No:12 || JJK

=20=

19-20-21. bölümleri aynı anda attım. Dikkat edin bölüm atlamayın

-Eun Sol-

Kafamı kanepede yorgunluktan uyuyakalan Yoo Ri'ye çevirdim. Bugün benim için çok çaba sarf etmişti. Bir dakika bile yerinde durmamış rahat edebilmem için elinden geleni yapmıştı. Doğal olarak da kanepenin üzerinde uyuyakalmıştı.

Başım çatlayacak derecede çok ağrıyordu. Bugün fazlasıyla yorucu ve sıkıntılı bir gündü. Sürekli polislere ifade vermek zorunda kalmıştım. Hem de bu yaralı halimle!

Polislere tabii ki her şeyi anlatmıştım. Filmlerdeki şu salak kızlar gibi olmak yapacağım en son şey bile değildi. Beni bıçakladıysa ve bu kadar iyi tanıyorsa onu polise anlatacağımı da bilmeliydi.

Bana mesaj attığı telefon numarasını polislere verdim. Araştıracaklarını söylediler fakat hiç umudum yoktu. Eminim ki çoktan numarayı servis dışı bırakmıştı.

Telefonumu alıp rehbere girdim. En son kaydedilenler kısmında 'Jungkook' ismini görmem içimde bir yerde hissettiğim ve tüm gün boyunca geçmeyen sızıyı daha çok artırmış gibiydi. Elimi kalbime götürüp gözlerimi kapadım. Sızlıyordu...

Ona değil kendime kızıyordum. İki günlük birine nasıl oldu da güvenmiştim? O zaten yapması gerekenden fazlasını yapmıştı. Bunlara anlam yükleyen hep benim salak kafamdı.

Bugün yüzündeki o ifadeyi hiçbir zaman unutamayacaktım. Kendini bu kadar harap etmesinin sebebi bendim. Onun üzerine bu kadar ağır bir sorumluluğu yüklemem ne kadar da bencilce bir davranıştı! Fakat ona karşı olan kırgınlığımın nedenini bilmiyordum. İçimde suçluluk biraz da kırgınlık barındırıyordum ona karşı. Ve asla bunu içimden söküp atamıyordum. 

"Özür dilerim Jungkook"

Başımı cama çevirdim. Dolunayın ışığı karanlık odayı anlatıyordu. Da Reum'un hayatıma girişi de bu dolunay gibi olmuştu. Karanlık dünyamı ışığıyla aydınlatmıştı. Gidebileceğine hiçbir zaman ihtimal vermemiştim. Oysaki ayın ışığı sadece güneşin yansımasıydı...

Belki de tek isteğim buydu; sahte ışıkların değil güneşin doğmasıydı. Bu yüzdendi birilerini bekleyişim, bu yüzdendi Jungkook'a inanışım...

'Sen kendi hayatının güneşi olmalısın Eun Sol. Bunun için kimseye ihtiyaç duyma. Senin tek ihtiyacın yine sensin güzel kızım'

Babamın söyledikleri zihnimde canlanırken gözyaşlarım çoktan yanaklarımdaki yerini almıştı. Dudaklarımı ısırıyor sessizce içimi çekiyordum.

"Yapamıyorum baba, yapamıyorum. Kendi güneşim olamıyorum. Sahte ışıklara ihtiyaç duyuyorum" beni duymasını dileyerek fısıldadım. O izliyordu beni değil mi?

Artık yatmam gerektiğini düşünerek uzandığımda telefonuma gelen bildirim sesi beni tekrar kaldırmaya yetmişti. Bildirim çubuğundan baktığımda kayıtlı olmayan bir numaradan fotoğraf gönderildiğini gördüm. İçimdeki korku tüm vücudumu sararken karnım kasılıyordu. 

Korkuyla şifreyi yazıp attığı mesaja bastığımda gönderdiği fotoğrafı ilk seferde görmemek için gözlerimi kapadım ve derin bir nefes aldım.