•my own heaven•

•4 Moje niebo•

_____

- Hej - rzuciłem do córki nieba.

- Hej - odpowiedziała zaskoczona.

- Chcesz z nami zjeść lunch?- spytałem- Mam na myśli moją paczkę.

- Dziękuję, ale już jestem umówiona- jej komórka głośno zapikała a ekran się rozświetlił. Spojrzałem na wiadomość.
Marina pośpiesz się! Mam dla ciebie newsa!

Marina.
Marina.
Marina.

Wkuj to sobie to tego głupiego łba, Tim!

- A ze mną?- dopytałem- Przyjacielski obiad?

- To mnie miało niby przekonać?- zaszczyciła mnie spojrzeniem, a same usta rozciągnęły się w lekkim uśmiechu.

- Zawsze warto próbować- wzruszyłem ramionami.

- Do następnego razu- pożegnała się i odeszła zostawiając po sobie tylko woń słodkich perfum.

_____

- Podaj! - krzyknął brunet, a ja skierowałem do niego piłkę.

WF zdecydowanie nie należał do moich ulubionych przedmiotów, ale przynajmniej nie musiałem na nim słuchać tego pierdolenia nauczycieli przez 45 minut.

Gwizdek oznajmił nam o przerwie. Zszedłem z boiska i oparłem się o jedno z siedzeń na trybunach. Westchnąłem głośno i poprawiłem rozstrzępione na wszystkie strony włosy.

- Ktoś tu się zmęczył już po pierwszej połowie- sarknął Grizz wchodząc na trybuny, zajmując miejsce obok mnie.

- Spierdalaj- powiedziałem, po czym sięgnąłem po butelkę wody.

- Już wiem, czemu lubisz tutaj siedzieć- pokazał na widok przed nami.

Jak możecie się domyślić chodziło o dziewczęce wdzięki. Grupa damska właśnie zajmowała swoje miejsca na bieżni i rozpoczynała biegi.

- Czy to przypadkiem nie jest Marina?

- Kto? - zmrużyłem oczy.

- Ta, którą podrywasz, założyłeś się, że przyjdzie na piątkową imprezie u Stave'a? - podpowiedział mi.

Moje niebo.

- Aaa... Gdzie?- spytałem, a przyjaciel wskazał mi ręką trzecią dziewczynę od prawej strony bieżni.

Ustawiała się właśnie do biegu i gdy gwizdek wydał dźwięk, ruszyła przed siebie z łatwością wymijając przeciwniczki. Jej sylwetka nie przypominała mi nikogo, zresztą jak w przypadku innych osób, muszę najpierw się z nią oswoić i dopiero później odróżniam ją od innych. Nadaję i zapamiętuje jej imię, które codziennie musze sobie powtarzać, by w końcu je zapamiętać. Taki już jestem.

- Nie obijamy się panowie!- zaklaskał nasz trener- no już, do roboty!

Poderwaliśmy się z siedzeń i dołączyliśmy do gry. Muszę przyznać, że nienawidziłem piłki nożnej. Za to całym swoim sercem kochałem koszykówkę. Mój tata nauczył mnie w nią grać, jeszcze kiedy byłem małym berbeciem. Oglądałem z nim wszystkie mecze, gdzie Kobe Bryant bez trudu zdobywał kolejne punkty dla drużyny. Niestety to już należało do mojej przeszłości. Za którą cholernie tęskniłem.