Efulim

1🍀

Soğuk hava bedenini battaniye gibi sardı bizim kızın. Dudakları mosmor olmuştu. Terzi dükkanının kapısına gelir gelmez anahtarını çıkaracakken Caneri gördü hızla kapıyı açtı.

-Çabuk içeri gel.

Caner cılız bedeniyle zar zor kapıyı tutuyordu. Rüzgar az daha esse bu ince çelimsiz çocuğu uçurup götürecek gibiydi. Gülsüm kapı açıldığında hızla içeriye girdi. Caner zorlukla kapıyı yavaşça örttü. Hızla Gülsüm'ün elindeki kumaşları aldı.

- Senin ne işin var burada Caner ?
-Annem yolladı bi ihtiyacı varsa yardım et diye yedek anahtarla geldim
- yorulmana gerek yoktu her şeyi hallettim sayılır
-Olur mu ne yorulması

Gülsüm montunu ve atkısını çıkarıp astı. Yorgun bedenini usulca sandalyeye bıraktı. Bir of çekti.Caner sobanın üstündeki çaydanlıktan çay doldurup iki şeker attı.

- Daha burada oturacaksan senin için sobayı yakabilirim
-Yok birazdan yukarı çıkarım uyumaya, çok yoruldum.Yağmur iyice artmadan sende eve gitsen iyi olur.

-Tamam abla.İstersen sende gel annemle seni çok özledik
Gülsüm gülümseyerek canerin kıvırcık saçlarını karıştırdı.

-Başka zaman gelecekmiş de annene.Çok yoruldum bu gün. Sen de darılma yoğun zamanlarım bitince ziyarete gelirim.
-Tamam abla madem öyle görüşürüz.
-Şuradan şemsiye al giderken yağmur yine çok kötüleşirse ıslanma hasta olursun. Sana verdiğim şemsiye nerde?

Caner yalan söylediğini bariz bir şekilde belli edecek şekilde kekeledi.

-K-kır-ıldı yere düştüm ayağım takıldı (sesi gittikçe soluklaştı) Özür dilerim.

Gülsüm yine canere zorbalık yapıldığını anladı ancak bir şey diyemedi, daha çok konuşsa onurunun kırılacağını biliyordu ki Gülsümün de elinden bir şey gelmiyordu. Bunu yapanlar neredeyse gülüsümü de dövecek kadar iri yarı ve görgüsüz ailelerde büyümüş çocuklardı.
Sessizlik rahatsız edici seviyeye geldiğinde Gülsüm konuştu.

-Sorun yok sana bir şey olmadığına sevindim bu senin olabilir ben kendime yeni alırım giderken dikkat et.

Caner ince boynuyla aşağıya yukarı kafasını salladı. Turuncu şemsiyeyi alıp kapıya yasladı. Gülsüm'ün Caner'e diktiği montunu giyip düğmelerini ilikledi.El sallayarak koşaradımlarla sokağa atıldı. Hava daha az esse de çelimsiz çocuk bir o yana bir buyana sallanıp duruyordu. Gülsüm Caner'in arkasından yorgun gülümsemesiyle baktı.Kardeşi gibi severdi Caner'i Annesini de annesi gibi severdi. Sağ olsunlar olmayan ailesi gibi olmuşlardı. Gülsüm'ün annesi ölmüştü,babası ise annesinin ölümünden sonra Gülsüm'ü komşulara verip kayıplara karışmıştı. Gülsüm'ü bu yaşına kadar Ayşe hanım ile birlikte mahalleli büyütmüştü.

Mahalledekilerin neredeyse hepsi Gülsüm'ü kızı gibi severdi.Gülsüm de onlara her zaman ailesi gibi sıcak davranır güler yüzle selamlardı.Gülsüm zengin değildi ancak geçiniyordu. Zaten oturduğu mahalledeki kimse öyle çok zengin değildi. Birbirlerine yardım ederek geçiniyorlardı. Gülsüm daha o kadar genç olmasa da yaşlı biri değildi 20li yaşlarının ortasındaydı. üniversitede moda ve tasarım okuyordu . Liseyi bitirdikten sonra geç kalmıştı biraz üniversite için ancak maddi durumu bunu karşılayacak duruma ancak gelmişti. - O kadar zeki olmasa da okumayı seviyor- Kıyafet tasarlamayı çok severdi. Küçükken bile bir gün en çok tanınan modacılardan olmayı hayal edip duruyordu. Küçükken bunu yapmak daha imkan dahilinde gözükse de büyüdükçe işlerin bu kadar hızlı yürümediğini anladı tabi. Yine de elinden kağıt kalem eksik olmazdı. Akşama kadar kıyafet tasarlayıp dururdu. Bazen yeteri kadar iyi çizemez ve her şeyi bırakmak herkes gibi kalıcı ve net bir meslek bulmak için çalışmak isterdi ama başka seçeneği yoktu başka bir şey onu bu derece neşelendiremezdi. Ne yazık ki ne tasarladığı elbiseleri dikecek yeterli kumaşı vardı ne de bunları alacak insan. Terzisine gelen insanların hepsi eskiyen ve yıpranan kıyafetlerini ya diktiriyorlar ya da yama yaptırıyorlardı. Kimsenin yeni kıyafet alacak parası yoktu. Olsa bile en ucuzunu ve en az süslü olanını almaya özen gösteriyorlardı. Arada bir mahallenin güzel kızları gelip bir kaç güzel şey diktiriyorlardı. Işte öyle zamanlarda Gülsüm'ün keyfini hiçbir şey kaçıramazdı. Genç kızlardan daha heyecanlı olur çıkardı.