Kırmızı Atkım

8

Yepyeni kapağımız için feysaaltun'a teşekkür ederim, ellerine sağlık tekrar. :)

 Playlist: Athena - Yalan

Bölümü şarkıyla okumanız şiddetle tavsiye edilir.

 Bu arada instagram hesabı açtık. Hikayeyle ilgili her türlü bilgi, çalışma, bölüm öncesi kesitlere oradan ulaşabilirsiniz.  Hepinize teşekkür ederim.

 instagram: @suara.ak

- - - - -

Şaşırmam gerekirdi, gözlerimin kocaman büyümesi veya dilimin tutulması. Kendimden beklediklerim bunlardı, kesinlikle acı bir gülümseme değil. Adının Selin olduğunu söyleyen kızı inceledim. 

Tam bir kumral kızıydı. 

Kumral düz ve yumuşaklığını sadece bakarak bile hissedebildiğim saçları, bal rengi gözleri vardı. Ağzı, burnu, yüzü o kadar yerli yerinde ve minikti ki bu ona sevimlilik katıyordu. Ama bütünüyle baktığın zaman ön planda olan sevimliliği değil güzelliğiydi. Boyu kısa olmamasına rağmen ufaktı ve bu onu kırılgan ve narin gösteriyordu. 

Kısacası Selin her şeyiyle benim Kırmızı Atkım için hayal ettiğim bir kızdı. Hep sahip olmayı istediğim bir güzelliğe sahipti. Yine de hala yüzüne bakarken uzattığı ele karşılık verip vermeme konusunda kararsız kalıyordum. Onu Kırmızı Atkı’nın yanına hayal etmiş olmam farklı Kırmızı Atkı’yı kendim için istiyor olmam farklıydı ve O benim hayalini dahi kuramadığım şeye sahipti. 

Onur’un aşkına.

Onur’a istediği zaman sarılabilirdi, bu düşünce kollarımın sızlamasına sebep olmuştu. Onu istediği zaman öpebilirdi. Başımı iki yana salladım, kendime işkence ediyordum. En sonunda ani bir hareketle uzattığı ele karşılık verdim. Tereddütüm karşısında şaşırmış, işlerin yolunda gitmediği hakkında bir fikir edinmiş gibi görünüyordu. Yine de ben gülümsemeye çalışınca karşılık verdi. 

Zorla konuştuğumda; “Ben de Elif.” diyebilmiştim. 

“Memnun oldum.” dedi yine sıcak ses tonunu kullanarak. Sonra bana mı yoksa ‘erkek arkadaşı’na mı yönelttiğini anlayamadığım o soruyu sordu:

“Arkadaş mısınız?”

Hayatın boyunca aldığın en zor soru ne diye sorsalardı eğer, bu soru ilk ona girebilirdi diye düşündüm. Oysa cevabı ne kadar da kolaydı. Bakışlarımı ilk kez Onur’a çevirdim. 

Neydik biz? 

O’da bana aynı soruyu sorar gibi bakıyordu sanki. Ya da bilmiyordum Onur’u ne kadar tanıyordum ki? Belki de sadece ‘Seni kullandım, bakalım ne tepki vereceksin?’ bakışıydı bu. Yine de bir süre gözlerimi onun kahverengilerinden ayıramadım.