Chapter 14

514 22 0
                                    

"Love, okay lang ba tayo?"



Third year college na ako ngayon, and same goes with Sebastian, but my problem between my family is still the same.



What do I expect?



I'm walking towards my building, when I saw Sebastian leaning on the wall near the Engineering building. Balak ko sana siyang iwasan, na namana, but he already caught my hand.



I looked at him and nodded my head, "Yeah, why?"



He remain silent, until he handed me a box. Taka ko iyon tinignan, before my gaze went up to look at Sebastian.



"What's this? Para saan ito?" I asked and ngumiti siya ng mapait sa akin.



Tumawa siya ng mapakla, "Today is our 1st anniversary, love, at nakalimutan mo iyon."



What? "I-I'm sorry, I forgot," I tried to hug him but he stepped backwards.



"Akala mo hindi ko napapansin, Chelsy, na sa tuwing nagkikita tayo iniiwasan mo ako. Nag bago ka simula noong umalis ka sa bahay ko," pinatitigan niya ako sa mata, "ano bang problema, mahal? Inintindi kita ng isang tao. Inintindi ko na hindi tayo maaaring magkita noong nakaraang taon, pero ano bang nangyayari? Sabihan mo naman ako o, para hindi ako nag mumukhang tanga dito," he looked so frustrated while he's telling me those things.



Nag baba ako ng tingin," Seb, I'm sorry," that's all I can say.



"Stop saying sorry, and explain to me! Ano bang mali? Palagi mong sinasabi na everything is okay, whrn it's not," he hissed, and my gaze went up to look at him.



Nararamdaman kong bumabagsak ang mga luha ko galing sa mata ko. I can already feel the stare of the people around us, but I don't care.



"Wala, wala namang problema Sebastian. I'm fine. Everything is okay," alam ko kung gaano kahalata na ang pag sisinungaling ko, but I don't care.



Hindi ko kayang sabihin kay Sebastian ang totoo. I'm a strong woman. I can face anyone. I can stand on my own feet and defend myself. But when it comes to Sebastian, pag siya na ang pinag uusapan, I became weak.



He was about to say something, when I already turn my back against him and walked inside the building.



"Chelsy," Carla opened her arms for me to hug her, as soon as I entered the building.



Kasama ko sila kanina, pero pinauna ko sila makapasok, and they're still here waiting for me. Agad akong nag lakad palapit kay Carla and hugged her really tight.



"Hush now Chels, hmm," malumanay na sabi ni Gertrude habang hinahagod ang likod ko.



I wiped my tears away, before looking at them, "Bakit ganon? I badly want to say it, pero pakiramdam ko dinadaga ako," I held Gertrude's shoulder, "I'm strong, and I can tell everyone what's on my mind, pero bakit pag dating sa kanya, nanghihina ako?"



Gertrude pulled me so she can hug me, "Because you love him. Nagiging mahina tayo, pag ang mahal na natin ang pinag uusapan. Gusto natin, na tayo nalang mahirapan. Tayo nalang ang masaktan, huwag kang ang taong mahal natin."



Every time Sebastian and I would see each other in the University, palagi ko siyang iniiwasan and my friends will be the one to explain to him.



"Hanggang kelan mo ba siya iiwasan?" One time, Carla asked me while we're here outside the main building.



I shrugged, "I honestly don't know."



It Will Always Be YouTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon