ISA LANG BANG PANAGINIP

CHAPTER:37

Niana's pov:

"Hindi kami nagsabi ng totoo sayo kasi alam nami'ng malulungkot ka,bibigat ang nararamdaman mo,opposite ang sinabi namin sayo at ang huli,hindi namin sinabi sayo ang lahat dahil ayaw rin namin masaktan ya'ng puso mo dahil kay austine,alam mo ba'ng your best friend is tried to protected you dahil pinagsabihan ka ng Austine na 'yan ng kung anu-ano!" Chrise.

"Pati pala si Javie,n-nagsinungaling din,huh unbelievable!"

'Lahat sila,nagsinungaling sa'kin. Paano nila nagawa sa'kin yun,bakit ba nila ginagawa sa'kin ito'

Kanina wala ako'ng maintindihan,pilit ko naman iniintindi pero hindi pa rin. Nagpaulit-ulit saakin ang mga tanong ko na nasagot naman nila ng maayos pero para saakin hindi pa rin nasasagot.

"Nak,are you ok?"nag-aalala'ng tanong ni papa habang nagda-drive papauwi sa'min.

"Ayos lang po!" Usal ko at ngumiti ng tipid.

"Kanina ka pa kasi tulala dyan,simula nu'ng sumakay ng kotse!" Sabi nya.

Hindi ko napansin na kanina pa pala ako tulala,iniisip ko pa rin kasi ang mga nangyayari,ang bigat pa rin sa loob ko ang mga nangyari sa'kin at wala talaga'ng maintindihan.

'Sino'ng tao naman ang mag-iintindi saakin sa lahat ng nangyari?'

Lutang pa rin ang isip ko ng mapasok na papa ang sasakyan sa garahe,wala sa hulog ako'ng lumabas ng sasakyan at sinalubong si papa.

"Tama na ya'ng drama mo,hah!" Sinusubukan ni papa na pagaanin ang loob ko pero hindi ko pa rin magawa,inakbayan nya ako at hinawakas sa ulo habang naglalakad kami sa loob ng bahay.

"Oh,Marcos bakit bumalik ka--halla,iha ano'ng nangyari sayo?" Biglang tanong ni manang ng makita ako'ng kasama ni papa papasok.

"Ano'ng nangyari sa alaga ko?"tanong ni manang na lumapit pa sa'min,inalis namam na ni papa ang pagkaka'akbay sa'kin at tumungo'ng sofa.

"Iha,bakit ganito ang suot mo?"tanong muli ni manang saakin,hindi ko magawa'ng sumagot dahil kapag binuka ko ang bibig ko panigirado'ng tutulo muli ang mga luha ko. Para hindi mangyari yun,umiling na lang ako at niyuko ang ulo at naglakad papaakyat ng hagdan.

"Marcos,ano ba'ng nangyari?"rinig ko pa ang tanong na yun ni manang kay papa,hindi ko na rin narinig pa ang usapan nila dahil nasa harap na ako ng pinto ng kwarto ko at pumasok na. Wala'bg gana'ng nagpalit ako ng pambahay at padapang hiniga ang sarili sa kama.

Para'ng sa nangyari ngayo'ng araw, ayoko ng pumasok habang buhay dahil sa kahiya-hiya'ng nangyari,ayoko ng pumasok dahil sa ginawa ng mga kaibigan ko saakin,feeling ko kasi pagmakikita ko palang sila maalala ko kaagad yu'ng ginawa nila at maiiyak na lang ako sa mismo'ng harapan nila dahil ang sakit sa dibdib.

Niyakap ko ang isa ko'ng malaking unan para 'dun umiyak ng umiyak,ganito pala ang pakiramdam ng sobra'ng malapit sa mga kaibigan,sobra'ng masasaktan ka dahil sa mga pinag-gagagaw nila sayo at mas lalo'ng Sobra'ng sakit,mas masakit pa sa break up ng magjowa sahil ang mismo'ng best friend mo ay hindi kaya'ng magsabi sayo ng totoo,ang bigat sa pakiramdam na ganito ang nangyayari saakin ngayon.

I'm only one call away
I'll be there to save the day,
Superman got nothing on me
I'm only one call away.

Tumunog ang cellphone ko kaya mula sa paanan ng kama ko kung saan dun ko nilapag ang palda ko ay hinila ko yun gamit ang paa ko. Hinugot ko ang cellphone ko sa bulsa at sinipa pabalik ang palda sa paanan.

Pilit ko'ng hininto ang paghikbi at pinunasan ang mga luha saaki'ng mga pisngi at wala'ng gana'ng tinignan kung sino ang tumatawag.