde kabime ağrı girdi .

Bir araba tekerliği patlamıştır diyip önüme gelen her şeyden aldım.
Ve parasını ödeyip bakkaldan çıktım  .
Evime doğru yürürken evimin orasında gördüm kalabalığı şaşırmamı sağıladı.
Adımlarımı istemsizce hızlandırdım.
Ve tam evi görüş açıma girince gördüm şeyi inanamadım.

Ev alevler içindeydi ve içinden duman çıkıyordu.
Gördümü inanamayıp gözlerimi  kapatıp tekrar açtım  ama gerçekti.

Aklıma abim ve zahra abla gelince elimdeki poşetler yere düştü.
Ve yüksek bir sesle "abim ya abim içerde ne duruyorsunuz içerde iki kişi var." Diyip evin kapısına doğru koşmaya çalıştım ama beni tutular izin vermediler .

"Ya bırakın abim içerde diyorum zehra abla içerde ya neden yardım etmiyorsunuz." Gittikçe kısılan sesimle birlikte gözlerim de kapanıyordu .
Gözlerimi kapatmadan son duydum şey ambulans ve itfaye sesleri sonrası karanlık.

Gözlerimi açtım da gözlerime gelen beyaz ışıkla birlikte tekrar kapatım.
Ve olayları hatırlamaya başladım.
Abim aklıma geir gelmez gözlerimi tekrar açtım ve yatım yerden durulmaya çalıştım ama koldaki sirüm bana enge olde  ve tabiki son çarem bağırmak olunca  bağırmaya da başladım
"Nerdeyim ben ya abim .'abim nerde ya ' çıkarın şunu kolumdan abimi kurtarmam lazım. "

Odanın kapısı açılınca gelen kişileri baktım annem , babam ve yanlarında bir hemşire odaya girdiler.

Annemi baktımda gözleri şişmiş ve kıp kırmızı olmuş , yüz rengi de solmuştu neden öyle ki ?

Bakışlarımı babama çevirdim de annemden fazla farkı yok .
Onlar benim uyandığımı  görüce ikisi de gelip beni sarıldılar.

Noldu bunlara böyle aklıma  tekrar abim gelince onlardan uzaklaştım ve gözlerimi babamın gözlerine diktim .
"Baba abim o nerde bana abin o yanan evin içindeydi çıkardınız değil mi "

Babamın gözleri dolduğunu görünce benimde gözlerimi doldu .
Bakışlarım annemi çevirdim onunda gözleri dolmuş .
Ne oluyor burda ya yoksa... yoksa abime bir şey mi oldu hayır ya olamaz olmamıştır.
Bu düşünceyle gözlerimdeki yaşlar akmaya başladı.
Ama susmadım tekrar konuştum.
"Baba nolur konuş abime bir şey olmadı değil mi."
Yine hiç biri konuşmadı bu beni daha da çok sinirlendirdi bu sefer sesimi yükseltip "ya size diyorum susmayın abime noldu "

B sefer babam yanıma oturdu ve beni kedini çekti başımı gülsüne yasladı ve o duymak istemedim sözleri söyledi.
"Bak yavrum söyliyecem ama sakin olmalısın tamamı bu acıya beraber atlatıcaz."
Bir kaç saniye sustu sonra nefes alıp tekrar konuştu.
"Abini o ateşten çıkarttılar ama "
Tekrar sustu ve annmeden bir hışkırık duyuldu babam da anneme eliyle gel yaptı ve annem yanımıza oturdu babamda bana sarıldı gibi onu sarıldı ve konuşmaya devam etti.
"O evden çıktı ama cansız bir bedenle çıktı kızım.

Artık üçümüz de hışkıra hışkıra ağlamaya başladık.

.......

Hastahaneden çıkalı nerdeyse 6 ay oldu ve ben yeni toparlandım .
Ve abimin acısını yavaş yavaş hepimiz alışıyorduk  .
Tabiki onu unutamayız hangi insan abisini unutur ki .

Sadece acısını alışmayı başladık.

Ve hayatımız kabimizde ki acıyla devam ettik .

..........

Bölüm sonu

Bu bölümde sadece olaydan bahsediceğimi 12'ci bölümünde söylemiştim.

Yorumlarınızı yazmayı ve oy vermeyi unutmayın 😘😘😘

Sınır
Volte = 8
Yorum = 30

Arkadaşlar 1bin olmamıza  çok  çok az kaldı .
Hadi 1bin bir an önce gelelim 😄😄😄

Sizi çok seviyorum ❣❣

Görüşürüz 😘😘😘