YAŞAMAK İÇİN SEN

NEREDESİN?

Var mısın oralarda bir yerlerde?

Yok musun?

Var mıydın ki yok olasın?

Mantığını aşıp kalbine ulaşabiliyor mu duyguların?

Sorularım var sana soramadan cevaplarını ezberlediğim. Gün geçtikçe birikiyorlar...

Kitaplarım vardı sana okuyacağım.
Şimdilerde tozlanmaya yüz tuttular.

Rüzgarın şiddetle estiği bir kış gecesinde çay demlemeliydim sana.
Sahi kaç şekerli içiyordun çayı?
Yoksa kahve mi severdin?
Sen bilmezsin ki kahve yapmayı...

Hatırlıyorum, bana güzel bakardın sen.
Gözlerimde kaybolurdun.
Kalbime işleyen, içimi ısıtan o derin bakışların da mı yalan söylüyordu?
Bu kadar kolay mıydı her şey?

Son sözlerini düşünmeden edemiyorum. Gerçekten böyle mi düşüyordun yoksa öfkeyle mi söylenen şeylerdi?
Bilirim sen çabuk parlar, çabuk sönersin.
İçindeki o ateş hala sönmedi mi sevgilim?

Senin için çözemediğin bir bulmacadan ibarettim.
Zorlamayacak mısın?
İçindeki çocuk inatçılığını da mı yitirdi görüşmeyeli?

Sen gittiğinden bu yana gözlerim hep bir yerlere takılır oldu. Oysaki kalbim hep seni arardı.

Sigara içtiğin için sana kızan ben günde iki paket bitirir oldum. Tırnaklarım sararır, çok sevdiğin ellerim tütün kokar oldu.
Saçlarına giden ellerim sigara paketine uzanır oldu.
Sana sarılıp içime doya doya çekemediğim kokunun yerini sigara dumanı alır oldu.

Gülüşünü hatırlıyorum...
Kısılan küçücük gözlerini...
Sahici kahkahanla eskisi kadar sık beliriyor mu yanaklarındaki gamzeler?

Son sarılışımızda bilmeliydim gideceğini.
Kokunu son kez içime çektiğimde vermemeliydim nefesimi.

Affet beni sevgilim...
Nereden bilebilirdim her şey gibi bunun da bir sonu olacağını.
Bilseydim sever miydim seni böylesine(?)
Kalbimi bırakır mıydım avuçlarına(?)
Sanmam...

Seni her görüşümde hızla çarpan kalbimi, bana doğru her adım atışında vücudumu ele geçiren heyecanın bir kez olsun azalmayışını hatırlıyorum. İşte o zaman anlamıştım hayatın bir anlamı olduğunu.

Yaşamı anlamlı kılan adam...

Neredesin?