Chapter 3

4 0 0
                                    

Mark’s POV

I starred at the mirror. The black toga looks nice to me. In two hours, finally, Maabot ko na ang isa sa mga pangarap ko. I’ll be a professional engineer soon. I went to my car and drove to school. My dad’s not coming there to witness my graduation. Masakit daw sa kanya na makitang abutan ako ng diploma na may “ECE degree”. Si Jenna, almost three months ng di nagpapakita sakin. Sa totoo lang, sanay akong wala yung daddy ko sa tabi ko. Simula nung namatay yung mommy ko, responsibilidad na lang yung tingin nya sakin. Di na nya ako minahal na parang anak. Pero si Jen, Di ako sanay ng wala sya. Napakatahimik ng mundo ko nang iwasan nya ‘ko. Ni hindi ko nga matandaan kung kaylan ako ngumiti simula nung nag away kami. Araw-araw akong nagpupunta dun sa paborito naming bench. But, I have’t seen even a bit of her shadow. I miss her a lot. The whole graduation seremony was a dull. Ni hindi ko nga napansing tinatawag na pala ang pangalan ko para kuhain ang diploma ko. Di ko akalaing magiging malungkot ako sa isa sa mga araw na pinakahihintay ko na mangyayari sa buhay ko. It hurts a lot that no one congratulates me and smiling because finally, nandito na ko sa Pangarap ko. Na finally, I’ve earned something from my 5 years hard work. Sana nandito si Jen, no? Edi sana kahit papano may nagiisang taong nagtatatalon sa tuwa dahil sa wakas may Diploma na ako. But this will be a new start. Kaylangan kong magpakatatag. If I can’t live, I’ll try to survive, I guess.

Jenna’s POV

I starred at this empty bench, And I’m still wearing my black toga. I can’t believe that my last memory at this place is a suck. I miss Mark a lot. Gusto ko syang batiin because finally, Engineer na sya. Pero siguro totoo yung sinasabi ng iba na when you are planning to face the new chapter of your life, you need to sacrifice something that is more important for  you for a better change. Siguro nga, there is no such thing as permanent, and I should get used into that from now on. I just thought Mark would be the witness how my life goes. And, I guess, isa sya sa mga dapat ko ng iwan kasama ng university na ‘to. Suddenly, after all this thinking, I felt someone on my back. And when, I turned, di maiwasan ng mga luha ko na pumatak. It was Mark and my nerves felt like hugging him. So, I did.

“Damn! Nagpakita ka rin!” I said those with tears in my eyes. Shet! Di ko makaila. Namimiss ko talaga ‘tong taong to.

“Sorry, Jen. You were right! Sana din na lang ako pumunta nung Party. Sana pala nag stay nalang ako sayo. Di sana baka naging Masaya pa ‘ko nung gabing yun, 

Jenna’s POV

I can feel how Mark’s voice shakes. Nung mga oras na ‘yon, di ko malaman yung dahilan ng pagiyak ko. Is it because my bestfriend is awfully hurt? O dahil na miss ko sya ng sobra, and finally he’s here?

“Shh... hush now, Mark. Atleast ngayon, na-realize mo na. Sorry din, I wasn’t there when you needed me the most.” When I told those, I can’t help my self to hug him tighter. I wish I could ease Mark’s pain. Kung pwede lang sana nakawin yung puso ni Grace tapos palitan ng puso ni Roxanne na patay na patay kay Mark eh, gagawin ko na.

“Yeah, Jen. Naka Move-on na ko dun.”

“What? Pakiulit nga ng sinabi mo Mark?” o___________O I said those while I release myself from hugging him.

“Naka-Move on na ko, sabi ko Jen! =________________=

“Talaga Mark? Buti narealize mo na talaga. You know what, I’m so happy for you. I think this deserves a…” 

“What I mean is, nakamove on na ‘ko dun sa nangyari sa Party. Maybe, I need to do more. Effort pa siguro…”

Oh, well. Ayoko ng pakinggan yung ugok kong bestfriend na’to.  Kaylan kaya ‘to matututo? Ang sarap upakan eh no! May ganyan bang ka tangang tao? Hayy nako, whatever. Minsan tuloy gusto ko ng tapusin ‘tong kwento ng buhay nya. Minsan gusto ko ma-identify kung hanggang sa huli tanga parin sya. -___________-

The Best Thing I Never HadTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon