Twilight Fanfictie ( Vampiersdochter)

ლHoofdstuk 8 : Volturi

" Het leven kent duisternis en leegte. Maar diep van binnen brand er een warm licht een warm gevoel dat alleen jij kunt voelen.  En niemand anders "

P.o.v. Aro.

Jane liep voor ons uit de troonzaal binnen . Ze wierp de toeristen een dode koele blik toe die ze meestal had, haar normale blik. Het was een van haar blikken wat de gewone mensen de rillingen over hun rug deed lopen.

Ze wandelde de lift in, waarbij de rest van ons natuurlijk volgde , en ik met de dochter van de cullens in mij armen. Ergens walgde ik ervan dat ik met een klein mormel sterfelijk mensenkind in me armen liep wat dan voor de helft ook vampier was iets dat hier streng verboden was. Halfbloed kinderen waren verboden omdat ze vroeger een heel dorp konden afslachten in koele bloeden aan toe. Het waren verslinders , die uitwaren op bloed wat hun lichaam deed vullen.

" Aro wat ga je met haar doen." galmde Jane haar stem door de gehoorige troonzaal.  Er verscheen een glimlach tussen me mondhoeken waarbij ik haar een minachtende glimlach toe wierp. 

" Ik."   antwoorde ik koeltjes terug , maar zonder een volledig antwoord te geven waarop ze wachtte.  Jane rolde met haar ogen en slaakte een zucht.  Aan haar blik te zien had ze geen zin om hier haar tijd aan te voldoen . 

' Mij lieve Jane ,  wat ik met dit kleintje van plan ben hou ik nog even geheim. Maar er is een ding wat ik al over haar weet , het is slechts een gevoel. Ze zal een heel machtig kind worden , misschien nog wel sterker als onze Bella met haar schild en haar beheersing over haar dorst.'  Jane draaide zich naar mij om en knikte kortaf.  Marcus was in zijn troonstoel gaan zitten en kreeg een bepaalde glimlach op zijn gezicht. Een glimlach die ik van hem uit duizende kende.

Vastbesloten was ik op de voorste troonstoel gaan zitten met Jamie in mij handen. Ze keek me met haar grijs blauwe ogen aan en reikte haar hand naar mij hand  toe waarbij haar kleine tere vingers mijn koude houd aanraakte. Flitsen aan oude beelden schoten er aan mij voorbij ,beelden die ik nog maar al te goed wist uit mij verleden ,maar gedeeltelijk achter me had gelaten.

Het was die ene nacht. Die ene nacht waarbij de regendruppels de koude stenen grond raakte. Waar je niemand s nachts over straat zag lopen en het zo stil was dat je je eigen hartslag kon horen.Die nacht was het koud , maar niet koud als ijskoud wat je in de winter had. Het was een bepaalde kou die je soms bij de keel beetpakte, en de wind vervolgens in je gezicht snijden. Met me armen om mij benen heen gevouwen , en staarend roerloos voor me uit keek fluisterde een zachte zwoelen stem in mij oor. Een stem die zo vreedzaam klonk zo zoet en zangerig. Een stem waarvan je bang zou moeten worden, maar er niet de kans had of ervoor in staat was het te vrezen. Haar verscheining was misschien nog mooier , met blik in haar bloed rode doorlopen ogen waarmee ze me naar haar toe lokte.  Het was alsof ikzelf niets meer te zeggen had, omdat mij geest het had overgenomen.

Ze stopte bij een donkere verlaten steeg waar er een walm van stank hing. Waar regendruppels van de oude dakpannen af droop , en de rook van oude schoorstenen omhoog kruipte .

Met haar slanke vingers gleed ze over mij wang, gehurkt voor mij neer. Daarna streek ze met haar vingers door mn half lange zwarte haren heen , waarbij ze me met een doorzoekende blik aankeek.  Ze vertelde dat ik heel wat heb moeten doorstaan, thuis keken me ouders nooit om naar mij , en behandelde me als vuil. Zelf was ik al vaak weggelopen om zo de situaties thuis te vermijden en hoopte dat ik buiten beter af was. Het verbaasde me wat ik buiten afentoe aantrof. Vaak was ik al zwevende kinderen tegen gekomen , die dezelfde leeftijd als mij waren. Ik kon voelen wat hun voelde.

' Wat is je naam jongenman? Vroeg de elegante slanke gedaante die een zwarte cape over haar donkerbruine haar heen getrokken had waarbij haar rode ogen er mooi kleurde.