Others III

19. - "Tęsknię za nią"

- Myślałeś, że się nie dowiem? - Sophie atakuje mnie od razu.

Staję zdezorientowany w drzwiach. Nie... Przecież ona nie mogła się dowiedzieć!

- Kochanie, o co Ci chodzi? - Pytam, podchodząc do niej.

- Teraz to kochanie? Do Nicole też tak mówiłeś? - Widzę, że ledwo daje sobie radę z napływającymi łzami.

- Nick, obudź się. - Otwieram oczy, gdy czuję lekkie szarpnięcie. - Kolacja. - Widzę uśmiechniętą Sophie.

Całe szczęście to tylko sen. Muszę jej powiedzieć o tym, jak najszybciej. Nie dam rady tego ukrywać już dłużej.

Wstaję z kanapy, czując się jakbym był połamany. Nawet nie wiem, kiedy zasnąłem. Ostatnio jestem coraz bardziej zmęczony, przydałyby się nam jakieś wakacje, jednak po wyjawieniu prawdy na pewno nigdzie nie pojedziemy.

- Pogramy w coś po kolacji? - Pyta Emma.

Po minach innych domowników mogę stwierdzić, że nikt nie jest zachwycony z tego pomysłu. Sam również uważam, że lepiej przełożyć to na jutro.

- Skarbie, jutro jest piątek, więc wtedy sobie pogramy. - Wyprzedza mnie żona.

- Mama ma rację, poza tym zaraz musicie szykować się do spania, bo jutro szkoła. - Dodaje, a ta tylko kiwa niepocieszona głową. - W weekend pojedziemy gdzieś na wycieczkę, co wy na to?

- Ja odpadam. - Riley od razu się wyrywa. - Jestem już umówiony. - Uśmiecha się.

- To my w piątkę pojedziemy. - Wzruszam ramionami, a po chwili słyszę śmiech Pheobe.

- I to ja, tato, jestem słaba z matmy? - Patrzę na nią niezrozumiale, a po chwili uświadamiam sobie, że oni jeszcze nie wiedzą o dziecku.

- Daj spokój, tata się tylko pomylił. - Sophie uśmiecha się do mnie.

- Właśnie, widzicie co robi zmęczenie z człowiekiem. - Odwzajemniam gest, patrząc na żonę.

Zmęczenie, a do tego myśl o Nicole, która nie odezwała się do mnie. Wysłałem jej wiadomość z zapytaniem czy w wszystko w porządku. Odpisała jedynie, że tak. Chyba będę musiał jutro się do niej przejechać i dowiedzieć na własną rękę.

- Karmel, spadaj stąd. - Wzdycham, gdy czuję koło nóg rudzielca, który jak zwykle myśli, że coś dostanie.

Utwierdzam się coraz bardziej w przekonaniu, że nie lubię kotów. Zdecydowanie wolę psy, które nie chodzą swoimi ścieżkami. Czasu nie cofnę, chociaż dziewczyny są zadowolone z nowego zwierzaka.

***

Leżę na łóżku, trzymając zdjęcie USG, póki co nic niezwykłego nie widzę, jednak zdaję sobie sprawę, że z tygodnia na tydzień będzie to się zmieniać.

- Żałuję, że nie poszedłem z Tobą. - Mówię do żony, która akurat położyła się koło mnie.

- Następnym razem pójdziemy razem. - Przytula się do mnie. - Spotkałam w przychodni Nicole, wiedziałeś, że jest w ciąży? - Dobrze, że w tej chwili nie widzi mojej miny.

- Obiło mi się o uszy, a czemu pytasz? - Próbuję zabrzmieć normalnie.

- Przez chwilę miałam... A nieważne. - Całuje mnie w usta.

- Co miałaś? - Pytam nie zrozumiale.

- Głupią myśl. Wiem, że byś mnie nie zdradził. - Wtula twarz w moją szyję.

Jej wiara we mnie jest tym razem zbyt duża. Niestety to zrobiłem, a do tego nie potrafię się przyznać. Jestem zwykłym tchórzem, który nie potrafi ponieść konsekwencji swoich czynów. Jednak myśl, że mógłbym stracić moją rodzinę... Nie chcę tego doświadczyć.