Η στιγμή ήταν κάτι παραπάνω από αμήχανη,όταν καθίσαμε στο τραπέζι να φάμε.Τα μάτια του αποτυχημένου ήταν καρφωμένη στον Harry,λες και ήταν δολοφόνος.Η μαμά ήταν όπως πάντα αμίλητη,κοιτώντας το φαγητό της και μόνο.Κουνούσα το πόδι μου νευρικά κάτω από το τραπέζι και ο Harry,έβαλε το χέρι του στο μπούτι μου για να με ηρεμίσει,κάτι που δεν κατάφερνε.Ο Sam ήταν ο μόνος που προσπαθούσε να ανοίξει κουβέντα.
''Η Lucy χόρεψε μαζί μου,όπως είχε υποσχεθεί.''Είπε κοιτώντας εμένα και τον Harry.
Του έδωσα ένα μεγάλο χαμόγελο,αλλά το βλέμμα του αποτυχημένου ήρθε επάνω μου και με έκανε να νιώσω άβολα.
''Μπράβο σου,μικρέ.''Του είπε ο Harry χαμογελαστός.
Μετά από αυτό,έπεσε ησυχία.Ο μόνος ήχος που ακουγόταν,ήταν το πιρούνι του αποτυχημένου.Ήταν ο μόνος που έτρωγε.''Απ'ότι κατάλαβα,δεν είναι και ότι καλύτερο να πετάς τα πράγματά σου,έτσι;''Είπε ειρωνικά και με κοίταξε.
Και εκείνη τη στιγμή ένιωθα το αίμα μου να βράζει.Έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές και δάγκωσα τα χείλη μου.Υπάρχουν τόσα πολλά που θέλω να πω σε αυτόν τον μαλάκα...τόσο άσχημα πράγματα.
''Μην θυμώνεις,νεαρή δεσποινίς.Ήταν για το καλό σου.''Είπε διατηρώντας τον ειρωνικό τόνο.Ήξερα πως ήθελλε να βρει ευκαιρία για να διώξει τον Harry.
Αντί να του δώσω αυτό που ήθελε,τον αγνόησα και συνέχισα να κοιτάω αλλού.Ένιωθα το βλέμμα του Harry επάνω μου,αλλά τον αγνόησα,προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.Ακόμη και με το χέρι του στο πόδι μου,δεν μπορούσα να ηρεμίσω.
''Είσαι εντάξει,μωρό μου;''Ψιθύρισε.
''Όχι μυστικά στο τραπέζι!''Φώναξε ο αποτυχημένος.
''Την ρώτησα αν είναι καλά.''Μουρούρισε.
''Μπορείς να την ρωτήσεις φωναχτά.Εξάλλου,δεν υπάρχει λόγος να μην είναι καλά.Και να μην ήταν,θα το έλεγε μπροστά μας.''
Το μόνο που ήθελα αυτή τη στιγμή,ήταν να σηκωθώ και να τον χτυπήσω με ότι βρω μπροστά μου.Τον μισώ.
