A wonderful life // Kensington verhaal

Hoofdstuk 15

(Dit hoofdstuk is weer geschreven vanuit Eloi)

De volgende dag word ik rond 8:00 wakker. Ik heb niet heel lang geslapen en ook niet echt heel goed. Ik besluit toch maar even uit bed te gaan. Beneden ga ik alvast ontbijten. We gaan rond 11:15 naar het ziekenhuis toe dus ik heb nog tijd om even rustig op de bank te zitten en andere dingen te doen. Rond 9:30 komt Niles naar beneden. 'Hey Nilla, beetje goed geslapen?' vraag ik. 'Nou niet echt. Het duurde alleen al ruim anderhalf uur voordat ik in slaap viel. En dan werd ik ook nog is om het half uur wakker. Een en al drama dus. Jij?' 'Ik heb ook echt verschrikkelijk geslapen. Eigenlijk wel een beetje hetzelfde als jij.' lach ik. 'Nou ik ga even ontbijten.' zegt hij. 'Nou je weet waar alles staat he. Ik ga even douchen.' zeg ik. 'Joe, komt goed.' antwoord Niles weer.
Nadat ik gedoucht heb springt Niles er nog even onder. Rond 11:15 zitten we in de auto en gaan we op weg naar het ziekenhuis. Gisteren hebben we met de meiden afgesproken dat vandaag Britt en Bo ook even langs komen. Sofie kan niet, want die had de hele dag stage. Morgen komen Casper en Jan langs en Sofie komt die avond ook.
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis lopen we gelijk naar Lisa haar kamer. Als we binnen komen zien we dat ze er nog steeds hetzelfde bij ligt als gisteren. Ik ga naast haar bed zitten aan de kant van het raam en Niles zit aan de andere kant. Ik staar een beetje naar Lisa en ik krijg tranen in mijn ogen. 'Gaat het?' vraagt Niles bezorgd. 'Huh wat, oh ja hoor.' zeg ik terwijl ik mijn tranen weg veeg. 'Je hoeft je echt niet zo groot te houden hoor. Het is niet niks.' zegt Niles die naast me komt zitten. 'Ja weet ik, maar ik ben niet degene die hier verdrietig moet gaan doen. Haar familie heeft het recht om verdrietig te zijn. Kijk wat ze de laatste tijd hebben meegemaakt!' zeg ik. 'Ja ik snap je hoor, maar voor jou is het ook niet niks. Eindelijk heb je weer een vriendin en je kan het echt super goed met haar vinden en dan beland ze in een coma. En dat terwijl je haar net een paar weken kent en net een paar dagen haar vriend bent. Ik vind dat genoeg reden om te huilen hoor. En trouwens, je hebt geen reden nodig om te mogen huilen, het mag en kan altijd. En dat weet je zelf ook wel volgens mij.' Ik knik en dan beginnen de tranen toch echt over mijn wangen te stromen. Niles slaat een arm om me heen en begint me te troosten. 'Het is gewoon kut weet je. Kijk misschien als ik er eerder bij was geweest, of als ik niet zo dom was geweest en gewoon gelijk Daan of zo had gebeld, dan was het misschien helemaal niet zo ver gekomen. Het is gewoon mijn schuld. Als ik niet zo dom was geweest lag ze nu misschien niet in coma.' zeg ik terwijl ik een beetje boos begin te worden op mezelf. 'Hey, zeg dat asjeblieft nooit meer! Hoe kan dit jouw schuld zijn?! En je kan ook helemaal niet weten of het dan minder erg zou zijn geweest. Waarschijnlijk was het dan net zo erg geweest. Ze had gewoon veel drank op, weinig gegeten en een harde klap op haar hoofd gehad. Daar kan jij helemaal niks aan doen!' Ik knik, maar toch blijft het in mijn hoofd spoken dat ik hier verantwoordelijk voor ben. 'Waarom deed ze dit eigenlijk? Weet je dat?' vraagt Niles na een tijdje. 'Nou, ik weet wel dat ze zich vaak ongelukkig voelt als ze alleen is. En ja nu met haar vader en zo en de afgelopen zware dagen zal dat niet veel minder zijn geweest. Ik kon ook eigenlijk niet mee naar haar huis dus ze was alleen. En ze heeft me wel vertelt dat ze die ongelukkigheid op verschillende manieren uit en er mee omgaat. Meestal gaat ze dan muziek maken of de hele dag op de bank zitten of zo, maar dit is nieuw. Ik denk dat dat het was.' zeg ik. 'Jeetje, heftig. Ik wist helemaal niet dat ze zo was joh. Ze komt zo over als een gezellige spontane meid.' antwoord Niles verbaasd. 'Ja klopt. Toen ze dit aan me vertelde vond ik het ook gek. Ik had ook niet verwacht dat ze zo soort van depressief was. Maar het ging de laatste tijd best goed. Tot dat haar vader overleed. Ze vond het ook heel erg dat ze die avond gewoon nog thuis een feestje had en dus geen afscheid had kunnen nemen. Daar geeft ze zichzelf de schuld van. En ik zei wel dat het niet haar schuld was en zo, maar dat vind ze zelf niet.' 'Dus eigenlijk een beetje het zelfde als wat jij hebt met dit. Dat dit jouw schuld is maar dat het eigenlijk niet zo is...' zegt Niles. Het blijft even stil. 'Ja...ja je hebt eigenlijk wel gelijk.' zeg ik terwijl ik naar Lisa kijk. Ik blijf er nog steeds wel van overtuigd dat als ik het beter had aangepakt, dat alles dan anders was gelopen. Maar wat Niles zegt is ook wel waar. We zitten nog een beetje te praten over van alles en nog wat, en rond 13:00 gaan we naar beneden om even wat eten te halen. Britt en Bo zijn er ook bijna, dus die zien we straks beneden. Ik haal een croissantje en een ijskoffie en Niles neemt een kaasbroodje met een smootie. We eten het beneden op en wachten nog even tot Britt en Bo er zijn.
'Heyy Eloi,' zegt Britt terwijl ik heel diep in gedachten zit over alles wat er gebeurt is. 'Joehoe...aarde aan Eloi?' zegt ze nog een keer. 'Oh hoi, ik zat even in gedachten.' zeg ik met een lach. 'Dat zagen we. Het leek wel alsof je op een hele andere planeet zat.' lacht Bo. 'Willen de dames nog wat eten en drinken of willen jullie gelijk naar boven?' vraagt Niles. 'Ik hoef niks hoor.' Zegt Bo. 'Doe mij maar een kopje thee.' zegt Britt. 'Komt er aan.' zegt Niles en hij loopt weg. 'En, hoe gaat het met jullie?' vraag ik om de stilte een beetje te verbreken. 'Ja gaat wel hoor. Ik ben alleen wel heel erg geschrokken van wat ik van je hoorde over Lisa.' zegt Britt. 'Ja ik ook. Maar jij zal al helemaal geschrokken zijn.' zegt Bo. 'Ja klopt, heel erg zelfs.' begin ik. Ik vertel nog verder hoe het gisteren ging. Ze luisteren beide aandachtig. Na een tijdje komt Niles eindelijk terug met de thee en dan lopen we naar de kamer. Als we binnen komen ga ik weer aan de kant van het raam staan en Niles aan de andere kant. Britt staat bij mij en Bo bij hem. Ik zie dat ze beide een beetje schrikken en dan proberen hun tranen in te houden. Ze willen waarschijnlijk niet huilen waar wij bij zijn. Dat snap ik wel, maar ik vind het echt niet erg als ze huilen. Ik sla mijn arm om Britt heen en ik begin haar te troosten. Niles doet hetzelfde bij Bo.
De rest van de middag kletsen we wat met elkaar. Rond 17:00 besluiten de meiden dat ze naar huis gaan. We lopen gelijk met ze mee naar beneden zodat we even wat eten kunnen halen. Ik neem gewoon een simpele salade met een flesje water en Niles neemt een wrap met een flesje cola. Nadat we het eten op hebben gaan we weer terug naar boven. Als we terug komen op de kamer zien we dat er een verpleegster bezig is bij Lisa. 'Is alles goed?' vraag ik een beetje ongerust. 'Ja hoor, rustig maar. Ik kwam alleen even checken of haar hartslag en zuurstof gehalte nog goed zijn. En het ziet er allemaal prima uit, dus niks om jullie zorgen over te maken.' zegt ze geruststellend. 'Oke, dan is het goed.' antwoord ik. De verpleegster loopt weer de kamer uit en Niles en ik gaan weer zitten. We zitten beide een beetje op onze telefoon en we praten af en toe een beetje met elkaar.
Rond 20:30 komen Mirjam en Lisa haar oma de kamer binnen gelopen. 'Hoi jongens.' Zegt Mirjam 'Oh hey, we hoorden jullie helemaal niet binnen komen.' zegt Niles. Ze komen bij ons zitten en we praten ook nog wat met hun. Na een tijdje besluiten Niles en ik dat we hun maar even alleen moeten laten. 'Niles, zullen wij maar naar huis gaan? Ik ben best wel moe en we zijn er ook al de hele dag.' zeg ik. 'Ja, is goed. Ik ben ook wel moe geworden ja.' antwoord hij en we staan op. Ik geef Lisa een kus op haar voorhoofd en we zeggen Mirjam en Lisa's oma ook nog even gedag en dan lopen we de kamer uit.
Rond 21:45 komen we aan bij mijn huis. Niles gaan vandaag wel terug naar huis. Hij moet schone kleding hebben dus daarom slaapt hij vandaag thuis. 'Red jij je?' vraagt hij bezorgd. 'Ja hoor, komt goed.' zeg ik. 'Oke mooi, en als er wat is kan je altijd bellen he.' zegt Niles. 'Ja weet ik. Komt goed. Ga jij nou maar naar huis, je moet nog lang genoeg rijden. Ik zie je morgen wel.' 'Jess ik zie je morgen! Doei!' zegt Niles, en hij rijd weg.