Ang Basagulera ng Last Section

Chapter Twenty-Six

"Heiley hahaha hinding-hindi kana makakatakas!" Isang halakhak ang umagaw sa pansin ng isang pamilya. Sino sila? Sinong Heiley?

"Mee, ako nang bahala" pigil ng isang lalaki sa babaeng pareho nitong nakatalikod sakin. May kasama naman silang isang batang babae.

"No Dee. Ako ang hanap nila. Ako ang haharap. Bantayan mo si Veniz" Veniz? Ako?

"Akala mo ba tatantanan ka na namin kapag umalis ka sa organisasyon mo? Haha hindi parin Heiley. We want revenge, you know that" ngumisi ang lalaki sa kanya

"We'll kill you" sabat ng babae na katabi nito. Heiley ba ang pangalan ng Mommy ko? Is this my lost memory?

"I didn't kill your sister Nana, she killed herself!"

"She killed herself because you want to jailed her!"

"She committed a crime!" Tinutukan si Mommy ng baril nung babae. Hindi ko namalayan na nagkagulo na pala lahat. Eto na yung kwento kanina ni Mama, ni Tita Janiz.

Nagbago ang lahat at nasa pagitan na ako nung babae at si Mommy. Puro dugo na ang braso ni Mommy gayun din ang babaeng nagngangalang Nana.

"I will kill you in exchange of my sister's life" nagngangalit na sambit nito habang nakatutok ang baril sa ulo ni Mommy.

Why do people always seek for revenge? Why do they need to kill just to satisfy their revenge?

"Heiley!" Sigaw ni Papa pero huli na, nasa sahig na si Mommy at si Papa naman ay ginawa ang lahat para makawala sa lalaking nakahawak sa kanya. Napatay niya ito pero tuluyan na siyang napasalampak sa sahig dahil sa tama ng baril sa kanyang paa. Umiiyak naman na lumapit ang batang ako sa nakahandusay na katawan ng Mommy ko. Humalakhak ang babaeng nagngangalang Nana.

"Mommy!" Iyak nito at niyakap si Mommy

"Papa, si Mommy po.. Papa"

"Ikaw pala ang anak nila." Hinawakan nung Nana ang baba ng batang ako. Huli na nang mapigilan ko ang pangyayari, walang habas nitong pinalo ng baril ang ulo ng batang ako kaya unti-unti ito nawalan ng malay. Siya pala ang dahilan kung bakit ako nawalan ng ala-ala. Nana.

Nagmadali itong umalis nang marinig ang pagbukas ng pintuan. Si Mama.

"Mommy...Papa" huling sambit ng batang ako bago ito tuluyang nawalan ng malay.

"Mommy...Papa"

"Veniz, hey. Wake up" gumising ako na puno ng luha ang pisngi ko. Nakayakap muli ako sa mga bisig ni Nathan.

"Hush darling. It's okay"

"Si Mommy, si Papa...naaalala ko na"

"Wag mo muna yang isipin. As of now, please stop crying."

"Miss ko na sila Nathan" tiningala niya ako sa kanya at ngumiti.

"Someday, you'll see them again. I will find them for you" I smile back to him. I don't know this feeling anymore. Those smile...

"Thank you for being here when I need someone" nakayakap parin ako sa kanya. I feel secure and I don't know why.

"Don't be thankful. I should be the one to thank you." For what?

"Wait me here. Kukunin ko lang yung breakfast natin" and he smiled again. It's very unusual but I admit that I love his smiles. Damn. This is wrong.

Teka nga, nasaan kami? Saan na naman ba ako napadpad?

"Come on. Let's have a breakfast at the veranda. The view is so nice and you'll like it for sure." Tama nga siya. Isang magandang kabundukan ang nakikita ko. Marami ring nagliliparang mga ibon doon. How I love nature.