My One And Only

Πρώτη Γνωριμία

Βικτώριας POV

Μόλις βγήκα από τη πύλη του ορφανοτροφείου και ένιωσα μία ανακούφιση να με διαπερνάει. Θα μου λείψουν όλα τα παιδιά όπως και μερικές από τις καθηγήτριες που είχαμε εκεί. Χθες έκλεισα τα δεκαοχτώ και η διευθύντρια του ορφανοτροφείου, με ανάγκασε να φύγω. Το ξέρω πως δεν είναι άνθρωπος που της αρέσει να πιέζει κόσμο, όμως την έβαλαν να με διώξει γιατί έτσι είναι ο κανονισμός, μόλις κλείσεις τα δεκαοχτώ φεύγεις...

Αυτή τη στιγμή περιπλανιέμαι στα στενάκια, με τη μικρή βαλίτσα μου στο χέρι και προσπαθώ να βρω μία παραλία για να κοιμηθώ το βράδυ, όμως δεν γνωρίζω άμα υπάρχει εδώ κοντά. Στην κοινωνία μου όταν ένα παιδί είναι ανήλικο, δεν μπορεί να βγαίνει έξω. Άμα ένα παιδί ζει με τους γονείς του μπορεί και βγαίνει μόνο για να πηγαίνει σχολείο. Εμείς είχαμε το σχολείο μέσα στο κτήριο του ορφανοτροφείου, άρα δεν χρειαζόμασταν συναναστροφή με τον έξω κόσμο. Βεβαίως, το κτήριο ήταν πολύ μεγάλο, ήταν σαν μια μεγάλη έπαυλη με πολλά μικρότερα σπίτια γύρω.

Ο λόγος που απαγορεύεται να βγαίνουν έξω οι ανήλικοι, είναι για λόγους ασφαλείας, ή τουλάχιστον έτσι μας έλεγαν. Ο πραγματικός λόγος που ο κάθε γονέας κρατάει το παιδί του σπίτι , κατά το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, είναι πως φοβούνται μη βρεθεί το άλλο μισό του παιδιού τους. 

Είναι λίγο περίεργο, όμως οι λυκάνθρωποι ζουν γύρω από την πόλη κυρίως, άρα η πλειοψηφία των ατόμων που ζουν στο κέντρο είναι βρικόλακες. Και είναι πολύ πιθανό να εμφανιστεί ένας λυκάνθρωπος και να ψάχνει το άλλο του μισό. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που ένας λυκάνθρωπος έχει ως άλλο μισό έναν βρικόλακα, όμως είναι μηδαμινές το να έχει έναν άνθρωπο. Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν κατανόησα το γεγονός πως απαγορευόταν να βγω έξω. Είμαι άνθρωπος. Τα τελευταία δέκα χρόνια έγιναν πολλές εξετάσεις αίματος, σε κάθε παιδί, ώστε να βρεθεί σε ποιο είδος ανήκει. Και εγώ είμαι άνθρωπος, όπως και οι παππούδες μου.

Μπορεί να βρισκόμουν μέχρι τώρα σε ορφανοτροφείο, όμως μεγάλωσα μέχρι τα εννιά μου μαζί με τη μητέρα μου. Εκείνη ήταν λυκάνθρωπος, delta στην κατάταξη, ενώ ο πατέρας μου ήταν Alpha. Δυστυχώς δεν τον γνώρισα ποτέ γιατί πέθανε όταν ήμουν μωρό, επειδή τον εγκατέλειψε η μαμά μου. Για να πω την αλήθεια δεν την κατηγορώ, μπορεί και εγώ το ίδιο να έκανα στη θέση της. Από εκείνη έμαθα για τους παππούδες μου, κανένας τους δεν ήταν λυκάνθρωπος, η μητέρα μου ήταν εξαιτίας της προγιαγιάς της, κάτι που ανακάλυψε όταν ήταν δεκαεφτά ετών...

Όση ώρα περπατάω οι δρόμοι φαντάζουν ατελείωτοι και ο σκοτεινός ουρανός δεν διευκολύνει την κατάσταση.Ξαφνικά , παρατηρώ μπροστά μου, στο τέλος του δρόμου, μία παραλία. Επιταχύνω το βήμα μου και μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά βρίσκομαι πάνω στην απαλή άμμο. 

Ανοίγω το σακίδιο, που βρισκόταν στην πλάτη μου, και βγάζω μία πετσέτα για να ξαπλώσω πάνω της. Η αλήθεια είναι πως όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να βολευτώ, όμως δεν θα έπρεπε να έχω υψηλές προσδοκίες, εξάλλου δεν περίμενα να βγω από το ορφανοτροφείο και ξαφνικά να έχω έτοιμο πριγκιπικό κρεβάτι. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στα χέρια του μορφέα...

Το επόμενο πρωί 

Νιώθω τον ήλιο να με τυφλώνει και απευθείας βάζω τα χέρια μου πάνω στα μάτια, όταν όμως πάω να τα απομακρύνω νιώθω μία σκιά από πάνω μου. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω μία κοπέλα να με κοιτάζει χαμογελαστή...

"Καλημέρα, είμαι η Έλλη" Είπε ενθουσιασμένη. Χωρίς να της απαντήσω, προσπαθώ να σηκωθώ στα πόδια μου. Μόλις σταθεροποιήθηκα της απάντησα...

"Γεια , με λένε Βικτώρια" Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσουν οι γνωριμίες, όμως υποθέτω πως έτσι είναι ο έξω κόσμος και πως θα πρέπει να συνηθίσω.

"Πρέπει να έκλεισες πρόσφατα τα 18 , αλλιώς θα σε είχα ξαναδεί" Συμπέρανε η Έλλη

"Ναι, προχτές μάλιστα. Εσύ; Πόσο καιρό είσαι έξω;" Την ρώτησα γεμάτη περιέργεια 

"Εμμμ...Για την ακρίβεια είμαι έξω από μικρή. Είναι λίγο άβολο όλο αυτό , αλλά ναι, είμαι λυκάνθρωπος" Τα λόγια της λίγο με τρομοκράτησαν.Το γνωρίζω πως δεν θα έπρεπε, καθώς και οι γονείς μου άνηκαν στο ίδιο είδος με εκείνη, όμως νιώθω αμήχανα στη σκέψη ότι υπάρχουν λυκάνθρωποι, ειδικά άμα ήταν μπροστά μου...

"Χάρηκα που σε γνώρισα Έλλη, όμως πρέπει να φύγω" Της είπα προσπαθώντας να φανώ ευγενική, αλλά παράλληλα να φύγω μακριά της.

Άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου και λίγο πριν απομακρυνθώ την άκουσα να μου λέει...

"Η αγέλη μου βρίσκεται λίγο πιο έξω, άμα θες να με βρεις θα είμαι εκεί. Να με ζητήσεις, με ξέρουν όλοι" Της έγνεψα θετικά και έφυγα ως προς το άγνωστο...

Χευυυ Λυκάκια 🥰

Και ναι αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο❤😍

Πώς σας φάνηκε η κόρη της Μέριλινς και του Μπράντον;

Τι περιμένετε να γίνει;

Ποια είναι η Έλλη; 

Τα λέμεεεε ❤🔜