Between Dusk and Dawn (Love Lies in Ilocos Norte) COMPLETED

XXXV

Malamig pa rin pero hindi na kasing lamig kahapon nang nagising ako.

Naririnig ko ang pagbuhos ng ulan sa labas, and it's already morning sa liwanag nito.

Tumagilid ako, my hand searching. Napabalikwas ako nang napagtantong wala na si Therence sa tabi ko.

My eyes roamed inside eagerly. Nang nakitang nasa malapit sa bukana lang siya ay nakahinga ako ng maluwag.

I ran my fingers through my hair at humikab.

"Good morning." he greeted.

Nakaharap na siya sa akin, nakangiti. I smiled too.

I stretched my arms and yawned again. Nang ibinaba ko ang mga ito ay may nahalata ako.

"You dressed me?"

Nakatshirt na ako, yung tshirt ko pa rin kahapon. Hindi na ito basa pero naamoy pa rin ang hindi nito pagkabilad sa araw.

"The rescuers can come anytime now. I don't want to wake you up so I took the initiative." he explained.

My heart swelled at what he said, ngumiti ako.

"Baka naman nalilibugan ka lang?"

His brows furrowed then chuckled.

"Ganoon na rin." he went towards me.

He sat beside me at hinaplos ang buhok ko.

"Paano mo nasabi?"

"Hmm?" he raised a brow.

"Na dadating na sila?"

"The sky is clearer at hindi na masyadong malakas ang ulan."

Tumingin ako sa labas. Totoo nga ang sinasabi niya, hindi na masyadong malakas ang ulan. Nakikita ko na ang mga puno.

"Oo nga 'no?"

He nodded and leaned to kiss my hair.

"Come on. Let's eat, you need energy." he said.

Although iba ang dating sa akin, tumango ako. I tried to stand up pero nabigo ako. Kung masakit ang paa ko kahapon, mas masakit pa ngayon.

"Your foot is getting worse." he clenched his jaw.

Napatingin ako sa paa ko, naguube na nga ang kulay, and that's not a good sign. Kung may hot compress lang sana, nakalimutan ko kahapon.

"Okay lang yan, hindi naman masyadong masakit." I lied.

He maintained his cold look while he stare at my foot na para bang mahirap na tanong ito.

He sighed, "I'll get the food."

Tumayo siya at naglakad papunta sa kung nasaan siya kanina. He returned with the rest of the can goods and berries, the one we ate when we climb here.

Kumuha ako agad nung prutas. He served me food and halos siya na nga ang magpakain sa akin, kahit paa lang naman ang masakit sa akin.

Ngumuya nalang ako para itago ang ngiti ko.

After eating we sat on the ground, kalong kalong niya ako. My palm is resting on his chest while he is playing with my hair again.

I looked outside and watch the rain. We stayed there and waited.

Hiniling ko na sana ganoon na lang palagi pero nang naghapon na ay may mga taong dumating.

Therence placed a reminder na nandoon kami kaya natunton ng mga rescuers kung nasaan kami, he mentioned earlier.