Pushing Limits [COMPLETED] MDV Series #1

Kabanata 51

Kabanata 51

Samahan

Nangangatog ang mga binti ko habang nilalakad ang kahabaan ng dalampasigan. The thought of his words clouding my mind. Nasa likuran ko lang siya, sinusundan ako. Andami kong tanong sa isip, gusto ko siyang linungin at kausapin pero naisip ko ring hindi ko alam ang sasabihin ko.

I don't know what caused me to be this nervous. This foreign yet a little familiar feeling inside me is overwhelming. Dahil ba sa alak sa sistema ko? O dahil sa mga salitang nilantaya niya kanina lang?

Halos madapa ako sa gewang kong paglalakad. This is not about the liquor anymore. Nadadapa ako dahil wala na ako sa sarili at parang nakalutang ako sa ere dahil sa mga sinabi niya . Akala ko ba may girlfriend siya? Who's that woman? Kung magsasalita ba ako ay magiging kami na ulit?

I saw his tears, I saw how his smile that broke me into pieces. He did not wait for my answer, does that mean that he thinks I'm declining him again? Tingin niya kaya ay tinatanggihan ko nanaman siya at tinutulak palayo? God! I'm going crazy.

Wala sa sarili ay nakita kong nasa harapan na kami ng villa kung nasaan ang room ko. Dahan-dahan kong hinirap ang direksyon niya, hindi pa rin makatingin ng diretso sa mga mata niya. His expression is unreadable. It's cold and hard. Wala akong magawa kundi lunukin ang ideyang tanungin siya ng lahat ng tanong sa isipan ko.

"Nandito na yung... room ko."

He stared at me.

"Where's your room? Ihahatid kita."

My mouth went agape. Ihahatid? Bakit parang iba na ang pakiramdam ko sa salitang iyan? Why do I feel like this will be that last time he will walk me home? Paano kung hindi na niya ako kausapin pagkatapos nito? Bukas ba ay ganito ulit kami? What will happen after this? Kaya ko kayang mag first move at gawin lahat ng gusto kong gawin sa kaniya?

I turned my back to him and close my eyes so tight. I'm so frustrated. Pakiramdam ko ay mababaliw ako sa lahat ng tanong sa isipan ko. All I know is that I want to be with him and I him to know that I want us to get back together.

Nang makarating sa hallway kung nasaan ang room ko ay muli ko siyang hinarap. His face is only a few inches into mine. I can smell his breath, making me want to jump on him and embrace him so tight like there's no tomorrow.

My mind went more crazy when he placed his arms beside my head na tila ba kinukulong ako. I bit my lips and my eyes went down. Hindi ko yatang tignan ang gwapo niyang mukha.

"B-babalik ka na?"

I want him to say yes, yet half of me wants him to stay here so we can talk more about what's between us because for sure I won't be able to sleep tonight thinking about him and what's the real deal of us.

He did not answer my words. What if I Invite him to stay here, just for a few more hours? O dito na lang kaya siya matulog at sa couch na lang ako? No. That would be wrong and awkward. Paano ang baby niya na nag aantay sa kwarto nilang dalawa?

"Gabi na. M-madilim na yung daan."

I uttered. Hindi sigurado kung para ba paalisin siya o dahil binibigyan ko siya ng kalayaang pumiling manatili rito. My heart felt sad and confused. I feel blue and extremely crazy. Pakiramdam ko ay nalunod ako sa pag-asa, pero ngayong aalis siya ay mawawalan nanaman ako ng panghahawakan sa'ming dalawa.

"Get inside. I'll go now."

Naiangat ko ang tingin ko sa kaniya. Alam ko namang iyon ang pipiliin niya pero bakit parang nagulat pa rin ako? I tried to smile but I failed. Nayuko na lang ako at tumango sa sinabi niya. Meanwhile, our position is still on this awkward position.