No:12 || JJK

=12=

-Önceki Bölüm-

"Korkma Eun Sol. Ben buradayım. Birbirimizi sevmesek de ben hep buradayım. Ağlama"

🌷

🌷

🌷

🌷

🌷

🌷

🌷

🌷

🌷

🌷

İG: byulkosmos

Bölüm sonunda ki açıklamayı okuyun lütfen

-12-

Yalnız hissediyordum. İkinci kez aynı kişiden böyle bir not almak beni güçsüz bırakmıştı. Ne yapabilirdim? Karşımda ki insanı durduracak gücü de cesareti de kendimde bulamıyordum, bulamazdım.

Jungkook saçımı okşamaya devam ediyordu. Şuan ki durumumuz beni ağlamaya daha çok itiyordu. Korkuyordum ve bunu derinlerimde hissettikçe Jungkook'a daha sıkı sarılıyordum. Şu durumda kimin yanımda olduğu benim için önemli değildi. Birine sığınmak istiyordum. Tek olmadığımı hissetmek istiyordum. Bu kişi Jungkook olsa bile yapmak istiyordum.

Jungkook ne kadar yanımda olduğunu söylese bile ona güvenemezdim. Her an gidebilirdi. Benim için bir yabancıdan farksızdı. Bana sarılması bile yapabileceği en büyük iyilik olabilirdi. Ondan daha fazlasını bekleymezdim. Hayal kırıklığına uğramak isteyeceğim son şey bile olamazdı.

Jungkook'tan ayrılıp önüme gelen saçları geriye doğru ittim. Bu kadar uzun sarılmamız doğru değildi. Gözlerimi ona çevirdiğimde endişe tohumlarını serpiştirmiş gözleriyle bana baktığını fark ettim.

Az önce ki desteği için teşekkür etmeliydim değil mi?

"Teşekkür ederim"

Sesim ağladım için çatallı ve düşük tonda çıkmıştı. O ise sadece ağlamaktan kızaran gözlerimi süzüyordu. Çok mu şişmişti?

Odama gitmek için ayaklandığımda arkamdan kalkarken kolumdan tutup gitmemi engelledi. Anlamadığımı belli edercesine gözlerine baktım.

"Bir şeyler yiyelim"

Yaklaşık iki gündür doğru düzgün bir şey yiyemiyordum. Aç olduğumun  farkındaydım fakat açlığıma rağmen yediğim an kusacağımı hissediyordum.

"Canım istemiyor. Sana afiyet olsun" Başımı iki yana sallayarak konuştum.

Derin bir nefes alıp verdi ellerini beline yerleştirip gözlerini bana dikti.

"Beni sapığın falan zannetmeni istemiyorum ama uzun süredir doğru düzgün bir şey yememen dikkatimi çekti."

Saçını geriye atarken gözlerini kapattı fakat kısa sürede tekrar bakışlarını gözlerime çevirdi.

"Bir şeyler yiyip yememen beni ilgilendirmez ama bilirsin vicdan denen bir şey var. Senin yerinde kim olsa yine aynı şekilde davranırdım. Bu yüzden az da olsa bir şeyler yemelisin."