Sa Aking Mundo...

chapter 14 (white lies)

some come and others may go. but if life is too short.

would you give it up for someone's happiness?

-John thomas pov

"hi Mi Amore, just dropping by your box. reply please. i need to say something" pm ni john thomas kay Andrea sa fb

4 days ago pa yun message pero wala pa rin reply galing kay andrea and parang di pa rin nababasa ang message kasi wala pa naman seen dito.

Good thing about sa Facebook ngayon ay nakikita mo if na ignore lang ang message mo or di pa talaga nya nababasa. Which is sometimes panget din kasi alam mong di ka type kausap ng tao kapag na seenzone ka lang. Sigh!

Buhat ng maalala ko na sya yun ay di na sya nawala sa isip ko. Di naman ako sadyang ganito lalo na at di ko naman sya kilala sa personal.

di ko inakala na makikita ko pa yun babaeng nakabanggaan ko noong debut.

Makaalis na nga muna.

Punta nalang ako ng computer shop at ang malibang ng konti.

Andrea's pov

Naka ospital na naman ako. Kelan kaya mawawala ang sakit na nararamdaman ko. Feeling ko tuloy di na ako gagaling. Alam ko naman na mabigat ang sakit ko

Kahit na di nila sinasabi sakin alam kong im dying..

Di ko lang mapahalata sakanila dahil alam kong nasasaktan din sila kapag nakikita nila akong nasasaktan at umiiyak kapag sinusumpong ako ng akala kong simpleng migraine lang.

I don't know kung ano ba talaga ang sakit ko.. Itinatago pa nila sakin ang totoo. Ramdam ko yun.

"Hi my beautiful princess" si handsome Prince ko.. Ang kuya kong super love na love ako

""Malalim yata iniisip ng princess ko ngayon ah" sabi nyang nakangiti. Ang gwapo talaga ng kuya ko buti mana sya sakin hahaha

"Oy miss di ka sumasagot pero ngingiti ngiti ka jan. Para kang nakakaloko" kunwaring simangot ni kuya sakin

"Naisip ko lang kuya" sagot ko

"Ano naman?"

"Bakit ang gwapo mo? Mana ka sakin no? Hahahahaha"

"At ako pa ang mana sayo ngayon eh ako ang kuya kaya ikaw ang mana sakin haha"

Eto lang naman ang lagi namin kulitan ng kuya ko. Super clise kami kasi kaming dalawa lang na magkapatid.

Minsan napapagkamalan na nga kamingag boyfriend pag nagmamalling kami.

Alam kong masasaktan si kuya kapag nawala ako sakanya.

"Ooppss!ang saya nyo ah parang wala tayo sa ospital" biglang sulpot ni ate kaye sa pinto ng kuwarto ko sa ospital.

"Oh ate dumating ka na pala. Para sakin yan?" Tanong kong nakangiti sakanya

"Para kay kuya jay to kasi namumutla na sya sa kakapuyat sa pagbabantay sayo" sagot ni kaye na nakangiti dito dahil alam nyang nagbibiro lang sya.

"Oo nga ate kaye. Pumapanget na nga sya oh tignan mo"sabay pa kaming tumingin kay kuya

"Pumapanget pala ha. Eh kakasabi mo lang na gwapo ako at saakin ka nagmana"sabay kiliti ni kuya sakin

"Aba  anong nangyayari dito?" Nakangiting sabad ni mama. Kadarating lang nila ni papa.

"Ma, di pa ba ako lalabas?"tanong ko kay mama

"Lalabas ka na ngayon. Nakausap na namin ang doktor mo." Nakangiting tugon ni papa saakin

"Ayusin nyo na ang mga gamit at uuwi na tayo. Pumapanget ka kayo dito sa ospital" nakatawang utos ni mama kay kuya at sa pinsan naming si ate kaye.

Uuwi na ako. Sana wag akong bumalik pa dito.

Ayoko na sa ospital. Nagsasawa na ako sa amoy at mga gamot na pinapainom nila sakin.

Kelan ba ako gagaling? :(

AN..

Nakapag update din sa wakas. Busy kasi masyado ngayon sa center. :)

Salamat sa mga silent readers ko at sa mga kamag anak kong sumosoporta sakin :)

Idededicate ko ang next chapter sa unang mag comment dito ^_^