Valaina//the hobbit// herschreven

.: proloog

Met tranen in mijn ogen keek ik achterom. Het bruine kasteel lag vredig in de schaduw van de bomen. Het was doodstil buiten. Alleen het geritsel van de groene bladeren in de wind was te horen. Het Demsterwold was mijn thuis. Nooit had ik gedacht dat ik deze wonderlijke plek zou moeten verlaten. Een plek waar ik altijd wel iemand om mij heen had. Een veilige haven die nu van mij weggenomen was.

Het was alsof er niks was gebeurd. De wachters bij de groten deuren hadden me nog met pijn in hun ogen succes gewenst, waarna zij gewoon hun dag voortzette. Ik had ook niets anders verwacht. Het was nog vroeg in de morgen. Bijna niemand was wakker. De verkenners waren nog eerder vertrokken, waardoor zelfs zij niets hadden gemerkt. Alleen de wachters hadden mij gezien. Bijna niets of niemand zal doorhebben dat ik vertrokken was.

Nog geen uur geleden had Thranduil me bij hem geroepen. Met een knoop in mijn maag was ik naar zijn grote troon gelopen. Mijn hart ging als een razende te keer, alsof het al had voorspelt wat er ging gebeuren. Streng had hij mij toegesproken, terwijl zijn felle blauwe ogen geen emoties leken te tonen. Af en toe voelde het alsof hij geen hart had, maar ik wist wel anders. Zijn zoon Legolas had me vaker verteld wat hij had meegemaakt en hoe sterk hij was. Dit had veel indruk op mij gemaakt. Ik had veel respect voor de koning, maar dit leek ik te verliezen.

Ik moest wel vaker bij de koning komen. Ik was niet bepaald de braafste Elf in het Demsterwold en vrijwel iedereen wist dat ik enorm impulsief was. Nadenken deed ik af en toe niet. Dit werkte enorm op de zenuwen van Legolas aangezien ik altijd met hem op pad ging. Natuurlijk vertelde ik mijn acties wel altijd van te voren even aan Legolas zodat hij zich aan mij aan kon passen, maar ik hiel toch wel van de leiding nemen. Gelukkig kon ik me ook wel goed aanpassen aan Legolas. Als hij een goed idee had natuurlijk.

Helaas was ik te ver gegaan dit keer. Hij kon mijn acties niet door de vingers zien. We hadden ons dan ook behoorlijk in de nesten gewerkt.

.::

Orks kwamen meestal in kleine aantallen langs de grenzen. Ze kwamen dan het Demsterwold in om te kijken hoeveel verkenners en wachters er buiten stonden. Vaak waren dit verkenners van de Orks die op onderzoek uit gingen. Dezen waren vrij makkelijk neer te halen en het leverde nooit een probleem op. Wij waren goed getrained. Al sinds kleins af aan deden we dit samen. Legolas' was enorm goed in het beheersen van zijn boog en zwaard en leerde mij dan ook hoe ik dit moest doen. Ik was bijna zo goed als hij geworden. Helaas verloor ik toch nog elke keer bij het sparren. Dit zorgde er voor dat ik alleen maar harder ging werken.

Deze groep bestond helaas uit meer dan 100 Orks. Één derde van de groep bestond uit Wargs. Grote, bloeddorstige, bruine wolf-achtige beesten met vlijmscherpe tanden. Ze hoefde je maar een keer te bijten om een grote, diepe wond achter te laten. Ze waren verschrikkelijk gevaarlijk en werden vaak gebruikt als verkenners. Ze stonden op de uitkijk en leidde de aanval.

We waren ze zonder twijfel te lijf gegaan. Moed stroomde door onze aderen. Nog nooit had ik Legolas bang gezien. Hij was een groot voorbeeld voor mij. Onverschrokken en zo goed in wat hij deed. Hij miste geen enkel doel met zijn boog en doodde Orks in een vloeiende beweging. Daarom wilde ik van hem leren. Hij was het perfecte voorbeeld.

De Orks en Wargs omsingelde ons al snel. Toch vochten wij onverschrokken door en doodde de Orks een voor een. De Wargs werden steeds brutaler. Ze gromden en sloegen hun enorme poten in het rond. Ook ontblootte ze hun tanden en sprongen af en toe naar ons toe. Daarom maakten we gebruik van de bosrijke omgeving, wat ons een voordeel gaf. We klommen in bomen en maakte gebruik van onze bogen. "Schiet tussen de ogen,"  had Legolas mij ooit als tip gegeven. "Dan zijn ze  vrijwel meteen dood." 

De Orks waren geen probleem, maar een Warg kon je niet zo maar doden. Onze pijlen staken wel in de huid, maar we moesten er drie raak schieten om de beesten te doden. Tenzij je ze tussen de ogen schoot, maar ik kreeg dat vrijwel nooit voor elkaar. De Wrags sprongen tegen de bomen op en bewogen hun grote koppen, terwijl ze al schuimbekkend omhoog keken. Het was lastig ze op die manier te raken.