🌼Gladiolus

41 9 0
                                    

Chapter 11
"I can protect myself from any physical pain, yet I am wounded by the pain that only my heart can feel."

Naglalakad ako pabalik sa kwarto ni lola, bitbit ang mga kaiilanganin niya. Kagabi siya na-operahan and thank God, she made it.

As I opened the door, nagulat ako ng makita si Brylle na kausap si lola. I put down the things I was holding and  I faced him.

"Lola--," sabi ko kaya natigil sila sa pag-uusap. "Bakit ka nandito?"

"Ah... dinalaw ko lang si lola," he sounded terrified.

"Apo-- nagkita na pala kayo ni Brylle, bakit di mo man lang sinabi sa akin," pagtatanong ni lola.

"Busy din po kasi ako lola, aalis na rin po si Brylle, busy din po kasi 'yan," tinitigan ko siya nang makahulugan.

Tumayo naman siya. Mabuti at nakuha niya ang gusto kong iparating.

"Lola, magpagaling po kayo ha, alis na rin po ako."

"Mag-iingat ka apo, salamat." nakangiti na sabi ni lola.

Binuksan ko ang pinto at inihatid siya sa labas. I tried to control my rage when we were inside, but now I am out of control already.

"What the nerve are you doing here?" I crossed my arms looking at him sharply.

"I just want to visit," malungkot niyang sagot. “I hope you'd understand.”

"Fine-- now leave and I don't want to see your f*cking face here ever again," I warned him.

"Wait Tina-- can you listen to me first?" hinawakan niya ang kamay ko, pero mabilis ko 'tong binawi.

"Tina?" I heard someone spoke.

"Nikko, mabuti nandito ka na," I brightly said. May bitbit siyang mga prutas.

"Bakit nandito yan?" his eyebrows furrowed.

"Hayaan mo na yan-- tara na," dali-dali kong hinila si Nikko papasok sa kwarto ni lola. Nadatnan naman namin na natutulog na siya. Dahil siguro 'yun sa mga gamot na iniinom niya.

"Nagpapahinga na pala si lola eh, okay na ba siya?" he looked at me.

"Yes-- thank God, pwede na raw siya iuwi after five or six days," I touched Lola's forehead.

"Oo nga pala, anong ginagawa ng Dion na 'yun dito?" he seriously asked.

"Ewan ko nga eh, nadatnan ko na lang na nandito 'yun kanina, nakakainis ang lalaking 'yun sobra," I raised my eyebrow.

"Baka gusto niyang bumawi sa'yo?" he meaningfully looked at me.

"I don't really care about him, as I told you, what's done is done, besides wala na rin akong pakialam sa kanya," I massage my forehead. "Sila ang mga taong dapat kinakalimutan na, kasi in the first place, kung mahalaga talaga ako sa kanila, they would never leave me hanging."

Nikko lowered down his eyes. Feeling ko, nasaktan din siya sa mga sinabi ko. Totoo naman kasi, if people truly value you, they would never leave you asking why?

"Yeah-- may mga tao talaga na dapat kinakalimutan na," he sighed. “Kagaya rin kung paano ka nila kinalimutan.”

"Ano ka ba? Mas affected ka pa yata sa'kin ah?" natatawa kong sabi.

"Wala-- oo nga pala, may dala akong kape," he handed to me a cup of cappuccino. "Alam ko kasing wala kang tulog na maayos.”

"Thanks-- kaya ko naman so far, kapag nakauwi na si lola, magiging maayos na rin ang lahat," I leaned on the chair.

Farewell ForeverTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon