A wonderful life // Kensington verhaal

Hoofdstuk 8

Mijn moeder breekt gelijk in tranen uit en ik begin haar te troosten terwijl ik ook tranen in mijn ogen krijg. 'Hoe erg is het?' vraagt Daan. 'Het is behoorlijk erg. Om eerlijk te zijn vind ik het knap dat hij nog niks gemerkt had.' zegt de dokter. 'En kan er nog wat aan gedaan worden?' gaat Daan verder. 'Ja, chemo is een optie. Of het zal werken is nog maar de vraag, omdat het al best erg is. Met een operatie kunnen we de tumoren ook niet verwijderen, omdat het er te veel zijn en ze zijn te groot. Hij zou dan het einde van de operatie niet halen.' vertelt de dokter. 'Mag hij dan ook niet naar huis morgen?' vraag ik. 'Het lijkt me voor nu geen goed idee nee. We houden hem voorlopig nog even hier om hem in de gaten te houden.' We knikken allemaal. 'Bent u wel bereid om het nog te proberen met de chemo?' vraagt de dokter aan mijn moeder. 'Ja zeker! Ik sta overal voor open.' zegt ze. Daarna wordt er nog veel gepraat over het proces en hoe lang hij nog te leven heeft. Zoals het er nu uit ziet zou hij binnen enkele weken al dan niet dagen kunnen overlijden. 'Weet hij hier zelf ook al van af?' vraag ik aan de dokter. 'Ja, en hij was ook bereid het nog te proberen met chemo.' Ik knik. 'Mogen we hem zien?' vraagt mijn moeder. 'U kunt kijken of hij wakker is, maar zo niet zou ik gewoon naar huis gaan.' antwoordt de dokter. 'Bedankt dokter.' zegt Daan, en we geven hem allemaal een hand. (Ja dat mag, want in dit verhaal is er geen corona :) )We komen aan bij de kamer van mijn vader en ik loop naar binnen om te kijken of hij wakker is. Ik sein naar mijn moeder en Daan dat ze binnen kunnen komen. We geven hem allemaal een hele dikke knuffel en we staan daar een beetje te huilen met zijn allen. We weten eigenlijk niet zo goed wat we moeten zeggen en we zeggen dus ook niet veel. Af en toe vraagt iemand iets, maar daar blijft het ook wel bij. Na een tijdje komt de dokter ons halen om te zeggen dat we naar huis moeten. Rond 23:15 komen we thuis aan en gaan we nog even op de bank zitten. 'Ehm jongens,' begint mijn moeder. 'Ik heb net met jullie vader afgesproken dat we morgen tijdens het bezoek uur wat dingen gaan regelen voor een eventuele begrafenis. Zoals bijvoorbeeld muziek, gasten en dat soort dingen. Voor het geval dat. Willen jullie daar bij zijn?' vraagt ze terwijl ze probeert niet te huilen. Ik laat weten dat ik daar wel bij wil zijn, maar Daan wilt dat liever niet, wat ik me ook wel voor kan stellen. Ik besluit naar bed te gaan rond 23:45 want ik ben echt moe en het is een heftige dag geweest. Ik maak me klaar om naar bed te gaan, en als ik in bed lig val ik vrij snel in slaap.
Voor de verandering wordt ik 's nachts weer eens wakker. Deze keer niet gillend, maar alleen trappend. Ik kijk op mijn telefoon en het is 1:00. Jezus, nog maar een uur of zo geslapen. Ik ga naar beneden en zie dat daar niemand meer zit. Ik doe mijn oortjes in en ik zet lekker hard Kensington aan. Ik zit nog een beetje op mijn insta en whatsapp en ik zie dat Eloi ook nog online is. 'Hey.' stuur ik. Hij reageert vrijwel meteen. 'Hey. Hoe ging het in het ziekenhuis?' vraagt hij. 'Niet goed. Daarom appte ik eigenlijk. Kunnen we morgen middag weer even in het parkje op de zelfde plek als vanmiddag afspreken? Dan vertel ik wel wat er aan de hand is, ik moet het gewoon even kwijt.' 'Ja tuurlijk! Zullen we rond 14:30 doen?' 'Ja is goed. Dankjewel. Ik zie je daar! X.' 'Zie je daar. X' zegt hij en dan gaan we offline. Ik zit nog een tijdje beneden, en als ik weer moe begin te worden ga ik weer naar bed. Ik word om 9:00 weer wakker en ik ga gelijk even douchen en aankleden. Het word weer heel warm vandaag dus ik trek een rood jurkje aan met mijn witte Adidas gympen. Ik ga daarna gelijk naar de bakker om lekkere broodjes te halen. Als ik thuis kom is er nog steeds niemand beneden. Ik dek alvast de tafel zodat we straks gezellig met zijn 3en kunnen ontbijten. Rond 10:15 komen Daan en mijn moeder ook naar beneden en gaan we lekker ontbijten. Daarna ga ik even in de tuin zitten en meld ik even op mijn insta waarom ik de afgelopen dagen niet zo actief was en dat ik dus ook de komende dagen niet zo actief zal zijn. Verder doe ik eigenlijk niet zo veel. Als het bijna 14:15 is ga ik naar buiten en loop ik naar de plek waar ik met Eloi heb afgesproken. Ik ben een beetje vroeg dus hij is er nog niet. Iets over 14:30 komt hij aan. Hij geeft me een knuffel en ik begin weer eens te huilen. Ik word helemaal slap en ik zeg: 'waarom kan er ook nooit wat goed gaan in mijn leven! Ik wil dit echt niet meer!' 'Heee rustig maar, ik ben er voor je. Het komt allemaal goed.' zegt Eloi terwijl hij me stevig vasthoud. Als ik weer een beetje ben bijgekomen gaan we zitten. 'Als je niet wilt vertellen wat er is snap ik het ook hoor.' zegt hij. 'Nee ik moet het even vertellen.' 'Vertel maar. Ik luister.' 'Nou...we moesten dus naar het ziekenhuis voor een gesprek met de dokter van mijn vader.' vertel ik snikkend. 'En hij zei dus dat hij slecht nieuws had voor ons. En nou dat is dus dat...dat...' ik breek weer in tranen uit en Eloi troost me. Ik verstop mijn hoofd in zijn shirt en ik voel dat hij me weer stevig vast heeft. Ik ga weer recht op zitten en zeg terwijl de tranen over mijn wangen stromen: 'Mijn vader heeft longkanker.' 'Oh god lieverd, kom hier.' zegt hij en hij trekt me weer naar zich toe. Zo zitten we een tijdje tot ik weer een beetje ben bijgekomen. 'Hoe erg is het?' vraagt hij. 'Het is best wel erg al. De dokter vond het al knap dat hij niet eerder iets gemerkt heeft. Ze zeggen dat hij binnen enkele weken al dan niet dagen zou kunnen overlijden.' vertel ik snikkend. 'Vanavond tijdens het bezoek uur gaan we dingen regelen voor een eventuele begrafenis. Totaal geen zin in, want dat is het laatste waar ik nu aan wil denken, maar het is wel handig om dat een beetje te regelen nu hij er nog is.' zeg ik. 'Ja dat snap ik. Kan hij ook niet meer geholpen worden of wel?' vraagt Eloi. 'Ja ze gaan gewoon chemo doen, maar of het helpt is nog maar de vraag. Een operatie gaat hem niet worden zei de dokter, want daar zijn de tumoren te groot voor en het zijn er te veel. Dan zou hij het einde van de operatie niet haken zei de dokter. Dus we hopen dat de chemo helpt.' 'Ik hoop het ook voor je Lies.' Ik zit nog even lekker tegen hem aan en het voelt weer helemaal vertrouwd. We hebben er echt lang gezeten, want ik word om 17:00 gebeld door mijn moeder dat we bijna kunnen eten. 'Oh ik moet gaan, we gaan zo eten en dan naar het ziekenhuis.' zeg ik. 'Snap ik. Sterkte Lies, en Hey ik ben er altijd voor je!' 'Thanks, je bent een topper.' Ik geef hem een snelle kus en dan ga ik weer naar huis. Eenmaal thuis aangekomen kunnen we gelijk eten, en na het eten ga ik samen met mijn moeder naar mijn vader toe. Ik heb een kladblok en een pen meegenomen om de dingen op te schrijven die er worden afgesproken. Als we bij m'n vader zijn aangekomen kletsen we eerst nog even wat, en dan gaan we over naar het minder leuke. We hebben het over van alles en nog wat. Welke muziek er moet komen, over bepaalde mensen of ze wel of niet mogen komen, cremeren of begraven, al dat soort dingen. We hebben bijna alles gedaan, we moeten alleen nog 1 nummer. We weten alleen echt niet welke. Ineens zegt mijn moeder: 'Lisa misschien kan jij wel wat spelen.' Ik kijk haar verbaasd aan. 'Zoals wat?' vraag ik. 'Oh, misschien dat nieuwe nummer wat je hebt geleerd. Die van Kensington.' zegt ze. 'Oh je bedoelt uncharted?' 'Ja die! Laat hem even aan je vader horen.' Ik laat mijn gespeelde versie aan mijn vader horen en het enige wat hij aan het einde zegt is: 'Ik wil dat je dit speelt.' Hij kijkt me met tranen in zijn ogen aan en ik zeg dat ik dat zal doen. We hebben nu alle belangrijke dingen besproken. Het was best intens, maar wel nodig. Nadat we nog even gewoon hebben zitten kletsen is het bezoek uur voorbij en gaan we weer naar huis. Als we thuis zijn app ik Eloi: 'Mijn vader wilt dat ik uncharted ga spelen op zijn begrafenis...' waarop hij weer vrijwel meteen reageert: 'Wauw, dat vind ik echt heel bijzonder. En ik snap dat hij dat wilt, want je speelt het echt heel mooi.' 'Thanks😊' reageer ik, en ik ga weer offline. Het is inmiddels 20:30 en ik besluit alvast naar bed te gaan. Ik ben zo moe, dus ik ga op tijd slapen.
De rest van de week bij mijn moeder vliegt voorbij. Ik ga elke avond mee naar mijn vader, ik zal hem vanaf nu namelijk een stuk minder gaan zien, aangezien ik weer naar huis ga. Ik heb ook nog twee keer met Eloi in het parkje gezeten, dat was echt heel gezellig.