𝗞𝗨𝗧𝗨𝗣 𝗬𝗜𝗟𝗗𝗜𝗭𝗜 || ASKIDA ||

Bir Varmış, Bir Yokmuş

Bir Varmış, Bir Yokmuş

*"Bir varmış, bir yokmuş" misali hayatım*

*"Bir varmış, bir yokmuş," dedi biri ve başladı benim hikâyem...*

'Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar bir evde Merve diye bir kız yaşarmış. Hayatı boyunca hiçbir mucizeye inanmayan ama içindeki umudu da hiç kaybetmeyen bir kız.'

İşte böyle başladı hikayem. Evde ve umutsuzluklar arasında.

'Ama sonra bir mucize olmuş, bu kızı iyileştirebilecek bir grupla karşılaşmış.'

Bunları ciddi ciddi defterimin son sayfasına yazıyordum. Sonra elimde ki kalemi bıraktım ve boş boş defteri izlemeye başladım. O sırada bir yığın düşünce beni kendine çekiyordu.

Hep mi böyle yalnız olacaktım? Kimse beni anlamayacak.
Hep mi bir umut filizlenecekti ruhumda? Tekrar tekrar hayal kırıklığına uğratılacaktım.
Hep mi gözyaşlarım akacaktı yanaklarımdan? Bir türlü mutluluk için dökülmeyecekler.

Cevap veriyorum: Belki de...

Evet, kesin değil. Bir şansım var önümde, geleceğim için. Yeniden mutlu olabilmem için...
Ben bunları düşünürken yanağımda bir ıslaklık hissettim. Önümdeki defterin sayfasına bir damla düştü hüzünlü gözlerimden. Anlam veremeyerek tekrar tekrar gözümden düşen damlaların defteri ıslatmasını seyrettim. Ne oluyoruz ya? Ne bu gözyaşları? Yine neye üzüldük? Neye üzülmedik ki?

Bir yandan bu diyaloğu kuruyor, bir yandan akan gözyaşlarımı siliyordum. Burnumu çektim ve döner sandalyeden kalktım. Aynanın karşısına geçip kırmızı gözlerime ve ıpıslak yanaklarıma baktım bir süre.
Bir kez daha akan burnumu çekip mutlu görünmeye çalışarak mutfağa indim. Çekmeceden yeşil poşet çay aldım ve su kaynattım kendime. Aynı renkteki yeşil bardağıma kaynamış suyu ve poşet çayı koyup tekrar odama, pencerenin önüne geldim. Sıcak çayımdan bir yudum alıp boğazımdan akıp gidişini hissettim. Bu anın ve hoşsun verdiği gereksiz bir huzurla kafamı cama yaslayıp gözlerimi kapattım.

Artık kulaklarımda ve dilimde o hep var olacak masal... benim masalım, Merve Yılmaz'ın...

Gözlerimi açtığımda yağmur damlaları birer birer cama değiyordu. Bugün ve diğer günler okula gitmemiştim. Neden bilmiyorum. İçimden gelmedi. Annemler ya anlayışla karşıladı, ya da umursamadı bile. Siz karar verin. Bir düşününce, hayat ne kadar ilginçti! Bu zamana kadar nasıl sanıyordun ki? İlginç!

O sırada masamın üzerindeki telefonumun titremesiyle o tarafa döndüm. Ben telefonu elime alınca arayan kişi çoktan kapatmıştı. "Telefon" uygulamasından son aramalara girdim. Arayan Özge'ydi. Sıkıntılı bir nefes verip onu tekrar aradım.
Telefonu 3. çalışa açıldı. Karşıdan Özgenin neşeli sesi geldi.

"Nasılsın?" dedi heyecanla.

"İyi ve kötü arasında bir yerde." dedim bilmece sorar gibi.

"Hangi tarafa daha yakın?"

"Tam ortada." Daha sonra güldüm. O da güldü.

"İyi bari! (Bir iç çekiş) Yolculuk için hazır mısın, nereye gideceksiniz?" Aklıma topluluktan gelen mesaj geldi.

"Belli değilmiş. Ne kadar saçma, değil mi?" diye sordum merakla. Cevabının 'Evet' olmasını bekliyorum ama beklediğim gibi olmadı.