saving daddy • cherik

²

Peter'ın atladığı bir sürü nokta vardı. Birincisi, planı Wanda'nın her ne kadar bundan haberi olmasa da hapiste olduğunu bildiği babasını oradan kurtarmaktı. Bunun için avukat tutmak, bunun içinse yüklü miktarda para gerekiyordu. Peter koskoca avukata da yerleri paspaslamayı teklif edemezdi ya.

İkincisi ise, kalacak yerleri yoktu ve sokakta uyumak ikisinin de istediği en son şeydi. Anneleri ile her zaman kavga ederlerdi ama açıkçası bunun geldiğini bu defa ikisi de görmemişti.

Üçüncüsü ise, babasını düşünmek midesini burkuyordu Peter'ın. Adamın sadece adını biliyordu.

Dördüncü ve sonuncu olarak, babalarının bir katil olduğu gerçeğiyle tam olarak ne yapması gerektiğini kestiremiyordu.

Hava kararmak üzereydi ve Maximoff ikizler tamamen amaçsız bir şekilde boş yolda öylesine yürüyorlardı. Wanda adı kadar emindi Peter'ın nereye gittiklerine dair hiçbir fikri olmadığına. Öyle ki arkalarında aniden çalan kornayla birlikte Peter neredeyse ruhu ile bedeninin bağlantısını kaybedecekti! "Senin basacağın kornanın ben ta- aa Bay Howlett?"

Bay Howlett, araba ile yanlarında durdu ve camı yarıya kadar indirdi. "Hava soğuyor, çocuklar. Nereye gidiyorsunuz?"

Peter ve Wanda bakıştılar bir süre. Ne diyeceklerdi ki, baş kaldırıp evden kaçtık? Yok yok, kovulduk hem de annemiz tarafından? Neresinden tutsanız elinizde kalıyordu yahu!

"Anlaşıldı, her şey yolunda değil. Atlayın arabaya, yolda konuşuruz."

İkizler, yapacak daha iyi bir şeyleri olmadığını bildiğinden mecburen öğretmenlerinin arabasının arka koltuğuna oturdular. Araba asfaltta ilerlerken Peter biraz olsun rahatlamıştı lâkin Wanda tam tersine daha çok geriliyordu. Ne halt ediyorlardı Tanrı aşkına! 15 yaşında iki ergendiler ve ne yaptıklarını bile bilmiyorlardı!

"İyi misiniz? Wanda biraz korkmuş gözüküyor."

"İyiyim, Bay Howlett," Wanda söze girdi, "Teşekkürle-"

"Aslında kalacak bir yere ihtiyacımız var."

Peter birden söylediğinde Wanda'nın tehlikeli bakışlarına maruz kalsa da iş iştem geçmişti artık. Bay Howlett dikiz aynasından arka koltuktaki ikizlere baktı. Bıyık altından güldü hafifçe, "Ergenliğimde evden kaçmayı ben de çok düşünürdüm ama aska gerçekleştirmedim, tebrikler." Ardından derin bir nefes alarak ekledi, "Birkaç gün bende kalabilirsiniz, sorun olmaz. Hem okuldan da geri kalmamış olursunuz. Evden neden kaçtınız?"

"Aslında tam olarak o kelimeyi kullanmazdık biz. Mutant sorunları, anlarsınız ya."

"Oh."

Yolun geri kalanı sessiz geçti, Peter içten içe çoğu zaman sinir olduğu Tanrı'ya öğretmeninin daha fazla soru sormaması için dua etmişti nitekim işe yaramıştı da. Teşekkürler Tanrım, en kısa zamanda telafi edeceğim. Araba iki katlı fakat sade eve girerken Peter kardeşine baktı. Düşüncelerini anlamak imkânsızdı. Kendisi de ne düşündüğünden emin değildi gerçi.

Bay Howlett arabayı park etti ve inip çocukların kapısını açtı, "Gelin bakalım."

Önce Peter, ardından Wanda arabadan indiler, Bay Howlett'ı eve kadar takip ettiler ve eve girdiler. Öğretmenin evine çoğunlukla koyu renkler ve ahşap mobilyalar hâkimdi ve ahşap kokusu ciddi anlamda muhteşemdi.

Zavallı Peter, bulunduğu konforlu eve karşılık hâlâ ne yaptığını sorguluyordu. Cidden boka batmıştı ve belki de annesinden özür dilemeli ve evine dönmeliydi. İyi de anneleri daha önce onu kovmamıştı ki hiç! Olsun, kadınla eskisi gibi olamasalar da hiç değilse yemek yiyebilir ve bir evde kalabilirdi, rahat hissedeceği ve alışkın olduğu bir evde. Oysa burada yarım saatte bir yemek yemeye kalksa -bu şaka değil, cidden, bu hızda bir metabolizma ile yaşamanın ne kadar zor olduğu hakkında bir fikriniz var mı?- belki Bay Howlett sinirlenir ve pençelerini çıkarırdı. İlk kesikte öldürecek kadar keskin miydi acaba?