Between Dusk and Dawn (Love Lies in Ilocos Norte) COMPLETED

XXXIV

Still clutching the watch, tumayo ako at tumakbo. Wala nang pakialam sa dilim at sa mga natatapakan ko. The only thing that is important now is my escape.

Madilim na ang kalangitan at wala na talaga akong makita. That's why I didn't saw the branch na pumatid sa akin.

"Damn it." I cursed.

Naramdaman ko ang pagkalat ng sakit sa paa ko. I think my foot is sprained.

I looked behind me to see the thing that scared me. Mas lalo akong natakot nang wala akong makita dahil sa dilim at ulan.

I wiped my eyes, nagbabakasakaling merong makikita, pero bigo ako.

Limping, nagsimula akong maglakad. Hindi pa ako nakakalayo sa kitatayuan ko kanina nang napasigaw na naman ako.

I can feel the firm grasp on my arm and my waist.

"Roxette!" he called.

Napatigil ako sa pagsigaw at pilit na tinignan ang mukha niya. Kahit na nasasapawan ng ulan ang amoy at mukha niya ay alam kong siya iyon.

I immediately threw my arms at him and cried. The overwhelming feeling of being found and helped plus the fear is too much. They set off the tears again.

"I-I'm s-s-sorry." I stammered.

Nanginginig pati ang mga ngipin ko sa lamig.

"Shh." hinawi niya ang buhok na nasa mukha ko. "Let's go."

He held my hand at nagsimula na siyang maglakad. Napasigaw ako dahil sa sakit ng paa ko. It feels like there's a needle puncturing it in every move.

He muttered a curse and next thing I know  I'm being lift off from the ground.

He began walking at hinigpitan ko naman ang hawak ko sa balikat niya. Pinilit kong pigilan ang panginginig dahil baka mas mahirapan lang siya sa paglalakad kung gumagalaw ako.

Mabilis pero maayos ang paglalakad niya. Hindi ko alam kung ilang minuto kaming naglalakad pero nabigla nalang ako nang wala nang maramdamang ulan na pumapatak.

Akala ko tumigil na pero imposible dahil naririnig ko pa rin ang malakas na hampas ng hagin at buhos ng ulan. Then I realized nakasilong kami.

Therence bowed a bit at ibinaba ako. I looked around, my vision is clearer ngayong wala nang ulan sa mukha ko. I wiped the remaining water para mas luminaw pa.

Ang paligid ay bato, at hindi masyadong malawak. Sa harap ko ay ang bukana kung saan kami pumasok and there are stones lying inside, nakaupo ako sa isa.

"Let me see your foot." nakaupo si Therence sa harap ko.

Kinuha niya ang kanan, the injured one, at tinanggal ang sapatos. Napangiwi ako sa sakit nang igalaw niya iyon.

"Shit." he cursed nang napasinghap ako sa sakit.

He looked at my foot seriously and nervously. Nararamdaman kong hindi niya alam ang gagawin, napangiti ako sa reaksyon niya.

"O-okay l-lang. I c-ca-can m-manage the pa-in." nahihirapan kong sabi.

It's hard to talk when I'm trembling and my teeth are chattering. Hinapit ko ang tshirt na suot ko and rubbed my hand against my arm.

He held my hand then my face. Tumayo siya at tumalikod at naglakad papalayo.

"S-saan k-ka pupunta?" I asked alarmed.

Lumingon siya sa akin, malapit na sa bukana.

"I'll come back. Wait for me here." he reassured.

Lumabas siya at nawala na sa paningin. The panic came back again, of being left alone.