When The Smoke Is In Your Eyes [L.S](p.t)

0.02

Hey there!
.
.
.
.
.
.

« اما اون مثلن، هاته؟»

جسیکا، دوست‌دختر اولی اینو پرسید. یه هفته از اون ماجرا گذشته بود و اونا برای ناهار دور‌ هم نشسته بودن. جسیکا تنها استثنایی بود که لویی توی برنامه حرف نزدن با کسایی ک استن، اولی یا معلماش نبودن، داشت.

«جس.»

لویی نالید و یکم قرمز شد. اجازه داد سرش رو دستاش، روی میز بیفته.
جس با خنده پرسید.« این ینی اینکه هست؟»
« نه من اینو نگفتم.»

« ترسناکه؟ زشته؟ بو میده؟ کتکت میزنه؟»
« نه! هیچکدوم نیست! اون واقعا مهربونه!»

« اما هاته؟»
لویی من و من میکرد.« اون شیش تا پیرسینگ داره و دو تا بازوهاش پره تتوعه.»

اون از فکر کردن درباره ی اون پسر داشت سرخ میشد.
« پس اون هاته.»
لویی زیر لب گفت.« فک کنم.»
و بعد صورتشو قایم کرد.

« میدونستم!»
« عاووو، لویی یه کراش داره.»
جیمی با خنده لپ لویی رو کشید. و بقیه هم بهش ملحق شدن

اون غر زد.« اصن من چرا با شما ها دوستم؟»

استن جوری ک این خیلی واضح بود گفت.« چون ما تنها آدمایی هستیم ک گاهی میتونیم از اون پوسته‌ی کوچیکت بیرونت بیاریم و تو با ولوم صدای معمولی حرف بزنی.» و بعد پوزخند زد.

لویی گفت.« خفه شو.»
اون با لبخندی که میخواست رو لبش بشینه جنگید. چون همونقدر که از اعتراف کردن بهش متنفر بود، این موضوع حقیقت داشت.

اولی پرسید.« اصن تا حالا باش حرف زدی؟»

لویی اعتراف کرد.« نه اون منو عصبی می‌کنه.»

« همه تو رو عصبی میکنن.»

« نه خب، ولی مثلن، واقعا عصبی. بدتر از روز اول پایه هفتم.»

جیمی اون تجربه های دردناک براش یادآوری شدن :« مسیح! اون موقع واقعن بد بود. »

« دقیقا. دخترا دوسش دارن و فک کنم مامان هم دوسش داشته باشه. اونجوری که من دوشنبه دیدم، اون مهربونه. اما من برای اینکه باهاش حرف بزنم یا حتی دور و برش باشم، زیادی خجالتیم. پس یجورایی فقط خودمو توی اتاقم زندونی میکنم.»

« تو بدترینی، لویی تاملینسون.» استن اینو گفت و دستشو رو شونه ی لویی انداخت.
لویی در جوابش نالید :« نمیتونم کاریش بکنم.»

.

لویی وقتی که از مدرسه برگشت، وسایل و کفشاشو، جای همیشگیشون، جلوی کمد لباسا، انداخت و به نشیمن رفت. خونه به طرز غریبی ساکت بود. اون برای خودش یه نوشیدنی برداشت و بعد به کانتر تکیه داد تا اون رو بنوشه. اما با ورود هری به آشپزخونه، نزدیک بود که از ترس لیوانشو بندازه.