''Harry,αυτό είναι γελοίο!''Τον μάλωσα και του έδωσα την παγοκύστη και κάθισα.Έστειλα μήνυμα στην μαμά μου λέγοντας της πως θα πάω στο σπίτι του Harry,αγνοώντας το κύρηγμά της.Από την στιγμή που νοιάζεται περισσότερο για τον αποτυχημένο,παρά για την κόρη της,αδιαφορώ παντελώς για την γνώμη της.
''Alyssa,συγνώμη.''Ανατέναξε και έβαλε τον πάγο στην πληγή του.
''Γιατί;''Ρώτησα και τον κοίταξα,αλλά έστρεψε το βλέμμα του αλλού.
''Τι γιατί;''
''Γιατί είσαι έτσι;''
Στριφογύρισε τα μάτια του και συνέχισε να κοιτάει αλλού,σαν να μην τον ρώτησα τίποτα.
''Harry.''Είπα αυστηρά.''Μπορείς τουλάχιστον να με κοιτάς;''Τα μάτια του πήγαιναν για λίγο πέρα-δόθε,ως που αποφάσισαν να συναντήσουν τα δικά μου.''Λυπάμαι τόσο πολύ Alyssa.''Είπε και η φωνή του ακουγόταν ξανά,έτοιμη να ''σπάσει''.
''Σταμάτα να λες οτί λυπάσαι και πες μου,τι φοβάσαι.''
''Δεν φοβάμαι τίποτα.''Είπε αυστηρά.
''Όλοι έχουν έναν φόβο.''
Κοίταξε πάλι στον τοίχο,σαν να ήταν το πιο ενδιαφέρον πράγμα.Τον πλησίασα και πήρα το χέρι του.Αναπήδησε ξαφνιασμένος και κοίταξε τα χέρια μας,λες και δεν είχε πιάσει ποτέ το χέρι μου.
''Harry,μπορείς να μου πεις..''Ψιθύρισα.
Κούνησε το κεφάλι του και αναστέναξε.
''Harry-''
''Νομίζω πως πρέπει να φύγεις.''
''Γιατί;''Ρώτησα μηνθέλωντας να τον εκενευρίσω.
Πήρε το χέρι του μακριά από το δικό μου και σηκώθηκε γυρνώντας μου την πλάτη.''Σε παρακαλώ,απλά φύγε!''
''Όχι αν δεν μου πεις γιατί!''
''Σε παρακαλώ,φύγε.''Είπε ξανά.
''Harry,γιατί με απορρίπτεις συνέχεια;''Δεν ήθελα να ακουστώ,σαν ένα κορίτσια που έχει εμμονή,αλλά τι άλλο να έκανα;Πλέον με το ζόρι με κοιτάει στα μάτια.
