Pushing Limits [COMPLETED] MDV Series #1

Kabanata 12

Kabanata 12

Princess

I thought there's really something wrong with me. Akala ko ay sobra lamang ang pag iisip ko ngayon kay Levi kaya't nabibingi na ako.

"Lourd Vidalio? As in yung model na tiga sentro?" Nanlalaki ang mata ni Mariel na sinabi iyon.

Kahit ako ay hindi ko rin ito kayang paniwalaan. Vidalio? Vidalio ang apelyido niya? Magkakilala ba sila ni Levi?

Sumimangot ang mga lalaki sa tuwang ipinakita ni Mariel at Alicia. Kilalang-kilala si Lourd dahil ipinagmamalaki siya ng Mar De Vena. Sino ba naman ang hindi makakikilala sa kaniya?

Duda na ako sa sarili ko kung kilala ba talaga siya dahil ilang beses ko siyang napanood at nakita sa magazines pero hindi ko alam na Vidalio ang apelyido niya.

"Ano naman ang nakakatuwa dun? Palibhasa ang hilig niyo sa mga gwapo." Ismid ni Oscar. Sinang ayunan naman siya ni Leo at Jomar.

Nagkaroon pa sila ng ilang sagutan but I was so spaced out. Baka naman namamali lang ako ng rinig?

It made me think of him more. I don't even know you, why would I even put my interest on you?

"Pinayagan ka Cy?"

Iyon agad ang ibinungad sa akin ni Jomar kahit na hindi pa ako nakakaupo. Inilapag ko ang bag ko at deretsong napatingin kay Mariel na buti na lamang ay hindi nakatingin sa akin ngayon.

"Oo," Hindi nga ako nagkamali sa hula ko dahil pinayagan talaga ako ng mga Solidad ng tawagan ko sila sa telepono kagabi.

Wala na akong nasabi ng ibilin ni Ate Celest na mag ingat ako at magsaya palagi kasama ang mga kaibigan ko habang wala sila sa mansion.

"Nagdala ka ba ng damit panligo?"

Tumango naman ako bilang tugon. May mga ilan pa siyang sinabi tungkol sa pagpunta namin sa Lagoona pero hindi ko na ito masyadong naintindihan.

It was Monday. My eyes are falling off because of lack of sleep. Dalawang gabi na akong wala maayos na tulog at hindi ko alam kung anong dahilan nito.

I can't wait to finally be back at my work and drain my all, nang sa gayon ay makatulog na ako ng mahimbing.

Sa kagustuhan kong labanan ang antok ko ay inilabas ko na lamang ang sketch book ko at nagsimulang ituloy ang hindi natapos na estraktura.

Ilang guhit pa lamang nagagawa ko at natapos ako sa iisang tuldok. I violently sighed at isinarado ng marahas ang sketchbook.

I harshly palmed my face because of too much frustration.

Everything that I do reminds me of him. Hindi na ako sigurado kung hinihilig ko pa bang wag na siyang bumalik or I was still in denial by the fact that I was waiting for him.

I was waiting for him, I miss confiding in him. Asking for his lessons and advice. I'm not so comfortable around him but i feel at ease when he's around. His intimidating eyes that I use to stare at always. I miss it the most.

And I'm afraid that If I'm this attached to him, I might always feel this way. Hindi ko gusto ang pakiramdam na ganito, na parang laging may kulang sa akin. Loosing my mother and father was a different matter, and loosing him was different too.

It seems like unsolved puzzle has been left out at hindi ka sigurado kung mabubuo pa ba iyon o wala naman talagang may intensyon na buuhin iyon.

The day went smoothly. It was dismissal nang nag tipon-tipon na kaming magkakagrupo dahil pupunta na kami sa sentro para makausap ang subheto namin. Lourd Vidalio.