"Ozan kalk la kalk!"
"Mhhh."
"O ne lan öyle?"
Evliya Ozan'ı yaklaşık on beş dakikadır uyandırmaya çalışıyordu.
Ama Ozan Yiğit'i uyandırmanın ne kadar zor olduğunu bu hikayenin okuyucuları çok iyi biliyor. :)
Ozan'ın 'mmmhh'lamasını duyan Ayşegül odaya yaklaşıp içeri baktı.
Kapıya yaslanıp,
"O hep öyle." dedi bilirkişi edasında.
Evliya, Ayşegül'ü gördüğünde rahatlamışcasına nefesini verdi.
"Neredesin be kızım! Bu çocuğu nasıl uyandırıyorsun sen?"
"Senin hamile olduğunu söylüyorum."
"NEY?!"
Ayşegül büyük bir kahkaha attı.
"N'oluyo ya?"
Ozan yavaş yavaş uyanırken gözlerini ovuşturdu.
"Günaydın uyuyan prensim."
Ayşegül Ozan'ın saçını düzeltti.
"Hazırlanıp gelin plaja gidiyoruz."
diyerek çıktı odadan Evliya.
"Kahvaltı etmeyecek miyiz ya açım ben!"
"Uyandığın anda yemek düşünüyorsun Ozan!" Ufaktan koluna vurdu Ayşegül Ozan'ın.
"Yok aşkım normalde seni düşünürdüm de direkt karşımda görünce düşünmeme gerek kalmadı."
Bir yandan da Ayşegül'ün vurduğu kolunu ovalıyordu.
"Gerizekalı. Hadi kalk gidelim."
Ozan "cıkcıkcık" derken bir yandan da kalktı.
Ayşegül plaj çantasını alıp kapıda bekleyen Ozan'ın yanına gitti.
"Ayy hava çok sıcak Ozan!"
"Ne yapayım kızım mikaille mi konuşayım?"
Ayşegül gözünü devirerek;
"Insanlar sağ veya sol tarafından en fazla ters tarafından kalkar. Sen odun tarafından kalkıyorsun!"
Ozan sırıtarak elini Ayşegül'ün omzuna attı.
"Seni sinirlendirmek hoşuma gidiyor.
Şey gibi oluyorsun;
minik civciv dehşet saçtı!"
Ayşegül de gülmeye başladı.
Plaja geldiklerinde ekibi zor da olsa bulup yanlarındaki şezlonglara geçtiler.
"Siz her yere geç kalıyorsunuz fark etmedik sanmayın." dedi Gürhan sırıtarak.
"Hep bu sarının inadından." dedi Ozan havlusunu sererken.
Ayşegül önce bir Ozan'ı süzüp arkasını döndü denize doğru yürüdü.
Suya ayağını soktuğunda su bir anda buz gibi geldi ve o irkilmeyle birlikte düşer gibi oldu.
Ama neyse ki biri onu tutmuştu.
"Sakar kızım benim."
Ozan gülerek saçından öptü Ayşegül'ün.
"Abi tutmasa kalemin üstüne düşecektin abla!" dedi bir çocuk sesi gülerek.
Yanlarına baktıklarında sarı saçlı mavi gözlü küçük bir çocuğun gülerek onlara baktığını gördüler.
Ayşegül çocuğa gülümseyip;
"Hmm öyle mi? Adın ne senin bakalım?" diye sordu.
"Adım Cenk."
Ayşegül elini uzatıp;
"Memnun oldum Cenk. Ben de Ayşegül. Bu da Ozan."
Ozan da arkadan tebessüm ederek kafasını salladı.
Ekip onları yanlarına çağırdığında Cenk'e 'hoşçakal' deyip gittiler.
Karşılaştıkları manzara o kadar komikti ki!
Cihan ve Gürhan su yataklarını şişirmeye çalışıyorlardı ve kıpkırmızı olmuşlardı!
Onları kendi hallerine bırakmaya karar verip denizin kenarında yürümeye başladılar.
"Neden hiç konuşmadın Cenk'le?" diye sordu Ayşegül.
Ozan omuz silkti.
"Bilmem, pek çocuk sevmem ben öyle."
Ayşegül gözlerini kısıp Ozan'a baktı.
Konu kapanmıştı, başka konulardan konuşmaya başladıklarında denizin biraz daha ilerisinden bir çığlık duydular.
Sesin geldiği yere baktıklarında az önce tanıştıkları çocuğun ,Cenk'in, boğulduğunu gördüler.
Ozan hemen tişörtünü çıkarıp denize atladı.
Ayşegül de telaşla olanları izliyordu.
Ozan en sonunda Cenk'i kucağına alıp ailesinin yanına getirdi.
"Çok teşekkürler beyefendi. Siz olmasaydınız ne olurdu?"dedi Cenk'in annesi minnetle.
Ayşegül gülümseyerek Ozan'a baktı.
"Hiçbir şey olmazdı, cankurtaran gelirdi." dedi Ozan gülümseyerek.
Aileye iyi günler dileyip ekibin yanına dönmeye gittiler.
"Hani sevmiyordun çocukları?" dedi Ayşegül.
Ozan çaktırmamaya çalışarak;
"Ben çocuk sevmiyorum diye ölsün mü kerata!"
Ayşegül hiç inanmayarak bir kahkaha attı.
"Ayşegül abla, Ozan abi!"
Arkalarını döndüklerinde Cenk'le karşılaştılar.
Cenk Ozan'a sarıldı.
"Beni kurtardıgın için teşekkür ederim!"
Ayşegül Ozan'ın yüzünde güzel bir gülümseme gördü.
Cenk ikisine dönüp şöyle söyledi;
"Siz benim kumdan kalemin prens ve prensesisiniz."
