Kissing in public, running through the fields wearing boxers only, and taking hard risk. How long can Ian and Keegan survive by the texter's commands?
***
Mission #1 The unsolved case of the missing students in DumpWestern University was outrageous...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
*** CHAPTER 2
Ian
"Hindi!"
Mabilis akong napabangon kasabay ang paghawak ko sa aking dibdib. Kasabay ang malalim na paglunok, hindi ko ring mapigilang habolin ang aking hinninga dahil sa aking napaginipan. The girl that I didn't help is haunting and trying to kill me in my dreams. In the last part, I could see myself gushing out bloods from my neck. Ganoon ba talaga kalala ang hindi pagtulong ko sa kanya?
I check the time and it's almost 5 in the morning. I decided to off from my bed and go take a shower. Pagkatapos kong maglinis ng aking katawan, nagbihis rin ako. I didn't bother myself eating my breakfast because I just lost my appetite of remembering again that horrifying dream. Lumabas ako ng bahay and went to my school.
Pagkarating ko sa classroom, I exhaled when I saw it open. Thank god! Akala ko kasi hindi pa bukas. It's because sobrang aga pa ngayon at kakaunti lang ang estudyanteng nakikita ko pa sa campus.
"Oy Ian! Himala at napa-aga ang pagdating mo ah," bati sa akin ni Alessia. She's not even my friend but she's a friend of Niana, that's why I'm responding to what she always talked to me.
"Wala lang. There's not a miracle for going to school early," pagod kong sagot sa kanya at pumunta sa upuan ko.
"There is. At diba parati kang pumapasok sa room ng late, kaya masasabi kong sobrang himala talaga. Tayong dalawa lang ang tao dito sa room oh," said Alessia kaya inilibot ko ang aking paningin and lied my face down to my armchair.
"I don't want to talk. I need to sleep," sabi ko.
"Okay," simpleng tugon niya bago naramdaman kong umalis siya.
The 4 hour sleep was not really the best but it fixed me from sleepiness. Dahil sa sampal na ibinigay ni Niana sa akin, mabuti't nagising ako bago makapasok ang first teacher namin which is her subject is freaking history. Damn it! Aantokin na naman ako nito.
"Alam niyo ba ang nangyari kay Shaina?" my eyes widen because of what I heard from the back. I turned my head at tumingin sa kanila.
"Hindi ko rin alam. Some says that something bad happened to her," rinig ko.
"Others said that she was kidnapped after school." Pagkatapos kong marinig ang salitang kidnapped, bigla kong naalala yong nangyari kahapon. It can't be. Could it be Shaina? The girl that I saw yesterday who attacked by an unknown group of men, dragging her inside a grey van, and went unconscious after putting something in her face. Hindi ko kasi nakita ng masyado ang mukha ng babae.
"Is Shaina Oliver's present?" ani ni Mrs. Fabrigas, which is our history teacher.
"Hindi po ma'am!" sagot nong nasa likod.
Hindi ko alam pero agad akong pinawisan. Even though may aircon, lumabas ang pawis ko. My hands are trembling in my armchair and I gulped more often because of anxious. My feet is also started to move weirdly.
"Anong nagyari kay Shaina?" rinig kong wika sa kabilang side.
"Maraming nagsasabi na na-kidnapped raw siya, totoo bayon?" rinig ko naman sa kabilang block. As minutes passed by, they are now like bee in my ears, buzzing to what happened to Shaina. Parami ng parami ang naririnig ko about kay Shaina at hindi ko mapigilang dampuan ng takot.
Takot na kung baka may nangyaring masama sa kanya. Of course may mangyayaring masama sa kanya Ian, a bunched of men just kidnapped her. Try to put in your mind you idiot!
Even my mind is protesting to me. Nilamon na ako ng konsensya ngayon at kasalanan ko kung bakit siya na-kidnap. Kung sana tinulungan ko siya, baka walang nangyari sa kanya. Kung sana, hindi ako nagpakaduwag at tumulong sa kanya o kaya may ginawa, hindi sana mangyayari tong lahat.
Pero hindi ko rin masisisi sarili ko. Nasa isang sitwasyon ako non at alam ko na mayroon ding gagawa ng ginawa ko kahapon. Kinain ng pagkaduwag at takot dahil ayaw na mapahamak.
"Buzz...Buzz..."
"...Buzz...Buzz...Buzz"
"Buzz...Buzz...Buzz...Buzz...Buzz"
"STOP IT!" hindi ko napigilan ang aking sarili at lakas kung sinapak ang aking armchair kasabay ang pagtayo ko.
"Is something wrong, Mr. Satermello?" mula sa boses ni Mrs. Fabrigas, natauhan ako sa aking ginawa. I quickly walked outside and try to run away. Pero kahit anong gawin ko, hindi parin mawala-wala sa aking isipan ang aking mga narinig. Para bang paulit-ulit itong bumabalik sa aking tenga. Suddenly, the bell just rang at mabilis na nagsilabasan ang mga estudyante.
"Ohmygosh, really? Na kidnapped siya?"
"Shaina Oliver was kidnapped yesterday, alam niyo ba yon?"
"So totoo ngang na kidnapped siya?"
"It gives me the creeps na na-kidnapped pala siya."
"Natatakot na akong lumabas!"
From all what I heard, students who are passing me by, chattering what happened to Shaina, made my knees down and covered my ears with my hands. Hindi ko na kinaya. My body drowned to what all they said. Sa lahat ng mga narinig ko. Sa mga nangyari kay Shaina. Guilt is eating me now.
"Oy Ian, okay kalang?" my soul just interact me back at napabaling sa taong kuma-usap sa akin. Tumayo ako at niyakap siya.
"Oh at parang naging touchy ka. Okay kalang?" she laughed at kumawala ako sa pagyakap sa kanya.
"Niana, may sasabihin ako sa iyo," puno ng kaba kong sabi.
"Bakit? Ano ba yan?" kunot-noo nitong tanong.
"Follow me," I said at naglakad papaalis don. Hindi rin ako binigo ni Niana at sinundan niya ako.
"Saan ba tayo pupunta? Baka prank lang 'to ha. Masasapak talaga kita Ian, alam mong gutom na ako."
"Wag kanang mag-reklamo at sundan mo lang ako!" diin kong paliwanag sa kanya.
Nagpatuloy kaming dalawa sa paglakad hanggang sa marating namin ang gate. The guards let us go outside but only for a moment. Iyon lang ang saktong oras para masabi ko kay Niana ang lahat.
"Mag di-ditch ba tayo? Sana sinabi mo dahil may secret way akong alam." Reklamo nito pero hindi ko lang 'to pinansin at pumunta kung saan nangyari ang lahat. Kung saan na kidnapped si Shaina. Huminto ako doon sa isang espasyo kung saan huminto ang grey na van.
"Bakit tayo nandito? Magpapa-disgrasya ba tayo?" sabi nito.
"Dito nangyari ang lahat," aniya ko.
"Anong lahat?" taka niyang tanong kaya nag-angat ako ng tingin.
"Dito kinidnapped si Shaina kahapon."
***
"Ano? Bakit wala kang ginawa?!" napayuko ako at napabugha ng nakakababa na hininga. Pagkatapos kong sabihin sa kanya na nandoon ako sa aktual na pangyayari, hindi ko rin pinalagpas ang hindi ko pagtulong kay Shaina. Napagpasyahan kong bumalik kami sa loob ng campus pero bago ang lahat, kuminang sa aking mata ang isang susi. Kulay pula ito.
"Wala e, nilamon ako ng takot," mahina kong pagkabigkas habang hinahawakan yong susi na nakita ko kanina. Sa kanya kaya 'to?
"Sana tinawagan mo nalang yong mga gwardya na nakabantay o kaya yong pulis!" I exhaled again.
"It's all my fault!" inis kung sisi sa aking sarili.
"Bakit pa kasi ako nagpaka-duwag? Bakit pa ako ang nakahuli ng pag-kidnapped sa kanya? Bakit hindi nalang ibang tao? Yong taong malakas at walang kinatatakotan! Yong taong hindi duwag at nagparaya sa kanyang takot! Yong taong hindi bobo! Yong taong hindi ako!" I couldn't help myself at tuluyang lumabas ang aking mga luha. Napayukom ako sa galit at konsensya.
"Hindi mo naman kasalanan. Ikaw lang yong witness o yong nakakita. Baka kung nandoon ako, nagawa ko din kung ano ang nagawa mo. Baka lamunin rin ako ng takot." I turned to Niana after what she said.
"I'm sorry kung naging harsh ako kanina," mahina niyang paumanhin.
"Okay lang. Deserve ko naman yon." And I wipe my tears using the back of my palm.
"So ano na ang gagawin mo? Pero nandito lang ako ha, kaya ano na ang gagawin natin?" sabi niya. Inayos ko muna ang aking pagka-upo bago bumaling sa kanya ulit.
"Isusumbong natin sa school committee ang nangyari at pwede ako maging witness," sagot ko naman. But one idea batters in my mind.
"Or..."
"Or what?" ani Niana.
"Or we need someone who can help us." I think it is the time to buzz out those buzzing in my ears. I think I need to piss away those bugs that keep drowning me from conscience. It's time to buzz out the guilt bugs.
"Pero sino?" I slowly turned my head to Niana and viewed the right person who can help me. The person who I knew can help this case and solve this crime. The person who I knew all along that's good in completing some puzzles.
"Keegan Cartilla."
After talking to Niana, I decided to cut my classes for this time. I know makakasira ito sa akin but I need to take some risk to solve this problem. At agad ko hinanap yong taong kailangan ko. First, I went to the library pero hindi ko siya nahanap. I even checked the second and third library pero hindi ko parin siya mahanap.
If I know Keegan is that he's always a mysterious guy. Para mo siyang makikita kahit saan pero ngayon, ewan ko kung nasan siya. He maybe, standing from afar and staring at you, or, reading his book while looking at you. He is this guy na akala mo ay nagbabasa pero nakatingin pala siya sa iyo kahit na nasa libro yong atensyon niya.
Creepy, right?
But one thing I knew about Keegan is he's very smart in every ways. I can remember how he managed to catch the victim who stole my wallet when we were in high school. I could also remember that he save my life by forbidden to go in my friend's birthday party. Because you know what happened? All of them die because someone shot them. He even got the highest score in our examination when we're in senior high even though all the time he fell asleep in class.
Lastly, Keegan has this strong charisma and rocket high handsomeness. A lot of girls want to get his attention but I always exhaled in annoyance when I remember his reason: "Why do I need their attention when my intention is to get your attention?"
Nakayuko akong lumabas ng kanilang classroom nong nalaman kong wala pala siya doon. Naiinip na ako sa lalaking yon! Parang multo, kung saan-saan pumupunta. Kung hindi ko kailangan, biglang sumusulpot pero kapag hahanapin na, doon na siya nawawala.
"Saan kaba Keegan?" naiinip kong wika. Bigla kong naalala na si Keegan pala ang presidente ng Supreme Officers ng DumpWestern University. Agad akong tumakbo papunta sa school committee office at pumasok
"Mahahanap pa kaya si Shaina?" napapikit ako nong narinig ko kung ano ang narinig ko galing sa dalawang estudyante na dumaan sa akin. I let out what I heard and stepped inside to the office. I'm doing this for her.
"Excuse me Ms. Grizel, nasaan po ba yong opisina ng Supreme Officers?" magalang kong tanong doon sa babae na abala sa kanyang ginagawa.
"Go to the Engineering Department and go to the first building. After it, go to the 5th floor and there you can find the office you've looking for."
"Thank you po," sagot ko nalang kahit na hindi ito gumawa ng kahit isang tingin sa akin. Sinunod ko kung ano ang sinabi ni Ms. Grizel at nag-tungo sa Engineering Department. After it, I went to the elevator but as it opens, biglang nagsiksikan ang mga estudyante papasok sa loob. When I stepped inside, umilaw yong pulang x-mark sa ibabaw. It means, bawal ng pumasok dahil puno na ito. Inis akong humakbang palabas ng elevator
Nong tumingin ako sa likod, nakita ko ring maraming naghihintay na estudyante. Alam kong magsiksikan naman ang mga ito kaya't naisipan kong puntahan ang hagdan at napagpasyahan na maglakad nalang.
Pagkalapag ko sa ikalimang palapag, hindi ko mapigilang mapagod. Nagpatuloy ako sa paglakad at saktong pagkadaan ko sa elevator, bumukas ito at iniluwa ang dalawang estudyante. Napanganga ako sa gulat.
Are you fucking kidding me?!
I murmured in pissed dahil sa nasaksihan ko. Pero nawala ang aking pagkainip nong makita ko sa wakas ang opisina na hinahanap ko. Nang marating ko ang pintuan ng opisina, I decided to knock. Llang sandali, bumukas ito at lumabas ang isang babae.
"Ano po ang kailangan nila?" matamis nitong tanong.
"Nandiyan po ba si Keegan? Kakausapin ko lang sana siya," mahinhin kung sagot sa kanya.
"Si Keegan? As far as I can remember, he went out. Maybe he went to his office?" I literally shocked after what I heard. May sariling opisina si Keegan? I gulp and smile.
"Ah ganon ba? Okay, Thank you." And she response me a daring smile before turning her back at pumasok sa loob. Gusto ko pa sanang kumatok ulit para magtanong kung saan ang opisina niya pero napagpasyahan ko nalang na hanapin 'yon by myself.
Pagod akong bumaba ng hagdan at ipinagwalang bahala yong elevator. Hindi rin nagtagal at tuluyan akong nakababa. I started to walk away from the building pero nahagip ko ang isang room na katabi lang ng building. It's very old and little. May mga puno rin na nakapaligid kaya maraming nagkalat na dahon.
Kahit na ganon, napag-desisyonan ko paring pumunta don. Nang marating ko ang pintuan, luma na ito and it's made of wood. Its design is an old fashioned way and can be very classy. Suddenly, I heard a weird noise coming from inside so my forehead waves in curiosity by what I heard. Umiling-iling ako sa paligid at wala akong nakita tao kaya hinawakan ko ang doorknob at tuluyang binuksan ito.
"Opening the door without knocking it is very disrespectful. I think you know that." And I literally froze out.
The fuck! He's in my back right now!
P.S. If you somehow target some mistakes, kindly point out to me? Thanks in advance :)
