One Night Misery (Misery Series #3)

Kabanata 17

Kabanata 17:
Yes

"Who is he Mama?" tanong ni Lyle nang pagbuksan ko ng pinto si Spencer na nasa likod ko ngayon. Like what he said. He really visit today.

"He's my boss. He's worried to you so he visit." sagot ko sa tanong niya at kitang kita ko ang pagkunot ng noo niya. Mukhang kinikilala pa ang taong nasa likod ko dahil bago sa paningin niya. I look at Spencer and he smiled at Lyle who's sitting on his bed and playing his cars toy.

"Hi, are you okay now? I brought some healthy foods so you can gain more strength. I bring some toys too." marahang sinabi ni Spencer at halos manibago ako sa tonong ginamit niya.

Lyle pursed his lips as he stared at Spencer face before turning his head to me. Nilapitan ko siya.

"Bakit?" marahan kong tanong pero umiling siya at ngumiti. Mukha namang nag-aalangan si Spencer.

"Wala, Mama. Salamat po, ayos na po ako ngayon. I'm sorry for bothering you to visit me."

"Oh no, no, no. I'm free today. Don't think about that. I want to visit you in my own will." ngumiti si Spencer at muling napanguso ang anak ko. Nagpatuloy ang pag-uusap nila habang ako ay tahimik silang pinapanood at hinahanda ang pagkain.

Natuon ang atensiyon ni Lyle sa mga laruan na binigay ni Spencer para sa kanya. Napuna ko iyon kanina pero ngumiti lang si Spencer sa akin at sinabing maliit na bagay lang iyon. Kaya sa huli ay sumuko na lang ako at hinayaan siya. Naging abala silang pareho sa paglalaro at nakangiti lang si Spencer habang nakatitig siya sa anak ko.

Pinagmamasdang matuwa si Lyle sa laruan. Hindi ko tuloy sila maabala sa pagkain dahil pinapanood ko silang dalawa. Henessy's at work today so I'm the only one who'll watch for Lyle today. Ayos lang naman sa akin at gustong gusto ko rin talagang makasama si Lyle. Pagkatapos ng hindi ko siya makasama noong nakaraan dahil sa paghahanap ng trabaho.

Gabi na ako nakauwi kagabi dahil hindi mabura ang pamamaga ng mata ko sa kakaiyak. Ayoko nang mag-aalala pa si Henessy at si Lyle sa akin. Kaya tinago ko na lang ang sariling problema. Hinintay ko na mawala ang pamumula ng mata ko bago bumalik sa ospital. Lyle is already sleeping when I came back so I just kiss him a good night.

His rashes are not visible anymore. May ilang kaunting marka na lang na pinapahiran ko ng ointment. Ang sabi naman ng doctor ay kusa iyong mawawala. Bukas ay puwede na kaming umuwi kaya nasasabik na rin si Lyle, maging ako.

Lyle is giggling while Spencer is playing with him. Iyon iyong robot na bigay sa kanya. Spencer is doing explosion sounds and Lyle is laughing everytime Spencer attack his robot. Hindi ko maiwasang mapangiti sa kakapanood sa kanila. May bahagi naman ng puso ko na parang kinurot sa tanawin na iyon.

"Gutom ka na ba Lyle? Inayos ko na ang pagkain. Gutom na rin yata ang Tito Spencer mo." marahan akong pumagitna sa paglalaro nila at sabay silang lumingon sa akin.

"Hindi pa, Mama. Maglalaro muna kami."

"You sure you're not hungry Lyle? We can't stop for a while and I wait for you after you eat your Lunch." Lyle pursed his lips before nodding softly at Spencer. Ngumiti naman si Spencer at marahang ginulo ang buhok ni Lyle.

I feed Lyle while Spencer too is eating in the side table. Halos ako ang mahirapan para sa kanya. Maliit kasi ang lamesa at baka mahirapan siya roon.

"Sigurado kang ayo ka lang riyan?" tanong ko sa kanya at lumingon siya sa akin at tumango.

"Ayos lang ako. Ikaw hindi ka pa kumakain."

"Mamaya na pagkatapos ni Lyle." he simply nod on my answer.