Kupkuru bir çölde gibiyim sanki
Vaha gördüğüm de yok
Artık bana sevgiliden
Bir hayır da yok
O burada olsaydı
Yağmur yağdırır mıydı ki
Bana acıyıp
Eski günleri hatırlayıp
Eğer yağsaydı o yağmur
Sırılsıklam olmak isterdim
Ve yollarda avare gezmek
Şimşekler çaksa dahi
Yüreğimin içindeki kasvet
Dışıma yansımasın diye
Hafifçe tebessüm ederdim
Anlardı yine de o
İçten olmadığını gülümsememin
Bir iç çekerdim
Ve ona elveda derdim
Çünkü o böyle bir adamı hak etmiyor
onu güldürecek
Mutlu edecek birine ihtiyacı var
O da çok üzgün, narin, kırılmış ve yalnız
Onun teselli edilmeye ihtiyacı var
Daha fazla üzülmeye değil
Endişelenmiyor değilim ama
O iyi mi diye
Bir gösterse yüzünü
Başka bir şey istemezdim.
Eğer mutlu ise
Bana gülümsemesini bahşederdi
Çiçekler açtırırdı yüreğimde
O gülümseyince
Sana dünyanın en güvende insanı olduğunu hissettiriyor
Asla yalnız kalmayacakmışsın gibi
Unutturuyor kimsesizliğini
Evet ama o orada
Çölün sonunda
Bu yolu atlatabilirsem
Onu görebileceğim
Fakat kendimi daha iyi hissederdim
Güneş bu kadar yakıcı olmasa
Özlemin kızgınlaştırdığı
Kavuşmanın habercisi ay çıksa
Dolunay hâlinden
Buluşurduk belki onunla
Söz vermişti çünkü o
Bu anda buluşacağımıza
Ter içinde kalmışken
Varıyorum çölün sonuna
Ovayı sarmış birinin saçı
Sapsarı gerilmiş etrafa
Güneşin ışıklarıymış bunlar oysa
Tam vazgeçip serilecekken
İçimdeki çölün ortasına
Karşıma çıkıyormuş o güzel
Bundan sonra hep yan yana olacağız ve
Hiç ayrılamayacağız diyormuş bana
Ben de evet ayrılmayacağız diyormuşum
Yorgunluktan gözlerim kapanırken
Fakat tam da bu andan sonra
Her yer birden kararmış
Ellerim soğumaya başlamış
Anladım ki o yalnızca
Çöldeki bir rüyaymış
