I Fall InLove In the Nerdy Girl (On Going)

Chapter 47

Joshua's POV

Nang makarating ako sa hospital, nagpunta kaagad ako sa mga nurse na nasa front desk.

"Nurse, nasan yung patient na si Mrs. De Guzman?"

"Wait, Sir.." sagot nya at tiningnan ang papel na kung hindi ko alam kung ano. "Nasa Emergency Room pa po sya, Sir."

"Okay, thank you." sagot ko at saka sya tinalikuran.

Nagmamadali akong naglakad sa sa isang hallway kung saan doon nakaturo ang Emergency Room. Natanaw ko si Daddy na nasa labas ng ER at nag iintay. Lumapit naman agad ako sa kanya.

"Where is Mom!?"

Lumingon sya sa akin. "Nasa loob pa sya,"

"What the hell happened to her??"

"Bigla na lang syang hindi makahinga, then bigla syang hinimatay. I was worried kaya dinala ko agad sya dito,"

"Ano ba kasing ginagawa nya kaya nagka-ganon si Mom!?"

"Nasa opisina lang kami sa bahay ng mangyari iyon."

Nailing ako sa sobrang inis. Baka naman kasi kung ano anong ginagawa kaya hinimatay! Biglang bumukas ang pintuan ng ER kaya napatayo si Daddy at sabay kaming humarap sa doktor na lumabas.

"Who's the relatives of the patient?"

"I'm her husband, and he is our son." turo nya sakin. "What happened to my wife?"

Tumango-tango sya saka nagbuntong-hininga bago humarap ulit kay Daddy.

"I'll go straight on you, Mr. De Guzman. There's a damage in her brain, kaya bigla syang nawalan ng malay. Siguro ay dahil na rin sa kulang na tulog,"

"May trabaho kasi kami, Doc.. kaya lagi nga kaming puyat ng asawa ko."

"Nasasabi nya ba sayo na dumidilim ang paningin nya o kaya naman lumalabo?"

"Madalas nga ay ganoon ang nangyayari. Sabi ko ay magpa-check up sya kasi baka kung ano nang nangyayari sa kanya, pero ayaw nya at laging dahilan ay kulang sa tulog. Madalas din na sumasakit ang ulo nya," paliwanag ni Dad sa doctor, tumango tangi naman ito.

"Yeah, kulang sa tulog, laging sumasakit ang ulo at lumalabo ang paningin."

"Ano ba talaga ang nangyayari sa Mommy ko, Doc? Just say it!"

Huminga sya ng malalim at mataiim kaming tinitigan ni Daddy. Baka kung hindi pa ako magsasalita, hindi pa nya sasabihin sa amin. Ang dami pang alam!

"She have a brain tumor, I'm sorry.."

Umawang ang labi at napatulala na lang ako ng marinig ko iyon. Hindi ko maipasok sa isip ko ang mga sinabi ni Doc sa amin ngayon lang. Brain Tumor? What the heck!?

"Doc, do everything para gumaling ang asawa ko. I will pay any amount, just make sure that she will be okay."

"I will, Sir.. Pag-uusapan muna namain ito, babalikan ko na lang kayo para pag usapan natin ang operasyon na mangyayari. Excuse me,"

Hindi ko magawang lumingon sa kanilang dalawa na nag uusap. Hindi nagsi-sink in sa utak ko ang mga sinabi ng Doctor. Brain Tumor!? Bakit ganon!? Kung bakit naman kasi hindi nagsasabi sakin si Mommy, na may nararamdaman na pala sya! Edi sana lagi akong nasa tabi nya!

Naramdaman ko na lang na tinapik ako ni Dad sa balikat ko kaya napatingin ako sa kanya. Inalis ko ang pagkakahawak nya sa balikat ko at padabog na naglakad papunta sa Emergency Room.

Sinilip ko mula sa labas ang kalagayan ni Mommy. Hindi pa namin magawang makapasok dahil, ang dami pang inaayos sa katawan ni Mommy. Pinapalitan nila ng damit na pang-hospital. Kaya mula dito, hanggang tingin lang ang nagagawa ko. Gusto ko mang tumakbo at lumapit palapit kay Mommy, hindi ko naman magawa dahil hindi pwede. Kelangan pa muna naming antayin na maisaayos ang lahat para makapasok na kami.

-Meanwhile-

Nandito na ako sa loob ng Emergency Room at pinagmamasdan si Mommy. Kelangan na muna nyang manatili rito, hanggang sa ma operahan sya. Good thing kasi hindi pa naman malala yung Brain Tumor na sinasabi ng Doctor na iyon.

Parang natutulog lang si Mommy, pero may karamdaman na pala sya. Hinawakan ko ang kamay ni Mommy at  inihaplos iyon sa pisngi ko.

"Mommy.." pagtawag ko. "Wake up, please? I'm here.. I won't leave you here,"

Kahit naman alam kong hindi sya magigising sa simpleng bulong ko ay patuloy pa din ako sa pag-bulong sa kanya. Alam kong naririnig nya ako kahit tulog sya.

"Why didn't you tell me, na may nararamdaman ka na palang kakaiba? Edi sana sa bahay na ako tumitira para alagaan ka," bulong ko pa.

Piangmasdan ko muli ang kanyang muka. Hindi ko napansin na pumayat pala si Mommy, halos mawala na ang pisngi nya sa muka. Kahit hindi nakamulat, ay alam kong malamlam ang mata nya. Ang mga labi nya ay hindi na rin mapula, gaya ng dati kong nakikita sa kanya noon. Ang kamay nya, halos nakikita ko na din ang mga ugat.

Wala naman akong magawa kundi ang maupo, at hintayin ang pag-gising nya. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyaring masama kay Mommy. Alam kong marami akong pagkukulang sa kanya. Nawalan na ako ng oras bilang isang anak nya, dahil simula ng magkaroon kami ng problema ni Daddy, doon na din natigil ang bonding namin as a family. Pinipilit nya akong sa bahay na ulit tumira, pero hindi ako pumayag. Hindi ko makakayang makasama sa iisang bubong ang taong sumira sa pagmamahal na binuo ko.

Pero, kung may paraan lang para maging maayos ang lagay ni Mommy, ay gagawin ko iyon. Hindi ko man sya mapapagaling, pero at least gumaan ang pakiramdam nya.

"Just tell me if you need something, Mommy. And I promise, gagawin ko ang gusto mo para lang gumaan ang pakiramdam mo. Hindi ko kayang makita na ganyan ang kalagayan mo. Sabihin mo lang sa akin ang dapat gawin, at gagawin ko talaga. Iloveyou Mom," bulong ko pa.

Ayokong ganyan ang kalagayan nya. Hindi ko ata makakaya ng nahihirapan sya. Kaya kahit na anong gusto ni Mommy na gawin ko, kahit labag man kalooban ko, gagawin ko iyon. Mommy ko na ang nakataya dito, kaya I will do everything to make her fine.