''Alyssa,συγνώμη..''Η φωνή του Harry με βγάζει από τις σκέψεις μου όσο κοιτάω έξω από το παράθυρο.''Δεν ήθελα να με δεις έτσι.''Είπε και κατέβασε το κεφάλι του.
''Δεν πειράζει.''Φυσικά και πειράζει.Δεν έχουμε ξεκινήσει καν.Καθόμαστε μέσα στο αυτοκίνητο εδώ και πέντε λεπτά χωρίς να μιλάμε.
''Όχι.''Έιπε αυστηρά.''Πειράζει,Alyssa...δεν ήθελα να σε τρομάξω.''
Δάγκωσα την γλώσσα μου,μην ξέρωντας τι να πω.O Harry άφησε έναν αναστεναγμό και ξεκίνησε.Μπορούσα να δω το πρόσωπό του με την γωνία του ματιού μου όσο κοιτούσα έξω από το παράθυρο.Το πρόσωπό του έδειχνε ντροπιασμένο αλλά ακόμη μπορούσες να διακρίνεις τον θυμό στα μάτια του.
Για να είμαι ειλικρινής,πέρασα πολύ ωραία σήμερα.Αν δεν έβλεπα τον Harry σαν τέρας και ένα ματωμένο αγόρι στο πάτωμα,θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το βράδυ καταπληκτικό.Έχω δει ανθρώπους να θυμόνώνουν αλλά όχι με συζήτηση τριών λεπτών.Από τότε που η μαμά μου ξαναπαντρεύτηκε είμαι συνηθυσμένη στον θυμό...και το μισώ αυτό.Αλλά o θυμός του Harry...ήταν τρομακτικός.Ήταν σαν να βλέπεις έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο.Ήταν τρομακτικός σαν τον διάβολο.Αλλά γιατί θύμωσε τόσο γρήγορα;
Η ώρα ήταν 10:24.Είχα ακόμη έξι λεπτά για να είμαι στο σπίτι.Προβλέπω και άλλον διάβολο για απόψε.Μετά από λίγα λεπτά ο Harry πάρκαρε το αμάξι έξω από το σπίτι μου.Πήγα να βγω αλλά οι πόρτες κλείδωσαν.''Δεν θέλω να με φοβάσαι Alyssa.''Ψυθίρισε με κατεβασμένο κεφάλι.''Δεν θέλω να αρχίσεις να με αγνοείς για ότι έγινε.''
''Με τρόμαξες.''Παραδέχτηκα.
Ακούστηκα σαν πεντάχρονο αλλά τον Harry δεν έδειχνε να τον νοιάζει.''Το ξέρω.''Είπε και τα μάτια του κλείδωσαν με τα δικά μου.''Και λυπάμαι πολύ.Πραγματικά λυπάμαι πάρα πολύ.''
''Ευχαριστώ που με έφερες Harry.''Ξεκλείδωσα την πόρτα μόνη μου και βγήκα από το αυτοκίνητο.Γύρισα να τον κοιτάξω και τον είδα να περνάει το χέρι του ανάμεσα από τις μπούκλες του αφήνοντας έναν αναστεναγμό.''Τα λεμε..''
''Ναι,''Στριφογύρισε τα μάτια του.''τα λέμε.''
Έκλεισα την πόρτα και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε εξαφανιστεί.Τι στο διάολο;Πόσες διαθέσεις μπορεί να αλλάξει μέσα σε ένα βράδυ;Πρώτα ήταν χαρούμενος και με φλέρταρε.Μετά θυμωμένος και τρομακτικός.Μετά λυπημένος και ζητούσε συγνώμη...τώρα είναι ξανά θυμωμένος.Αλλά αυτή τη φορά μαζί μου.Αντί να του πω ''μην μου ξαναμιλήσεις'',του είπα ''τα λέμε'' και θύμωσε!Ίσως η Karina είχε δίκιο...
Πρέπει να μείνω μακριά του.
[...]
''Τι διαβάζεις;''Ρώτησα τον Sam μόλις έκατσα στο τραπέζι.
''Oh,ένα κόμικ που μου δάνεισε ένας φίλος.''
Έβαλα δημιτριακά στο μπολ μου και ξεκίνησα να τρώω.
''Γιατί ήσουν με τον Harry Styles χτες το βράδυ;''
''Δεν ξέρω.''Ανασήκωσα τους ώμους.Νόμιζα πως ήταν καλός,αλλά μάλλον άλλαξα γνώμη.''Πού ξες το όνομά του και γιατί ρωτάς;''
''Είναι το πιο τρομακτικό παιδί στο σχολείο.''
''Πίστεψε με,ξέρω γιατί.''Αναστέναξα.
''Τι έγινε;''
Αφού του εξήγησα τι έγινε,άφησα έναν μεγάλο αναστεναγμό και ο Sam χαμογέλασε.
''Ακούγεται σαν να έχει προβλήματα ζήλειας.''
''Όχι..''
''Αν θύμωσε επειδή ένα αγόρι σου σφύριξε,τότε σίγουρα ζήλεψε.''
Συνεχίσαμε να τρώμε αμίλητοι ως που ο Sam μίλησε.
''Um,Aly;''Ρώτησε.''Μπορείς να μου δώσεις μία συμβουλή;''
''Aw!Μην μου πεις οτί είναι για κορίτσι!''Γέλασα.Ο Sam σπάνια ερωτεύεται,είναι πολύ απασχολημένος με τα μαθήματά του και τα κόμικς..
''Την λένε Lucy και έχει ξανθά μαλλιά με καφέ μάτια.Είναι πολύ όμορφη,έξυπνη και έχει χιούμορ.Μου μίλησε χτες.''
''Γιατί δεν της ζητάς να πάτε μαζί στον χορό του Αγίου Βαλεντίνου;''
''Όχι.Όλα τα αγόρια την κοιτάνε,οπότε δεν θα ασχοληθεί με ένα σπασικλάκι.''
''Μην το λες αυτό.''Είπα αυστηρά.''Μπορεί να ασχολείσαι πολύ με τα μαθήματα αλλά δεν είσαι άσχημος.Έχεις έναν μήνα για τον χορό,φρόντισε να την εντυπωσιάσεις.Και κάντην να γελάει,τα κορίτσια το λατρεύουν.''
''O Harry σε έκανε να γελάσεις;''
''Δεν μιλάμε για αυτόν τώρα.''
''Σε έκανε;''Γέλασε.
Τα μάγουλά μου κοκκίνισαν και κοίταξα αλλού.''Ναι.''
