No:12 || JJK

=5=

-Önceki Bölüm-

Cevabımı beklemeden kasaya doğru koşarak gidip çekmeceyi açtı ve içinden araba anahtarını çıkardıktan sonra yine aynı hızla koşarak dışarı çıktı.

Umarım kötü bir şey yoktur.

🌷

🌷

🌷

🌷

🌷

🌷

🌷

🌷

🌷

-4-

Gözlerimi yavaş yavaş araladığımda farklı bir yerde olduğumu anlamam geç olmamıştı.

Başım çok ağrıyordu bu yüzden refleks olarak elimi alnıma götürüp yattığım yatakta doğruldum.

Çevreme bakındığımda hastanede olduğumu anlamıştım. Ayrı bir odada değildim. Geçici bir rahatsızlığı olan hastaları bulundurdukları, yatakların arasını perdeyle kapatılan yerdeydim.
En son ne olmuştu bana?

Ah tabii ya!

Bayılmıştım...

"Eun Sol!"

Adımı duymamla sesin geldiği yöne kafamı çevirdim.

Jimin öyle bağırarak içeri girmişti ki doktorlarından hasta yakınlarına kadar herkes dönüp ona bakmıştı. Jimin ise mahçupca özür dileyip yatağın boş kısmına oturup bana sarıldı.

"Ah iyi misin güzelim? Çok korkuttun beni"

Ondan ayrılıp yüzüme küçük bir tebessüm yerleştirdim.

"İyiyim Chimchim."

Jimin'e ne kadar iyi olduğumu söylesem de bana üzgün gözlerle bakıyordu.

"Neler olduğunu anlattılar bana. Neden bayıldığını biliyorum Eun Sol. Ama artık bu durumu aşmaya çalış lütfen. Bunun seni ne kadar kötü etkilediğinin farkında mısın?"

Karşılık vermek için ağzımı araladığımda fırsat vermeden devam etti.

"Biliyorum güzelim biliyorum. Şahit olduğun anları unutmak kolay değil, biliyorum... Ama kendin için bir şeyleri aşman lazım. Öyle değil mi?"

Gözlerim dolmuştu.

O anları hatırladıkça canım yanıyor, göğüs kafesimin sıkıştığını hissediyordum.

Konusu her açıldığında sanki tekrardan o anları yaşıyormuş gibi vücudum kaskatı kesiliyordu.

Onu... Özlemiştim...

"Haklısın Jimin. Ama yapamıyorum. Görüyorsun işte. Aşamıyorum bazı şeyleri. Olmuyor..."

Göz yaşlarım artık yerlerinde duramamış yavaş yavaş yanaklarımdan süzülmeye başlamıştı.

Jimin bana sıkıca sarıldı ve saçlarımı okşamaya başladı.

"Ağlama... Başaracaksın... Ve ben de hep seninle olacağım"