"Ben intihar etmem mesela. Sadece yüksek bir yerden atlarım. Ama ölmek için değil! Uçmayı denemek için."
Gittikçe canavara dönüşüyorum. Son bir kaç aydır haberlerdeyim. Her kanalda. Adım, hem iyi cümlelerde hemde kötü cümlelerde geçiyordu.
Oysa halk, adımı güzel anıyordu. Onları öldürdükten sonra yazdığım o yazılar haberlerde teker teker okunuyordu. Herkes neden yaptığımı biliyordu.
Gurur duyuyordum kendimden. Çok direnmiştim. Taciz, tecavüz, ırkçılık, eski eş eziyetleri ve ölümleri azalmaya başlamıştı.
Her dil benim adımı nüksediyordu.
Her insan bana hayır duasını ediyordu.
Allah'ım artık cennetine layık mıyım?
Beni oraya kabul edecek misin?
Lütfen beni yanına al.
Ben... Ben çok yalnızım sarsılmaya ihtiyacım var. Bana sarılır mısın?
Herşey geçti der misin?
Saçımı okşar mısın?
İhtiyacım var.
Hemde çok.
|•|
Yüksek bir binanın tepesinde dikilmeye başladı Umut. Mutluydu, çünkü onu bu haliyle kabul eden tek varlığın yanına gidecekti.
Derin bir nefes aldı. Umut'un umutları çalınanı ne kadar da uzun zaman olmuştu ...
Artık herşeye son verme zamanıydı. Umut, koşarak tüm bedenini aşağıya bıraktı ve bağırdı.
"UNUTMA BENİ DÜNYA. BU YÜZÜ ASLA UNUTMA.
ALLAH'IM KOLLARININ ARASINA AL BENİ!"
Sözleri boşlukta yankılandı. Onu herkes duydu.
İşte Umut'un ölüm günü ve yeryüzünün kanla kaplanacağı gün.
BU GÜN GÖKYÜZÜ KAN AĞLAYACAK.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
'TUTSAK |•|
Teen Fiction______________________ Bana bak dünya! Çok iyi bak! Bu suratı asla unutmayacaksın. Unutturmayacağım. Ve bir gün öleceğim. Ama adım dillerden düşmeyecek. Her an dirilebilirmişim gibi korkacaksınız. Katilini unuta dünya!" - 7 Haziran 2020 saat; 22: 4...
