"The uncrowned heiress of my family, a ran away princess, she's the combination of every bad thing."
***
Cameron Hart, tasted hell when she was a kid. Since then, she had always been the villainess in her sister's life. After getting fed up with he...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Ruth B. - Lost Boy
***
Cameron
After five years
Five years had passed and everyday feels like hell. I'm alive but I'm barely breathing. Buhay ako pero parang araw araw akong pinapatay. Paulit ulit. Walang katapusan.
"Ate Cami." Bridegette called and she went inside my room. And like what I expected, bumalik na rin sa trabaho sina mommy at iniwan si Bridgette dito sa bahay.
"Out. Get out, Bridgette." malamig na sabi ko. She stopped walking and her eyes are now brimming with tears. Kailan ba ako tatantanan ng batang to?
"Laro tayo, Ate." aya nito na agad nagpa arko ng kilay ko. Is she insensitive o talagang engot lang ang batang to.
"Labas. Sina manang ang kulitin mo. Wag ako, Bridgette." sabi ko at nagpatuloy sa pagpa-practice para sa cello contest ko next week. Pero makulit talaga ang batang ito at hindi makaintindi. Lumapit siya sa akin at hinila ang braso ko.
"Laro tayo, Ate. Please." pakiusap nito at muling hinila ang braso ko. I swatted her hand away. She flinched.
"Ate..." nagsimula na itong lumuha. Akala niya naman eepekto sa akin yan.
"Tantanan mo ako, Bridgette. Lumabas ka na sa kwarto ko." I commanded her and pointed the open door.
"Sige na, Ate Cami." at hinila ako patayo. Marahas kong inalis ang braso niya sa akin at agad akong napasigaw ng tumama ang braso ko sa cello na nasa likuran ko pala.
"Ah!" sigaw ko dahil sa sakit. Tiningnan ko ang pulsuhan ko at agad akong naiyak ng makitang namumula iyon dahil sa lakas ng pagkakatama sa cello ko. Nakarinig ako ng mga paa na paakyat sa kwarto ko.
"Ate, sorry." umiiyak na sabi ni Bridgette na nakaupo na sa sahig. Daddy and manang entered to room and was shocked at what they saw.
"Bridgette." agad nilang nilapitan si Bridgette na umiiyak. My heart sank.
"Anong nangyari, Bridge?" marahang tanong ni daddy kay Bridgette na umiiyak pa rin. I stood there, watching them while my heart is breaking into pieces. I'm here. I am the one who is hurt. I should be the first one they have to comfort. Paano nalang ako makakapag cello. Paano ang contest ko next week. I'm here pero parang nakalimutan nila ang existence ko dahil kay Bridgette.
"Cami!" I heard Kuya Sam's voice. He rushed to my side. I was sobbing softly while looking at my injured arm.
"No, no, no." mahinang bulong ko I can't be injured. I have to practice!
"Cami, ang wrist mo!" sigaw ni Kuya. Hindi ako nagsalita at nagpatuloy sa pag-iyak. Patuloy lang ako sa pag-iyak habang sina daddy ay panay ang pag-alo kay Bridgette na hindi pa din tumitigil sa pag-iyak. Nagdilim bigla ang paningin ko.
