Dokunma, insan etkileşiminin temel bir parçasıdır. Bu basit zevk, ölçülemez korkuya neden olduğunda ne olur?
Min Yoongi hayatı boyunca dokunma ve dokunulma fobisiyle mücadele etmiş, "normal" in ulaşılamaz olduğuna inanmaya başlamıştı. Tam gelişme ka...
PS: Arkadaşlar bildiğiniz gibi daha önceden DUYURULAR kısmında ne tarz hikayeler istediğinize dair fikirlerinizi almıştım. Benden istenen hikaye tarzlarının üç gruba yoğunlaştığını gördüm. Kraliyet tarzı hikayeler isteyenler, psikolojik bir rahatsızlığın konu edinilmesini isteyenler ve katil/polisiye tarzı hikayeler isteyenler. Bir sonraki sorumda Yoonmin çifti Taekook'tan sonra açık ara en çok istenen ship oldu.
Psikolojik rahatsızlıklar şimdiye dek benim pek yazmaya yanaşmadığım bir konu. Çok hassas bir konu olduğu için iyice araştırılmamış bir hikayeyi sizlere uyarlamak istemedim. Bu konuda gerçekten çok hikaye taradım sizler için ve sonunda gerçekten çok sıcak ve içten bir hikaye buldum. Bu tarz konular okumak istemeyenler için şimdiden uyarıda bulunmuş olayım. Tabii tetiklenebilecek arkadaşlar için de önceden uyarmış oluyorum. Bu hikaye Haphephobia (Afenfosmfobi) konu ediniyor.
Haphephobia (Afenfosmfobi) : Kişinin kişisel alanını koruma içgüdüsünün yüksek olduğu, fiziksel temastan ve dokunulmaktan korktuğu fobiye denir. Sebebi genellikle çocukluk travmaları ve cinsel istismardır. Kişi bu olayları hatırlamasa da travmalar bilinçaltında yer edinmiştir.
Bunu bilerek hikayeye başlamanızı öneririm. Zaten çok uzun bir hikaye olmayacak ama içten bir hikaye olacağını düşünüyorum.^^ Keyifli okumalar~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Normal benim için her zaman ulaşılmazdı. Sanki ufukta görebiliyordum, iyi hissettireceğini biliyordum ama hayatımı kurtarmak için gerekli olan o manevrayı bir türlü yapamıyordum. Her adımda, yeni dikenli dallar ayak bileklerimi takıldı, bacaklarıma sarıldı ve beni geri tuttu. Kendimi bir dağ geçidinin önündeymişim gibi hissediyorum. Beni derinliklerine çekerek ve geri tükürerek en başa geri dönmeme neden olacak geçilmez bir dağ geçidi. Tüm çabalarım, tüm sıkı çalışmam boşa çıkacaktı. Normal, benim için uzaktaki bir seraptan başka bir şey değildi.
Elde edilemez.
Asla gerçekleşmeyecek bir rüya.
İşte bu benim hayatım. Sürekli imkansız için uğraşıyorum. Bazı insanların takip edebilecekleri bir harita aldıklarına ikna oldum denilebilir. 'İşte doğrudan normale giden yol.' başlıklı bir harita. Benimki postada kaybolmuş olmalı. Yukarıdakinin bana işkence ederken epey eğlendiğine eminim. Çünkü devamlı beni uçurumun kenarına itip duruyor ve bir gün düşeceğimden korkuyorum.
Ön kapının sesini duyunca, gözlerimi kapattım ve uzun bir nefes vererek ciğerlerimi boşalttım. Gecemin sonucunu uzaktan görebiliyordum ve her şeyin nasıl geçeceğini tam olarak biliyordum. " Yoongi? Evde misin? " Mutfak penceresinin arkasındaki arka bahçeyi son kez tararken tezgaha yaslandım, ellerimi koltuk altlarıma soktum ve kendime sarıldım. Vücudumdan bir titreme geçti. " Mutfaktayım. " Julia kafasını içeri uzattı, kahverengi bukleleri omuzlarının üzerine dökülüyordu ve gülümsemesi her zamanki gibi parlaktı. Çiller burnuna peri tozu gibi yayılmıştı ve mükemmel dişleriyle bana gülümsüyordu. Gözleriyle duruşumu taradı ve yüzündeki gülümseme, taşıdığı canlılıkla birlikte yavaş yavaş sönmeye başladı. Kaşlarının arasında ufak bir kırışıklık oluştu. Biliyordu.
