Psycho🖤🖤🖤
(အပိုင္း ၁)
''ကိုကို ခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ။
ကိုကို႔ကို က်ေနာ္ေျပာတယ္ေလ။
က်ေနာ့ေဘးနားကေန ထြက္သြားဖို႔မႀကိဳးစားပါနဲ႔လို႔။
ခုလည္း ကုိကိုထြက္ေျပးေလ။
ေျပးေလ ကိုကို ေျပးလို႔ရရင္ေျပးစမ္းပါ။''
ပါးစပ္ကေနသာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ေျပးဖို႔ ေအာ္ေနေသာ ဝမ္ရိေပၚ။တကယ္လက္ေတြ႔တြင္ေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔မေျပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးမ်ားတုပ္ထားေလသည္။ ဝမ္ရိေပၚတေယာက္ထဲ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ္လည္း ေဘးနားက ခံုေလးေပၚတြင္ ႀကိဳးခ်ည္ခံထားရေသာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကား တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ႏိုင္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔တေယာက္ ထာဝရအတြက္ မႏိုးေသာ အိပ္ျခင္းျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေန႐ွာသည္။
''ကိုကို ကိုကို ကိုကို
ေျသာ္ ကိုကို အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား အိပ္ ကိုကို အိပ္
ကိုကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အိပ္လို႔ရေအာင္ က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚေျပာင္းေပးမယ္ေနာ္။ ကိုကိုရယ္ အိပ္ခ်င္ရင္ ေျပာပါ့လား။ ခုေတာ့ ခံုေပၚမွာ အိပ္ေနတယ္။ လည္ပင္းေတာ့ က်ိဳးေတာ့မွာပဲ ကိုကိုရယ္။''
ရိေပၚတေယာက္ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း လက္ကလည္း ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို တုပ္ထားေသာ ႀကိဳးမ်ားျဖည္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န့္၏ အသက္မ႐ွိေတာ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလးအား ေပြ႔ခ်ီ၍ အိပ္ယာေပၚ အသာေလး တင္ထားေပးလိုက္သည္။
''ကိုကိုရယ္ အိပ္ေနတာေလးက ကေလးေလးက်ေနတာပဲ။ ခ်စ္စရာေလး။ ကိုကို ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲ့ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာလဲဟင္။ ကိုကို ကိုကို ကိုကို။ ကိုကိုက ေခၚေနတာလည္း မထူးဘူး။ ကိုကို သိရဲ႕လား။ ကိုကို ကေနာ့ကို အဲ့လိုမ်ိဳး ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ပစ္ထားတတ္လို႔ ခုလိုမ်ိဳး က်ေနာ့္ေဘးကေန ကိုကို ထြက္မသြားႏိုင္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရတာ ကိုကို က်ေနာ့ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔။
ကိုကို က်ေနာ့ကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ရင္ ကိုကို က်ေနာ့ေဘးနားကေန ထြက္သြားရဦးမွာ။ ကိုကို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္လိုက္တဲ့ က်ေနာ့ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔။ က်ေနာ့ကို လက္စားေခ်ဖို႔ က်ေနာ့အနားမွာ ေနပါကိုကို။ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ့ကို မုန္းႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ့အနားမွာပဲ ေနပါေနာ္။ ဘယ္ကိုမွ ထြက္မသြားပါနဲ႔ ေနာ္ ကိုကိုေနာ္''
