Park, 03

chapter ninety-four:

Yona's

ang lakas na ng ulan, pero kahit isang anino ni jimin hindi 'ko makita.. asan kana 'ba?

saan 'ka 'ba pumunta.. napa-upo ako sa lapag napaka-gago 'ko! hindi 'ko na dapat s'ya hinayaang umalis! napaka-tanga mo yona!

"uy punta tayong namsan!" rinig 'kong sabi ng katabi 'ko.. namsan? namsan tower?

kung saan kami nag break.. tumayo ako kaagad at tumakbo papuntang namsan..

ang lakas ng ulan, napaka-blur ng dinadaanan 'ko at minsan may nabubungo pa'ko..

tinignan 'ko ang mahabang hagdanan sa harapan 'ko.. "hon, wait for me.." umakyat na'ko ng mabilis, dahil sa madulas na hagdanan, nadulas pa'ko.. natusugat ang kamay at tuhod 'ko.

hindi ako nagpatalo at mabilis na umakyat kahit sobrang sakit na ng katawan 'ko..

pagka-akyat 'ko.. blanko.. walang tao..

napa-iyak ako ng walang dahilan.. hindi 'ko s'ya mahanap.. hindi 'ko mahanap ang mahal 'ko..

nakayuko akong naglakad papunta sa isang mga upuan umupo 'roon at yumuko.. nilagay 'ko ang ulo 'ko sa tuhod 'ko at nagsimulang umiyak.

"i'm sorry, jimin.." bulong 'ko sa sarili 'ko.

"ako 'ba ang hinahanap mo?" tinignan 'ko kung sino 'yun.. the love of my life.. park jimin.

"j-jimin.." humikbi ako at tumayo para yakapin s'ya ng mahigpit.. "jimin, i'm sorry.." umiyak ako sa dibdib n'ya at pinatahan n'ya naman ako.

"don't cry.." he chuckled and hugged me tight.

humiwalay naman ako sakanya, "iloveyou." he kissed my forehead, "you don't need to explain everything to me.. lance already explained.."

"iloveyou.." he said twice, "iloveyoutoo." he pulled me closer making out lips met..

"don't ever leave me again you little.." he smiled and hugged me again..

no one can explain how happy i am.. "park jimin?" i called out his name. "hmm?" he asked.

"i'm happy that i'm chatting, jimin.." he looked at me confused. "jimin, the one who i chatted.. is now my boyfriend.." i chuckled and hold his hands.

"boyfriend? no.."

"husband will do.."

——

okay okay, i'm sorry! so lame right?

——