🚨🚨🚨
အခုခ်ိန္ထိကားေမာင္းေနၿပီးသူ႕ကိုလွည့္ေတာင္မၾကည့္ေသာKim Namjoonကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ကာ
"ခင္ဗ်ားဘယ္အထိေမာင္းေနမွာလဲ.....အေဝးႀကီးသြားလို႔မရဖူးေနာ္....ခဏေနက်အေဖျပန္လာေတာ့မွာ"
အခုထိဘာမွမသိေသးသည့္အ႐ုပ္ေလးေၾကာင့္Namjoonၿပဳံးမိလိုက္သည္။ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ဘာမွမသိလို႔ပဲသူ႕ေနာက္ကိုအသာတၾကည္လိုက္လာတာကိုး။အျပင္မွာလဲမိုးဖြဲေလးမ်ားတစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က်လာေသာေၾကာင့္ကားမွန္ကိုဖြင့္လိုက္သည္။မိုးစက္မႈန္ေလးမ်ားကမ်က္ႏွာကိုလာမွန္ေသာေၾကာင့္ေအးခ်မ္းမႈ႕ကိုခံစားလိုက္ရသည္။
အခုမွပဲေအးခ်မ္းေတာ့တယ္။ဒီေန႕တစ္ေနကုန္ပူေလာင္ေနလိုက္တာစကားနဲ႕ေတာင္ေျပာျပလို႔မရနိုင္...။အခုေတာ့အလိုရွိေနတဲ့သူေလးကလည္းေဘးမွာေရာက္လာေနၿပီမို႔ေက်နပ္စြာၿပဳံးပဲေနေတာ့သည္။
"ခင္ဗ်ားၿပဳံးပဲေနေတာ့မွာလား....ခင္ဗ်ားလက္မွာလဲဒဏ္ရာေတြနဲ႕....ေျပာစရာရွိတာျမန္ျမန္ေျပာၿပီးကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ပို႔ေပး....ခင္ဗ်ားလည္းအိမ္ျပန္ၿပီးအနားယူေတာ့"
"ကိုယ့္ကိုစိတ္ပူေနတာလား"
Seokjinကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးေမးလိုက္ရာသက္ျပင္းခ်သံသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရသည္။
"ဒီလိုအေျခအေနေတြသာျဖစ္မလာရင္ကြၽန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြျဖစ္လာနိုင္ပါတယ္"
"ကိုယ္ကေတာ့သူငယ္ခ်င္းမျဖစ္ခ်င္ဖူး"
ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲေျပာလိုက္တဲ့Namjoonေၾကာင့္Seokjinဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိပဲကားလမ္းေဘးကိုသာၾကည့္လိုက္မိသည္။
**ဟင္....ဒါၿမိဳ႕ျပင္ကိုထြက္တဲ့လမ္းေပၚမွာပဲ**
Seokjinအလန႔္တၾကားNamjoonကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ခင္ဗ်ား....ဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ....ဒါၿမိဳ႕ျပင္ကိုထြက္တဲ့လမ္းေနာ္....ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘယ္ေခၚသြားမလို႔လဲ!!!!"
"ေတာ္ေသးတာေပါ့...ခုမွေမးေဖာ္ရလို႔...မင္းေလးကသိပ္အယုံလြယ္တာကိုး...အ႐ုပ္ကေလးရဲ႕"
YOU ARE READING
TRIANGLE
Fanfictionတစ္သက္လံုးလူရမ္းကားျဖစ္လာတဲ့ေကာင္ကမင္းသာအလိုရွိရင္ခ်စ္စရာေခြးေပါက္ေလးအျဖစ္လည္းေျပာင္းလဲေပးနိုင္တယ္ တစ်သက်လုံးလူရမ်းကားဖြစ်လာတဲ့ကောင်ကမင်းသာအလိုရှိရင်ချစ်စရာခွေးပေါက်လေးအဖြစ်လည်းပြောင်းလဲပေးနိုင်တယ်
